FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[17] Bill – Surprises

Gapend wring ik mijn ogen open. Er drukt iets tegen mijn zij, alsof er iets schuin over mijn borst ligt, en mijn haren kleven aan mijn voorhoofd. Het is hier ontzettend warm, behalve dan mijn kont. Waar in godsnaam...
Oh wacht.
Terugspoelen.
Alsof er iets schuin over mijn borst ligt.
Niet í­ets.
Iemand.
‘Tom!’ Van schrik duw ik mijn broer van me af en hij klettert naast me op de tegels. Onmiddellijk schiet hij overeind, zijn ogen vliegen open en schrik flitst over zijn gezicht.
‘Wat waar hoe moord brand?’ roept hij en krabbelt half overeind. Dan pas ziet hij mij, de badkamer om ons heen en blijft verbijsterd zitten. ‘Wat in godsnaam...’
Ik wrijf door mijn ogen, mijn haar, mijn ogen, mijn haar, langs mijn lippen, veeg de kreukels uit mijn T-shirt en wrijf weer door mijn haar. ‘Ik geloof dat we in slaap zijn gevallen. Hoe laat is het?’
‘Weet ik veel,’ mompelt hij en drukt zijn vingers tegen zijn slapen. ‘Oh wacht, ik heb een horloge,’ ziet hij dan en werpt een blik op de wijzerplaats. ‘Kwart over negen.’
‘Oh shit.’ Mijn handen blijven in mijn haar steken, mijn mond zakt een stukje open. ‘We moeten over twee uur bij mama zijn en ik heb nog niet gedoucht!’
‘Wí¡í¡í¡í¡t!’ Toms stem schiet minstens drie octaven de hoogte in. ‘TWEE UUR? MAMA?’
‘Ja, ik weet het,’ mompel ik en duw mezelf zuchtend overeind. ‘Opstaan jij, ik wil douchen.’ Ik doe mijn best om zo normaal mogelijk te doen, maar vanbinnen lig ik alwéér overhoop. Wakker worden met Tom half over mij heen, zweterig haar en plakkerige kleren? Dit voelt niet goed - en al helemaal niet omdat ik me niet goed kan herinneren wat er vannacht gebeurd is. Ik herinner me alleen maar dat Tom mij tegen zich aantrok. Oh, oh, oh!
‘Twee uur? Mama?’ Tom kijkt me verwilderd aan. ‘Had je dat niet even kunnen zeggen?’
‘Zei ik toch?’ Ik ben te druk bezig met mezelf in bedwang houden om Toms paniek op te merken. Pas als hij overeind schiet en zijn vingers om mijn bovenarm sluit, kijk ik hem weer aan. Hysterie, zie ik daar nu werkelijk hysterie in zijn ogen?
‘Tom?’ vraag ik ongerust. ‘Wat maak je je nou druk? Het is mama maar.’ Ondertussen wrik ik voorzichtig zijn vingers van mijn arm. Hij doet me geen pijn, maar zijn aanraking voelt vreemd op mijn huid.
‘Het is mama maar?’ imiteert hij mijn stem, maar dan drie octaven hoger. ‘Hallo, denk na? Zij kent ons het beste van ons allemaal! Straks ziet ze nog...’
Oh. Ja. Nee. Daar had ik nog niet aan gedacht. Tenminste, niet sinds ik op de vloer van de badkamer wakker ben geworden. Ik was eerst nog te druk bezig met mijn haar. Nu zakt mijn mond open en ik voel Toms paniek door mijn eigen lichaam naar mijn keel schieten. Als mama iets merkt... Mama mag niks merken. Oh help.
‘Oh help!’ piept Tom en graait door zijn dreads. Even staren we elkaar aan, identieke paniekerige blikken. Identiek. We zijn nog altijd identiek. Mijn ogen branden van tranen. In Toms ogen brandt vuur. Vlug draai ik me van hem af en mompel: ‘Kalm aan, laat me nu douchen. We verzinnen wel wat.’
‘Ja, dat helpt,’ mompelt hij. Zijn sarcasme tovert nieuw kippenvel op mijn wangen en ik kijk hem een tikkeltje gekwetst aan. Ja hallo? Ik doe mijn best, hoor! Dit is niet alleen moeilijk voor hem! Hij ziet me kijken en schudt zijn hoofd. ‘Wil je dat ik eerlijk tegen je ben? Heel eerlijk?’
Even overweeg ik “nee”� te zeggen, maar sla mezelf daarna in gedachten met een bordenwisser tegen mijn voorhoofd. Hoe kan ik dat nou weer denken? Natuurlijk wil ik dat Tom eerlijk tegen me is! ‘Wat is er dan?’
‘Jij, douche, fantasie,’ zegt hij kortaf en loopt naar de deur. Vóór ik iets kan zeggen, verdwijnt hij naar de gang. Ik blijf even verbluft staan, begrijp voor de eerste keer in mijn leven niet meteen waar mijn broer het over heeft. Dan dringt tot me door wat hij bedoelt. Mensen staan meestal niet met hun kleren aan onder de douche.
Oh. Oh. OH!
Plotseling heb ik helemaal geen zin meer om te douchen, maar mijn lichaam plakt nog steeds aan alle kanten en mijn haar is één zweetboel. Met een diepe zucht schuif ik de douchecabine open, schop mijn trainingsbroek aan de kant en trek mijn T-shirt over mijn hoofd. Dan sluip ik naar de deur en draai de sleutel om. Even schiet er iets van schuld door me heen - ik heb nog nooit de deur op slot hoeven doen voor Tom - maar ik kan het niet helpen, ik moet er niet aan denken dat hij plotseling weer binnenkomt.
Mijn boxershort belandt bovenop het deksel van de wc en ik knal de deur van de douchecabine iets harder dicht dan strikt noodzakelijk. Gloeiend heet water spoelt onmiddellijk over mijn hoofd, vermengt zich met de tranen op mijn wangen. Ik voel me schuldig, zo schuldig. Ik sluit mezelf op voor mijn eigen tweelingbroer, ik heb alleen maar zelfmedelijden. Daarnet, toen hij heel even zijn vingers om mijn bovenarm sloot, voelde ik een kort ogenblik de walging die ik niet wil voelen.
Tom is verliefd op zijn tweelingbroer. Ik sluit mijn ogen en leg mijn hoofd tegen de natte wand van de douchecabine. Als ik het zo zeg, klinkt het net alsof het niet over mij gaat. In mijn hoofd hoor ik de stemmen van de pestkoppen op de middelbare school, die ons altijd nawezen en rare dingen naar ons riepen.
“Haha, Tom is verliefd op zijn tweelingbroer!”�
“Kijk hen dan, ze zijn verliefd op elkaar!”�
“De Kaulitz-twins zijn een stelletje!”�
En wat ik ook terugroep, hoe vaak ik het ook ontken, ze zullen me nooit geloven.

Reacties: