FanFic.nl

My Worst Nightmare

Ready, set, go! [02]

Podium.
Spots.
De jongens van net.
Het zwarte geval zingt, dreadlockman en de rare jongen spelen gitaar en de normaalste van allemaal zit achter zijn drumstel. Ze veranderen de sfeer, iedereen hangt een beetje bij elkaar en beweegt op het ritme van de muziek. Allemaal samen, dezelfde richting, dezelfde beweging.
Wat is dit?
Hersenspoeling?
De muziek verandert, de jongens gaan weer van het podium. Echte muziek dondert door de boxen. Iedereen is nu druk aan het feesten, behalve ik.
Wie waren dat?
Is dat Jona´s verrassing? Wel geen leuke verrassing! Dan was ik nog meer tevreden met een Samsung-frisbee. Ik moet nu al kotsen bij het idee die jongens leuk te vinden.
Ik loop de dansvloer op, richting Jona, die aan het dansen is met een jongen.
Ze schrikt als ze me ziet en wurmt zich snel door de menigte, de jongen verbaasd achterlatend.
“Jona!”� roep ik.
Ze rent een hoekje in, en ik versper haar de enige uitgang.
“Jona, jij gaat mij nu uitleggen wie die homo’s zijn.”� sis ik. Mensen rondom ons kijken even, maar gooien zich dan weer in het feestgedruis. Jona kijkt me wel aan, verlegen en blozend.
“Als jij het me niet verteld, vraag ik het wel aan hun.”� zeg ik, wijzend naar het groepje uitschot achter me. Haar ogen verwijden zich. Dat zegt genoeg.

Ik draai me om en loop met grote passen naar hen toe. Voorzichtig, ik wil geen ziektes oplopen, tik ik de jongen met de zwarte haren aan.
Hij draait zich verbaasd om.
Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht als hij mij ziet. Ik voel dat ik rood word, en blijkbaar heeft hij het ook gemerkt want zijn glimlach wordt nog groter. Ik schud snel mijn hoofd en kijk naar Jona.
“Mijn vriendin wilt niet vertellen wie jullie zijn. Wil jij het dan vertellen?”�
De zwartharige jongen glimlacht even naar Jona, kijkt dan weer naar mij en zoekt oogcontact. Maar ik kijk geen uitschot aan!
“Ik ben Bill. Dat zijn Georg, Gustav en Tom.”� zegt hij, bij de naam wijzend op de bijhorende jongen.
“Oké. Heel leuke namen,”� hoest ik.
“maar wat komen jullie doen?”� ga ik mijn vraag verder op normaal volume.
“Wij komen voor de jarige.”� zegt dreadlockman, die Tom blijkt te heten. Hij lijkt niet op ‘een Tom’. Hij is eerder een Bob. Hoewel, dan lijkt hij teveel op Bob Marley en die eer verdient hij niet. Houd het maar op Tom.
“Dat ben ik.”� zeg ik, scheur mijn blik los van Tom, die niet op Bob Marley lijkt, en hecht mijn ogen vast aan de blonde jongen, Gustav.
“Oh, jij bent dus de gelukkige.”� lacht Bill.
Ik begin me te ergeren aan deze jongen.
Wie denkt te zijn?
“Gaan jullie nog vertellen waarvoor jullie komen?”� vraag ik geïrriteerd. Ze zijn een bandje, en ze zijn niet uitgenodigd. En ze hebben de opening van mijn feest verpest. En ik kan die zanger niet uitstaan. En,… Ja, dat was het zo’n beetje.
Hij komt met zijn hoofd dichterbij, zo dichtbij dat ik diep in zijn ogen kan kijken. Ik wend mijn hoofd niet af, ik kan het zelfs niet, die ogen houden me in zijn greep. Ho Ruby, beheers jezelf, het is een sukkel.
“Het is een verrassing.”� fluistert hij zacht.

“Ruby, je vindt het vast wel leuk.”� zegt Jona.
Ik trek een vies gezicht, vooral als ik Bill naar me zie zwaaien. Ik walg ervan. Ik walg van hem.
Met kleine, lichte pasjes loop ik naar de tafel en pak een Bacardi cola. Ik drink het in een keer leeg en neem nog een glas.
“Het is mijn verjaardag, mijn avond, niemand mag het verpesten. Zij eisen alle aandacht op.”� grom ik, kap het nieuwe glas leeg en neem nóg een nieuwe.
“Laat die nu maar.”� zegt iemand, ik moet me niet omdraaien om te weten dat het Bill is.
“Dit is mijn verjaardag, hou op met het te verpesten!”� grom ik, draai me brut om en verlies daardoor de grip op het langwerpige glas.
Alles komt op Bill terecht.
Zijn T-shirt bezit nu een donkere vlek, die zich steeds verder verspreid.
“Sorry.”� zeg ik blozend, zet het lege glas op tafel en kijk hem weer aan. Hij grijnst!
“Doe dat T-shirt uit.”� zegt Jona paniekerig, zo had ze de avond niet gepland. Nu is Bill niet geschikt om op het podium te staan. Vind ik niet erg. Maar Jona blijkbaar wel. Ze kijkt me smekend aan.
“Wat?”�
“Mag hij een T-shirt van Stephen?”�
“Nee!”� zeg ik en sla mijn armen over elkaar. Hij draagt niets, maar dan ook niets, dat door mij betaald is. Het is indirect, maar het komt wel van het loon dat ik Stephen geef!
“Kom op, maar één T-shirt.”�
Bill kijkt me nu ook smekend aan. Zijn ogen, zijn ogen overhalen me.
“Goed. Kom maar mee.”�
Hij volgt me braafjes de gang op, loopt mee de trap op en gaat mee de kamer in. Ik trek de inloopkastdeur open, schuifel naar binnen en knip het licht aan.
“Kies maar.”�
Hij gaat door de kamer en kijkt naar de shirts die er hangen, kiest een simpele zwarte en haalt die uit het rek.
Mijn ogen rusten op hem, terwijl hij zijn natte vod uittrekt en zo zijn buik en borstkas onthult.
Ik kan niet wegkijken, al schreeuwen mijn hersenen er wel om, ik kan niet wegkijken.
Als de zwarte stof zijn lichaam weer bedekt, is het gedaan en verlaat ik blozend de inloopkast.
“Bedankt.”� mompelt Bill, dichterbij dan ik wil.
“Jaja, ga jij maar optreden, dan heb ik geen last van je.”�
Hij grijnst en komt voor me staan.
“Ik moet niet optreden. Alleen de andere 3, maar ik ben hier om een heel andere reden.”�
“En dat is?”�
Hij pakt mijn hand en laat me om mijn as draaien.
“Ik ben hier om jou te vermaken.”�
Oh nee, dit meent hij toch niet?
Als dat waar is, heb ik heel veel alcohol nodig!

Reacties: