FanFic.nl

stand alones

vlinder

Als ik na het sporten naar huis loop begint het al te schemeren. De maan verschijnt al bijna. Ik weet dat ik eigenlijk hier links moet, toch ga ik rechts. Na vijf minuten lopen door allemaal kronkelstraatjes kom ik in het park uit. Bijna blind kan ik doorlopen naar achter. Een prachtig beeld duikt voor me op. De omtrek van de vlinder kan ik nog net onderscheiden van de bijna duisternis. details vormen zich in mijn hoofd. Ik heb dit beeld al miljoenen keren bezocht. Toen ik tien was, werd het beeld neergezet. Ik was toen al weg van vlinders. Ik bewonderde hun vrij. Ze konden overal heen. Niemand zou proberen ze te doden. Daar zijn ze veels te mooi voor. Na een paar minuten neem ik afscheid van het beeld. Ik ren zo snel mogelijk naar huis. Te laat betekent straf in het weeshuis.

Al een aantal maanden bezoek ik 's avonds het beeld. Eigenlijk is er sinds mijn twaalfde jaar nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet bij het beeld ben geweest. Alleen ben ik in die jaren veranderd. Ik ben nu 18 jaar. Ik heb net vijf zware jaren achter de rug. Vijf jaar van leed, verdriet en pijn. Toen mijn ouders overleden in mijn 13e jaar, stortte mijn wereld in. Mijn zusje en ik werden opgevangen door een tante. Ons verdriet was groot. Toch lukte het na een tijdje om er doorheen te komen. op mijn 14e stierf mijn oma. Ze had gezegd dat ze niet meer verder wou leven zonder haar dochter of man. Aan ons dacht ze niet. Dat deed nog meer verdriet. Ik dacht dat mijn verdriet zijn toppunt bereikte toen ik erachter kwam dat mijn tante ongeneeslijk ziek bleek te zijn. Ik was toen 15 jaar. Toen ze dood was, was mijn zusje er kapot van. Ze keerde zich steeds meer van me af. Het werd zelfs zo erg dat ik haar bijna niet meer zag of sprak. Twee jaar later, ik was toen 17 vond ik haar in haar kamer. Ze is gestorven aan een overdosis. Er lag nog een afscheidsbrief bij. Ze schreef dat ze het wel had geprobeerd, maar dat het echt niet lukte. Ik was ontroostbaar. Ik had in mijn jeugd al meer mensen verloren dan sommige in hun eerste 50 jaar.

Als ik op een avond weer terugdenk, bedenk ik me dat het wel een zware tijd is. Ondanks al mijn leed, sta ik hier nog. Ook vanavond sta ik weer bij het beeld. Langzaam ga ik met mijn hand over de aftrekken. Het beeld voelt koud aan. Ik voel iemand mijn andere hand vastpakken. Zonder om te kijken weet ik dat mijn vriendje naast mij staat. Even kijken we elkaar aan, dan beginnen we te rennen. Met beide de wens ooit eens zo vrij te zijn als een vlinder. Dat kleine plaatje op mijn pols van een vlinder met sterren eromheen, helpt me daar aan herinneren.

Reacties: