Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Nobody's wife. » You should have told me
Nobody's wife.
You should have told me
Micah en ik zitten in kleermakerszit op het bed. Tussen ons in staan twee dienbladen overheerlijk eten. De roomservice hier is echt goed. We zitten te eten en te praten. Micah voornamelijk. Hij kan z’n bek niet houden over Peter. Tranen stromen over zijn wangen, maar ze deren hem niks. Hij verteld over alles. Over hoe ze elkaar ontmoet hebben, hoe het er aan toe ging. Alles. Sommige dingen die hij me verteld schokken me. Dingen die ik niet wist. Dingen die hij me niet wilde vertellen, omdat hij wist dat ik Peter iets aan zou doen.
‘Hij sloeg me. Hij sloeg me keer op keer, als ik niet deed wat hij wilde. Hij wilde dat ik ging opruimen, maar ik deed alles al. En dan moest ik me bergen. Weet je nog die ene keer dat ik bij jou bleef slapen? Het was een jaar na Tracy, en je wou niet alleen zijn ’s nachts. Ik ben toen bij je gebleven. Het voelde weer als vroeger, zoals alle tijden waren, voordat Peter in mijn leven kwam. Ik kom de volgende avond thuis, nog steeds een beetje stoned van het blowen die ochtend. Peter was kwaad, heel kwaad. Ik had niet verteld dat ik zou blijven slapen. Ik was bang, echt doodsbang. Ik wist niet wat er ging gebeuren. “Ik ga me omkleden”¯ zei ik, en ik vluchtte naar boven. Het leek me het veiligste, misschien zou er niets gebeuren. Misschien zou hij het laten voor wat het was en zich er niet zo druk om maken. Ik had het mis. Hij kwam naar boven toe, kwam de slaapkamer inlopen. Een ijzeren pijp had hij in zijn handen. Waar hij hem vandaan had wist ik niet, het enige wat ik wist, was dat de dood waarschijnlijk heel snel zou zijn, en dat hij er geen problemen mee had. Ik voelde me minder dan hem. Ik had het gevoel dat het zo moest zijn. Hij begon te schreeuwen. Scheldwoorden werden naar mijn hoofd geslingerd, alsof het liefdesverklaringen waren. Ik antwoordde niet. Ik zag de woede in zijn ogen. Hij zag waarschijnlijk de angst in mijn ogen, en dat gaf hem een kick, daarom ging hij door. Hij begon me te slaan met die ijzeren pijp. Ik heb liggen schreeuwen van pijn, liggen huilen, pijn geleden van hier tot aan Tokio. Het deed pijn, heel veel pijn. Ik voelde botten breken, ik voelde bloed stromen. Hij heeft me voor dood daar achter gelaten. Ik heb liggen huilen, liggen vechten voor mijn leven. Ik wilde niet sterven, ik wilde bij jou blijven, ik kon het jou niet aandoen om weg te gaan, en je alleen achter laten. Ik was bang, doodsbang. Peter liet me zo een nacht liggen. De volgende dag was zijn woede afgekoeld. Hij liep de slaapkamer in, zei dat het hem speet, tilde me op, vertelde dat hij van me hield en dat ik hem niet alleen mocht achterlaten. Hij heeft me naar het ziekenhuis gebracht. Een gebroken ellepijp en spaakbeen. Heel veel gekneusd. Onwijs veel wonden. Ik heb pijn geleden. Dat was in de periode dat ik een tijdje niet bij jou ben geweest.’
Ik kijk hem met grote ogen aan. Tranen lopen over mijn wangen.
‘Waarom heb je het me niet verteld?’ fluister ik schor.
Reacties:
Wat een hufter!
Dat doe je toch niet, je vriend zowat vermoorden?
En dan daarna zeggen dat het je spijt, ik had hem zo een mep in zijn gezicht verkocht.
Maar het is echt prachtig geschreven.
En dat het niet zo lang was haalt helemaal niet uit,
want het is zo prachtig <3
Xxx,
Ahhhw :c
Snel verder <3