FanFic.nl

Stand Alones

Boy meets girl

Ik slenter richting het podium. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe Georg zijn vriendin op nog snel een kus op haar mond geeft. Ik doe mijn best het niet te zien, maar het lukt niet. Een ongelukkig gevoel borrelt op in mijn borstkas, pure jaloezie. Gebaseerd op het simpele feit dat Georg gewoon in het openbaar samen kan zijn met zijn grote liefde, zonder dat ook maar iemand hem vies vindt.
‘Succes, broertje.’ Fluistert Bill naar me, waardoor zijn mond gevaarlijk dicht bij mijn oor komt. Geen slimme actie, maar dat kan hij zelf ook niet weten. Ik knik, terwijl ik me dankbaar bedenk dat mijn gezicht vol zit met make-up. In mijn hoofd begin ik te tellen, in de hoop de hormonen die door mijn lichaam gieren weer onder controle te krijgen. Die tijd wordt me echter niet gegund, want ik ben nog niet bij dertig als ik het sein krijg dat ik het podium daadwerkelijk op moet. Ik zet de vingers van mijn linkerhand op de goede posities en met de plectrum in mijn rechterhand sla ik de snaren aan. Ondertussen ren ik het podium op, richting duizenden gillende fans. Zonder ergens aan te denken speel ik het eerste nummer. Zoals elke avond lijkt het of ik de fans nog nooit zo hard heb horen gillen. Zodra Bill het tweede nummer aankondigt, wordt het zo mogelijk nog luider. Ik ga met mijn rug naar het publiek staan en doe alsof ik geniet. Niemand hoeft te weten dat ik eigenlijk mijn best doe niet te horen hoe mijn broertje Reden zingt, hoe ik stiekem het publiek niet in durf te kijken. Ik wil niet zien hoe de meisjes verlangend naar mij en mijn broertje kijken. Het grootste gedeelte van de zaal denkt dat dit lied naar mijn ervaring is geschreven, dat ik degene ben die elke dag een ander meisje meeneemt naar mijn hotel. Dat heb ik natuurlijk aan mezelf te danken, maar de waarheid is dat ik dat nog nooit gedaan heb.
Bill komt tegenover me staan en kijkt me in de ogen. Ik zie hoe hij intens geniet van de fans en zijn best doet zo zuiver mogelijk te zingen. Alle hormonen die ik onder controle had gekregen, breken weer uit en beginnen door mijn lichaam te stromen. Ik glimlach naar mijn broertje, in een poging niet te laten merken dat ik van binnen kapot ga. Naar mijn idee lukt het, want Bill glimlacht stralend terug en huppelt bij me vandaan.
De rest van het concert gaat aan me voorbij. Voor ik er erg in heb, sla ik de eerste snaren van Ich bin da, het allerlaatste nummer voor vanavond, aan. Ik realiseer me dat ik het publiek nog helemaal niet ingekeken heb. Een schuldgevoel verspreidt zich door mijn lichaam. Tegen mijn wil in richt ik mijn ogen op de gillende fans. Onmiddellijk krijg ik spijt. De blikken van de meisjes staan hoopvol, alsof ze werkelijk verwachten dat ik hen vanavond meeneem. Hun spandoeken hebben precies dezelfde uitstraling. Mijn stemming, die net een beetje redelijk was, is meteen verpest. Zonder mijn fans ook maar één glimlach te schenken speel ik het nummer af, gooi een waterflesje de zaal in en verlaat opgelucht het podium.
Ik sta al enkele minuten eenzaam tegen die muur geleund als mijn broertje binnenkomt. Hij is echter niet alleen. Aan zijn hand heeft hij en knap, giechelend meisje. Ze is blank, met donker, halflang haar en bruine ogen. Haar kleine oortjes worden versierd dor grote, zilveren oorringen en haar lange wimpers zitten onder de mascara. Zoals altijd vraag ik me af waar Bill de fan dit keer weer vandaan heeft gehaald. Het moment dat hij zich voorover buigt om zijn lippen op de hare te drukken, is het moment dat er iets definitief breek in mij. Mijn knieën schijnen niet langer in staat mijn lichaamsgewicht te dragen en ik zak op de grond. Ik vecht tegen de tranen die achter mijn ogen prikken. Er is niemand die het merkt. Bill is druk in de weer met zijn nieuwe aanwinst, Georg doet alsof hij zijn vriendin al jaren niet meer gezien heeft en Gustav zit met een koptelefoon op in de hoek van de kamer, vertrokken naar zijn eigen wereldje. Stiekem verlang ik ook naar dat wereldje, waar je nergens aan hoeft te denken, geen zorgen hebt en je niet druk hoeft te maken. Je hoeft er niet te zien hoe je broertje elke avond een ander meisje mee naar het hotel neemt, terwijl je zelf voor player uitgemaakt wordt. Helaas heb ik niet zo’n wereldje om naartoe te vluchten.
Eén van onze bewakers komt melden dat de kust veilig is en we naar de tourbus kunnen vertrekken. Pas als de kamer bijna leeg is, maakt Bill aanstalten te gaan. Op het moment dat hij de deur door wil, ziet hij mij zitten.
‘Tom, kom je ook?’ Vraagt hij. Ik geef geen antwoord.
‘Tom?’ Dit keer klinkt zijn stem vertwijfeld. Ik kijk op en zie hoe zijn blik tussen het meisje en mij heen en weer flitst. Ik word me bewust van iets wat ik nog nooit eerder gevoeld heb: het verlangen om een steen naar Bills hoofd te gooien en hem de huid vol te schelden. Te vragen waarom hij er niet voor me is, of waarom hij me zoveel pijn doet. Ik wil schreeuwen dat hij me moet komen halen als hij wil dat ik meekom, maar ik doe het niet. Uit angst dat hij zijn schouders ophaalt en wegloopt, me hier aan mijn lot overlaat, omdat het meisje naast hem interessanter is.
Bill buigt zich inderdaad naar haar toe en fluistert iets in haar oor. Haar ogen krijgen een teleurgestelde uitstraling en ze verlaat het vertrek.
‘Tom, gaat het wel met je?’ Vraagt Bil met bezorgde stem. Hij komt naast me zitten, maar ik weiger hem aan te kijken.
‘Moet je dat nog vragen?’ Vraag ik bitter. De tranen prikken harder dan ooit.
‘Het lijkt je geen kick meer te geven, het optreden voor enthousiaste fans. Wat is er met je gebeurd, broertje?’ De vraag overdondert me.
‘Waarschijnlijk ben ik een slechtere acteur geworden. Of het publiek is veranderd. Ik kick er inderdaad niet op, elke avond een ander meisje mee naar mijn hotelkamer te nemen.’ Mijn stem is nog steeds bitter.
‘Er is toch niets mis met onze fans?’ Er klinkt een aarzeling in Bills stem.
‘Nee, hoor. Het is alleen zo sneu dat ze stuk voor stuk hopen dat ik ze meeneem en dan verliefd op ze word. Ik weet hoe het voel Bill, verliefd zijn op iemand die je nooit zal willen. Geloof me: het is niet prettig.’
‘Natuurlijk kun je nooit van hen allemaal houden, maar misschien zit de ware er voor jou wel tussen.’
‘Nee.’ Mijn vastbeslotenheid brengt Bill van zijn stuk.
‘Hoe kun je daar nou zo zeker van zijn? Je kent ze niet eens.’
‘Ik hoef ze niet te kennen.’
‘Je kunt het op zijn minst proberen, misschien zit er wel één tussen waar je van gaat houden.’
‘Verspilde moeite, Bill.’
‘Hoe kun je dat nou zo zeker weten?’
‘Je begrijpt het niet, hè? Ik zal nooit van mijn fans houden, zoals sommige van mij houden. Van geen enkel meisje.’ Bill valt stil.
‘Probeer je te zeggen dat je homo bent?’ Stamelt hij dan.
‘Moet ik het ook nog voor je spellen?’ Antwoord ik geïrriteerd.
‘Hoe lang weet je het al?’ Bills stem is zachter, schuldbewust.
‘Een paar jaar.’
‘Waarom heb je het me nooit verteld?’ Hij klinkt gekwetst.
‘Als jij in mijn schoenen had gestaan, had je het dan verteld?’ Bill is een poosje stil, terwijl hij nadenkt.
‘Nee.’ Besluit hij dan.
‘Oh Tom, het spijt me zo. Ik had er voor je moeten zijn.’ Zijn stem breekt.
‘Ja, maar dat was je niet.’ Pas nadat ik het eruit geflapt heb, realiseer ik me dat ik zijn excuses beter kan aanvaarden.
‘Het is al goed.’ Breng ik uit. Bill draait zich naar me toe, kijkt me met vochtige ogen aan en zegt: ‘Oh Tom, het spijt e echt. Vanaf nu zal ik er weer voor je zijn, ik zal geen meisjes meer meenemen. We hebben samen een hoop tijd in te halen.’ Hij omhelst me zo stevig dat ik een paar telen geen adem kan halen.
‘Ik hou van je, Tom.’ Voegt hij er nog aan toe. Ik kan de tranen niet langer tegenhouden.

Reacties: