FanFic.nl

The Children Theory

1.3

De motors stopten, een spoor achterlatend in het grind. Bagage werd uit de zijspan gegooid, helmen werden afgezet. Het bleek een klein meisje met lang, blond haar te zijn. Haar donkerblauwe ogen gleden even over de voorgevel van het huis, toen draaide ze zich om naar haar ouders.
“Moet ik echt naar hier? Het is net een gevangenis.”� vroeg ze, al was het eerder een verwijt dan een vraag.
“Blue Alexa Cristela í�lvares,”� zei de man met het lederen jack, die zijn hand door het haar van zijn dochter haalde, “het is geen gevangenis maar een internaat.”�
“En waar zit dan het verschil precies?”� Ze hees de beugels van haar tas over haar schouders en gespte de helm vast aan een rugzak.
“Je zal het hier vast fijn hebben. Tot met Kerst!”�
Niet veel later was al dat nog restte een lichtgrijze roetwolk en een knalrode Vincent.

“Een beetje doorlopen alsjeblieft.”� zei mevrouw Geyskens. Voor haar liepen twee meisjes, en ze konden niet nog meer van elkaar verschillen.
Schuin links voor haar liep Aniela. Twaalf jaar. Haar heuplange, donkerrode haar flodderde om haar heen, net als het lichtblauwe rokje. Ze was vrolijk, opgetogen, kon haast niet wachten tot ze haar huisgenoten mocht ontmoeten. Ze was enthousiast om terug te keren voor het tweede jaar op rij.
En naast haar loopt Eva. Achttien jaar. Haar zwarte haar, grotendeels gedomineerd door felblauwe highlights, gleed zachtjes achter haar aan. Haar oren gingen schuil onder een enorme SKullcandy koptelefoon, het ringetje in haar neus schitterde in de zon.
Ze sleepten beiden een rolkoffer mee, die tikkend en ratelend over het trottoir ging.
Els vroeg zich af of het wel goed zou komen Eva in deze fase van haar leven naar een nieuw onderkomen te brengen. Per slot van rekening had ze zes pleeggezinnen, twee kostscholen en een meisjesinternaat versleten op dertien jaar.
Over Aniela maakte ze zich echter helemaal geen zorgen. Zij was er immers al een jaar geweest, kende de omgeving nu al goed. De overgang van lagere school naar middelbare school zou vast vlotjes verlopen, Aniela was per slot van rekening iemand die altijd nieuwe dingen wou zien.
Ze zag het huis al opdoemen, waar ze vorig jaar Aniela en enkele anderen nog moest gaan afzetten. Het was er nog niet veel verandert.
Ze liepen het pad op, waar enkele sporen van banden in het grind gedrukt stonden. De deur stond op een kier, binnen klonken er stemmen.
“Goed, tot hier breng ik jullie. Ik kom nog enkele keren dit jaar op bezoek bij Vincent, om te horen hoe het er mee gaat.”�
Aniela schudde haar de hand, Eva stapte ongeïnteresseerd binnen. Els zuchtte. De hele wandeling had Eva niets gezegd.
“Dag mevrouw Els.”� zei Aniela en glimlachte breed, trok toen de koffer over de drempel en liep de gang in.
In de gang werden ze onderschept door een meisje, Aniela kende Silene al.
“Woonkamer. Kamerverdeling komt nog.”� zei ze, een brommerige ondertoon, en verdween toen de trap op naar boven. Een deur sloeg dicht.

Hachim tokkelde met zijn vingers op het stuur. Om hen heen raasde het verkeer, een vliegtuig landde net op de landingsbaan. Hij stond bij de vlieghaven, waar altijd wel werk te vinden was.
Hij zette de radio iets zachter en keek in de achteruitkijkspiegel. Een jongen, duidelijk van Japanse afkomst, liep op hem af. Over zijn schouders hing een rugzak, in zijn beide handen had hij de handvatten van zwarte koffers.
Hachim stapte uit, opende de kofferbak en hielp de bagage erin. Toen sloeg hij het deksel weer dicht en hield de deur open voor zijn klant.
Niet veel later stapte hij weer in, zette zich op zijn plek achter het stuur en klikte zijn gordel vast. Met een haast ongeziene beweging zette hij de meterteller aan.
“Naar waar?”� vroeg hij en keek even achterom. De jongen had een felblauwe iPod uit zijn broekzak gehaald en was bezig de oortjes te ontwarren.
“Oh. Juist ja. Wacht, ik heb het adres op een briefje.”�
Hachim wachtte geduldig, pakte het briefje aan en wist ongeveer wel waar het adres was. Het was niet ver van de luchthaven, hooguit een kwartiertje.
Hij trapte op de gas en scheurde uit het parkeervak.
“Ik ben Lee,”� zei de jongen en stak een hand uit over de leuning van de passagiersstoel. Hachim wees op het stuur, dat hij vast bleef houden, en knikte even. “Hachim.”� zei hij, zijn stem was schor door de talloos vele sigaretten die hij al gerookt had.
“Aangenaam. Zeg, is dit land een beetje leuk. Ik ben er nog niet vaak geweest. Natuurlijk kan ik de taal wel, maar ik ben nog niet vaak uit Japan geweest.”� ratelde hij, zijn vingers haakten zich om de fijne, witte koordjes.
“Ja, geweldig land.”� zei Hachim zacht en blikte naar de meterteller. Omweg maken zou hij vast niet eens merken.
Na een kleine omweg kwam het bedrag op tachtig euro, wat Hachim redelijk leek. Dus stopte hij voor het huis en noemde de prijs van de display. Lee haalde uit zijn zak enkele kleurige biljetten en muntstukken en gooide die in het bakje. Toen stapte hij uit de auto, haalde zijn bagage uit de koffer en liep het trottoir op, terwijl Hachim zich afvroeg hoe hij zich zo in het zak had kunnen laten zetten. Wie weet wat dat geld waard was, hij kon het niet zeggen.

James zat in een makkelijk stoeltje, een sigaret bengelde tussen zijn lippen en strooide zijn as in de asbak. Om hen heen kwamen steeds meer mensen te zitten, maar echt behoefte om ze meteen te leren kennen, had hij niet.
Hij duwde de peuk uit, liet zich een beetje meer onderuit zakken en staarde naar de deur, die naar de hal leidde, toen daar een excentrieke verschijning… verscheen.
Een Japanner, of een Koreaan, het maakte al niet uit, het was iemand uit het oosten. Hij droeg een rode jeans, een felblauwe vest met daaronder een wit shirt, om zijn nek een wit met grijs geruite sjaal, een witte bril zonder glazen balancerend op zijn neus.
James had het niet over mensen uit het oosten. Eigenlijk had hij sowieso iets tegen Azië, en dat vooral tegen Rusland.
“Ik ben Lee.”� zei hij vrolijk en liet zich tussen de eerste de beste twee mensen vallen om ze meteen de oren van het hoofd te praten.

Reacties: