FanFic.nl

Fanfics

Sounds

Gek word ik van mezelf. Ik schop mijn sneakers uit, gooi mijn jas ergens richting de kapstok en plof op de bank. Boos op mezelf druk ik de televisie niet aan en kijk naar het zwarte beeld. Het weerspiegelt mij die in een rare houding op de bank zit. Ik adam diep in en uit en blijf met mijn blik op de televisie hangen. Mijn ogen staan er strak op gericht. De emoties van mezelf worden voor mijn ogen afgespeeld, als een programma. Via de televisie zie ik dat mijn muur langzaam afbrokkelt en de eerste traan naar beneden valt. Het begint er met een, waarnaar er steeds meer volgen. Ze laten mijn make-up uitlopen over mijn gezicht. Ze trekken strepen van mijn ogen tot over mijn wang. Roerloos blijf ik zitten en staar naar mezelf in de televisie. Geen idee wat ik moet doen, blijf ik zitten en weet me even geen raad met mezelf. Dan opeens herwin ik mijn krachten, sta op en loop naar de badkamer. Ik plens water in mijn gezicht, haal mijn uitgelopen make-up weg en kijk in de spiegel. De zin om me opnieuw op te maken is ver te zoeken, dat is dan ook de reden waarom ik het niet doe en de badkamer uitstap. Mijn hersenen malen door. Hoe komt hij erop? Hoe kan hij dit zomaar gezegd hebben? Diep denkend pak ik mijn tas, trek mijn jas en schoenen weer aan, zoek even naar mijn sleutels en vertrek even later mijn huis uit.

Rokend bekijk ik de mensen die mij voorbij komen. Welke emoties ze vertonen en hoe ze tegen elkaar zijn. Niet alleen de mensen om mij heen, maar ook alle dieren en geluiden om mij heen. Alles zorgt ervoor dat ik rustig word, met extra stimulans mijn sigaret. Elke keer als het me teveel wordt, dan loop ik naar deze ontmoetingsplek toe en ga ik mensen kijken. Het werkt rustgevend op mij en dat merk ik ook. De wereld vertraagd voor een paar seconden en even voel ik me heel sterk. Hellaas wordt mijn rust verstoord door een hand die op mijn schouder wordt gelegd. Ik druk mijn sigaret uit, draai me om en kijk recht in de ogen van de eigenaar van de hand die op mijn schouder ligt.
‘Sorry dat ik net zo dom tegen je deed,’ zegt hij en kijkt me aan. Nors kijk ik terug en beweeg met mijn schouder. Hij haalt zijn hand van mijn schouder en wend zijn blik niet af. Ik geef me over, kijk weg en schuif op. Meteen gaat hij naast me zitten en pakt mijn hand vast. Deze schud ik los en kijk hem nog steeds nors.
‘Vanity..,’ begint hij, stopt en begint te zoeken naar woorden.
‘Tyler?’ zeg ik na een korte stilte, ‘waarom moest je net zo uitbarsten tegen mij?’
Hij zwijgt en kijkt me aan. Hier kan ik dus zo niet tegen. Ik sta op en loop weg. Elke stap voel ik verschillende emoties opzetten. Ik voel me vrij, maar ook lullig omdat ik hem daar laat zitten. Even stoppen mijn voeten met lopen en zorgen ervoor dat mijn lichaam zich omdraait. Mijn ogen kijk heel kort Tyler aan en zien de teleurstelling in zijn ogen. Mijn ene deel vind hem zielig en nodig dat ik hem moet troosten. Mijn andere deel vind dat hij het zelf heeft veroorzaakt en daarom ook naar zijn verliefdheid en vriendschap kan fluiten. Ik neem mijn besluit, draai me weer om en begin weer te lopen.

Met de pen in mijn handen schrijf ik allemaal woorden op papier die samen voor een geheel moeten zorgen. Helaas is dat bij mij niet van toepassing. Als ik klaar ben met schrijven, bekijk ik het resultaat, verfrommel dit en gooi het in de prullenbak bij al mijn andere pogingen. Snel pak ik een nieuw papier, begin weer te schrijven en laat mijn fantasie op de loop gaan. Het kan me ook eigenlijk niks meer schelen wat er nou staan, zolang er maar iets staat. Zodra ik klaar ben, stop ik het snel in een envelop en vouw deze dicht. Snel schrijf ik het adres van Tyler op en leg de envelop weer op de tafel. Ik ruim de spullen op, trek mijn jas en schoenen aan, gris de envelop mee en loop weer naar buiten. Ik steek een sigaret op en loop op mijn gemakje naar de brievenbus. Ik duw de envelop in het goede vakje, maak mijn sigaret uit en loop terug naar mijn huis. Nu woord bij daad voegen en ervoor zorgen dat ik doe wat ik in de brief had gezet.

Alle kleding die in mijn kasten hangen gooi ik op een hoop en de rest van de spullen die belang hebben, krijgen er een mooi plaatsje bij. Ik pak mijn koffers, begin mijn kleding op te vouwen en ze in de koffers te leggen. Fotolijstjes, schoenen en jassen worden bij elkaar in de koffers gelegd. Ik maak me niet echt druk hoe het ligt, als het maar in mijn koffer zit. Ongeveer een uur later ben ik klaar met pakken, staan er vijf grote koffer in de hal en zit ik op de bank te bellen. Iedereen die ik ken en waarmee ik goed kan optrekken bel ik en vraag of ik daar eventjes kan inwonen. Ik heb nu al vijf mensen gebeld met steeds een negatief antwoord. Zonder dat ik weet of ze thuis is bel ik Madison, mijn nichtje die sinds kort op zichzelf woont. Ik bel haar en wacht in spanning af. Na een half uur een gezellig gesprek te hebben gehad, hang ik op, loop nog een keer mijn huis door en ga dan boven op een van mijn koffers zitten. Ik mag voor een tijdje bij haar inwonen, dus mijn dag kan niet meer kapot. Vanaf mijn zitplaats kijk ik mijn woonkamer in en beslis dat ik goede oplossing heb gevonden.

De toeter haalt me uit mijn gedachte en zorgt er bijna voor dat ik van mijn koffer af val. Ik spring op, trek mijn deur open en rijd met twee koffers naar de auto toe. Glimlachend trek ik de achterklep open en leg mijn koffers er logisch in.
‘Moet ik even helpen?’ vraagt ze en kijkt me aan via de achteruitkijk spiegel.
‘Ja hoor!’ zeg ik en loop weer naar de deur. Ik pak nog twee koffers en zij rolt de laatste mee en trek de deur dicht. Zodra alle koffers in de auto liggen, sluit ik mijn huis af en ga in de auto zitten.
‘Ben je hier echt zeker van?’
‘Ja.’
‘Heel zeker?’
‘Heel zeker.’ Na mijn laatste woorden geeft ze gas en zie ik mijn huis langzaam verdwijnen. Tyler is nu verleden tijd en ik weet dat ik nu een nieuw en mooi leven tegemoet ga!

Reacties: