FanFic.nl

JeydonWale

2. Whaaat?

Ik begon te schreeuwen en te gooien met de spullen. Alleen maar door mijn ouders. Door mijn verziekte ouders. Waarom deden zij mij dit aan. Verhuizen, en dan nog net terwijl ik net twee aardige vrienden heb. We gaan naar Amerika. Waar al die beroemde mensen wonen, blegh. Sommige zijn wel leuk, zoals Justin Bieber en Jeydon Wale. Maar hoeveel kans heb ik nou dat ik ze tegen kom? 0,0000000000000001% misschien wel minder. Heel weinig kans dus. Ik gooi mijn kleren op mijn bed. Ik weet niet wat ik allemaal nog pas. Ik doe maar gewoon alles in de koffer. Ik zal hier toch wel nooit meer terug komen. "Schat, we moeten echt snel vertrekken. Ons vliegtuig vertrekt zo" Ja wij zijn met de vliegtuig, mijn vader is zo slim geen verhuiswagen te bestellen. Hij rijd nu namelijk alleen, met al onze spullen. We hebben wel een grote auto, maar niet zo groot dat ik er nog in pas. Dan kan ik op het dak gaan zitten. Ik pak mijn koffer en kijk naar mijn lege kamer, waar alleen mijn oude bed nog stond en ik deed de deur achter me dicht. Ik liep langs de saaie grijze muren naar beneden, de trap af. Me vader stond voor me neus. "Dag meis, ik zie je later wel. Waarschijnlijk vanavond, als ik opschiet. Anders word het morgen" Hij gaf me een knuffel en een kus op mijn voorhoofd. Ik zei hem gedag en liep samen met mijn moeder naar het bushokje. Te wachten op de bus, die ons naar het vliegveld zou brengen. Ik had er totaal geen zin in. Mijn vrienden waren op school. Ik had ze gister gedag gezegd. Ik zou ze gaan missen. Ik had ze belooft elke dag elke uur te bellen. Maar mij kennende, ik bel al tien keer langer dan geplant. Ik voelde aan mijn wang, tranen stroomden over mijn wangen heen. "Aghh, schatje. Gaat het?" mijn moeder gaf me een knuffel en wilde me niet meer loslaten. Ik zag Mike lopen, ik duwde snel mijn moeder van me af en deed mijn haar goed en zwaaide naar hem. Ik zag hem nog glimlachen. De laatste glimlach die ik ooit nog van hem zou zien. Helaas.

Reacties: