FanFic.nl

JeydonWale

3. Waiting at the Airport

De bus kwam en kwam maar niet. Ik keek op mijn mobiel. Nog 2 uur totdat het vliegtuig zou vertrekken. We hadden er allang moeten zijn. Eindelijk daar zag ik de bus eindelijk aankomen. Maar hij stopte. Dat was niet de bedoeling. "Cindy blijf zitten, ik ga kijken wat er aan de hand is" ik wilde mijn moeder tegenhouden maar ze rende al weg. Nu zat ik hier dus alleen, te wachten op de bus die 10 meter verderop stil stond. Ik pakte mijn IPod uit mijn tas. En deed de oortjes in. Ik scrollde naar beneden om te kijken welke liedje ik nou echt wilde luisteren. Geen een leuke. Ik gooide het zomaar van me af. Aan dat rot ding heb ik nu toch niets. Ik wil thuisblijven. Bij me vrienden. Ik wil niet naar die rot Amerika. Ook al woont Jeydon daar. De kans dat we naar canada gaan is heel klein. De kans dat ik vlak bij hem woon is nog kleiner misschien wel o,oooo1 op een miljard. Mijn moeder kwam alweer aanzetten. "De band is lek. En wat heb jij met je IPod gedaan!" het laatste schreeuwde ze gewoon. Ik werd er bijna nog bang van. Ik stond op en me moeder trok me weer naar beneden. “Ik vroeg je wat”� ze klonk nu wel wat aardiger maar vertrouwen kon ik het nog niet. “Ik liet hem vallen”� loog ik. Ze knikte. “Dat begrijp ik, het is rot”� begon ze. “Kom we kunnen de bus al in”� al? De bus kwam een uur te laat en dan nog een half uur langer wachten. We mochten waarschijnlijk nooit mee als we over een uur al vertrokken. Dit was een gemiste kans voor ons. Maar mij maakte het helemaal niet uit. Ik wilde hier blijven en eindelijk luisterden ze naar mij.

We waren al aangekomen bij het vliegveld. Ik sleepte mijn voeten mee. Ze wilden niet. Ik wilde niet. “Cin, ga maar op een stoel zitten in de wachtruimte. Ik kom er zo aan”� dus we mochten wel mee. Dat was dus meegevallen. Ik zag alle broodjes en drinken al liggen in het restaurantje. Ik pakte mijn portomonee om te tellen hoeveel geld ik bij me had. 5 euro, dat was toch wel genoeg? Ik had reuze honger. Ik liep erheen om te betalen. Ik pakte een sandwich broodje en een flesje water. “Das dan 3 euro, alsjeblieft”� Ik gaf hem 3 euro en liep weer naar mijn stoel toe. Tot mijn grote verbazing was mijn stoel al bezet, net zoals de andere stoelen. Shit, nu kon ik niet zitten. Ik keek naar iedereen of het mijn moeder was. Maar nee, ze was er nog niet. Ik ging tegen de muur staan en zakte naar beneden. Nou lekker zitten kon ik niet. Maar ik zat tenminste wel. “ahh daar ben je”� mijn moeder kwam naar mij toegerend. “Mam, doe normaal. Ik wil je zo niet kennen”� Ik begon van mijn sandwich te eten. Ow, wat was het vies. Ik gaf de andere sandwich aan me moeder. “Hier. Zal je lekker vinden”� ik liep in de tussen tijd naar de prullenbak. Mijn moeder keek me aan. “En hoe vind je het?”� vroeg ik. Ze stak haar duim op. Lekker dus. Wat vies.

Reacties: