FanFic.nl

The Children Theory

1.2

‘Chanelleke, wel u best doen hé meid.’ taterde mevrouw Moerier de oren van haar dochter eraf. Die knikte braafjes en staarde uit het raam, met haar armen over elkaar geklemd. De gordel sneed zacht in haar nek, witte draadjes van mp3-oortjes kronkelden over haar borst, maar diezelfde mp3 was leeg. Het was de enige manier om een enorm gesprek te vermijden.
De GPS brabbelde beval hen naar rechts, en plots stond Chanelle oog in oog met het huis dat haar moeder haar enkele weken geleden, aan het begin van de zomervakantie, in een brochure over goedkope en sociale internaten.
Mevrouw Moerier parkeerde haar auto aan het begin van de straat, stapte uit en haalde de koffer van haar dochter van de achterbank. Diezelfde dochter stopte haar mp3 weg en stapte uit, terwijl ze diep inademde en zichzelf oppepte. Ze zou hier vast vrienden krijgen, het zou onmogelijk zijn als dat niet zo was, ze zou immers met veel mensen in het huis wonen.
Zolang ik maar niet mezelf ben. dacht ze en klemde haar hand om het handvat.

‘Zal ik met je meelopen tot aan het huis?’ vroeg haar moeder, maar dat wimpelde ze snel af. Ze bleef op de hoek van de straat wachten en zwaaien tot de auto uit het zicht verdwenen was, pas toen durfde ze te glimlachen en zich om te draaien.
Zolang ik maar niet mezelf ben!‘Hey, jij daar, zou je even willen wachten?’
Chanelle draaide zich om en zag een meisje met lang, donkerbruin haar aanlopen. Ze had twee grote tassen aan haar beide schouders hangen en liep op hoge naaldhakken. Ze wreef het haar uit haar gezicht en glimlachte. Chanelle wachtte tot ze naast haar stond.
‘Ga jij ook naar daar?’ vroeg ze en keek met een grimas naar het huis. Chanelle knikte.
‘Aangenaam, Silene. En jij bent?’ Chanelle zag dat het meisje, Silene dus, make-up droeg en vroeg zich af of ze dat ook moest doen om in de smaak te vallen. Maar zij zou eerder met dat oogpotlood haar oog, en vast dat van iemand anders ook, uitsteken dan het er op te brengen. En dan nog zodat het een beetje mooi is.
En lippenstift maakte haar veel ouder dan ze was.
Nou, dat is misschien de bedoeling.
‘Chanelle.’
‘Aha. Chanelle dus. Kom, ik heb geen zin om hier te blijven staan.’ Ze trok de beugels van haar tassen wat hoger over haar schouders en stapte verder, terwijl Chanelle zich afvroeg hoe het kwam dat ze niet viel, op die torenhoge monsters. Ze hield het toch nog maar even bij sneakers en All-stars.
‘Ben je hier helemaal te voet?’ vroeg Chanelle na enkele stappen, dat vooral om het rammelende geluid van haar koffer te overstemmen, het bracht haar in verlegenheid.
‘Nee, de bus. Maar de bushalte is een pak straten verder. Wat ben ik blij dat de schoolbus tot aan de hoek van deze straat komt, anders moesten we elke dag heel wat wandelen.’ Ze zuchtte en schudde de haren, die weer voor haar gezicht gegleden waren, naar achteren. ‘En jij?’ vroeg ze toen.
‘Gebracht met de auto.’ zei ze zacht en hief haar voeten op om het trottoir op te lopen. Toen stapte ze het gras in, dat haar enkels kietelde. Zo lang was het.
‘Lucky you. Ik hoop dat ik bij jou op de kamer lig, naar wat ik vernomen heb, blijven alleen die peuter van een Aniela en die twee kleuters van een Robin en Drake hier nog. En jij lijkt me best cool.’ Ze hield haar hand boven haar ogen tegen de zon, en het was maar goed dat ze niet opzij keek, want Chanelle’s hoofd was even rood als haar haar.

‘Ik ga wel.’ zei Olivia, nam een nipje van haar thee en stond op. Vincent knikte, stopte een plak cake in zijn mond en spoelde dat weg met lauwe, mierzoete thee.
In de gang klonk het luide gebons van de muziek uit Robins en Drakes kamer.
‘Zachter of jullie krijgen al op je eerste dag huisarrest. En we weten allemaal dat het nog een halve week zomervakantie is en dat jullie dan normaal gezien buiten mogen.’ schreeuwde ze boven het geluid uit, en halverwege haar dreigement ging het geluid al zachter.
Ze glimlachte zelfvoldaan en opende de deur. Het linkse meisje kende ze, Silene was immers vorig jaar ook geweest, maar het rechtse meisje was nieuw.
‘Kom binnen.’ zei ze bot, liet de meiden binnen en sloeg de deur dicht. ‘En nog niet naar boven gaan, Vincent maakt zo de kamerverdeling bekend.’
Op dat moment kwamen Robin en Drake uit hun kamer, allebei met een pet op het hoofd en in short. Chanelle probeerde niet te opvallend naar de ontblootte bovenlichamen te kijken, maar het feit was dat ze nog nooit jongens zo in haar omgeving had gezien.
‘Waarom hebben zij dan al wel hun kamer gekregen?’ vroeg Silene en dumpte haar tassen op de grond.
‘Die twee zijn de enigen die met elkaar op de kamer sliepen en dus hun kamer kunnen houden. Maar Crystal is weg, dus jij krijgt een nieuwe kamergenoot. En daarmee misschien ook een andere kamer.’
Buiten ronkte iets luid, en de jongens wurmden zich naar de deur om te kijken wat er buiten gaande was.
Een witte crossmotor, razend door de voortuin, met daarop twee personen. Een lange vent met een blauwe helm en een lederen jack, en tussen zijn armen een klein meisje met een felroze helm, waaronder de uiteindes van blond haar tevoorschijn kwamen.
Vincent kwam nu ook kijken wat al dat lawaai te betekenen had en kreeg bijna een rolberoerte toen hij de motor in zijn eigenste voortuin zag. Met opgeheven vuist liep hij op hen af, en op dat moment scheurde nog een tweede motor door de tuin, deze was geen crossmotor, wel een gewone met een zijspan.
‘Wat is dit? Het gekkenhuis?’ bromde hij. Drake sloeg hem amicaal op de schouder en Robin omhelsde de verbaasde Vincent. Toen zeiden ze in koor, met een snikkende ondertoon: ‘Oh Viccie, heb je het eindelijk door? We zijn trots op je.’

Reacties: