FanFic.nl

stand alones

Het Meisje

Het meisje kijkt in de spiegel en ziet daar iemand. Ze huilt. Haar mascara is uitgelopen. Het bloed loopt uit haar armen. Ze brengt haar armen omhoog en slaat tegen de spiegel. De spiegel breekt. De scherven vliegen in het rond. Kleine steken voelt ze door haar handen trekken. Ze geniet van de korte pijn. Ze zakt hulpeloos door haar knieën en kijkt nog een keer om haar heen. Hoe heeft het ooit zover kunnen komen.

Het begon allemaal een aantal jaar geleden. Ze was anders dan andere kinderen. Ze had haar haar zwart geverfd. Haar ogen waren altijd zwaar opgemaakt. Het zwart stak daardoor eng af tegen haar witte huid en haar oogwit stak nog witter af. Haar kleding was ook anders. Het was niet de standaard mode van alledag. Het was haar eigen stijl. Broeken droeg ze bijna nooit. De rokjes waren vaak bezet met kant, netzo als de topjes. In het begin kwamen er nog kleuren in voor. Door de jaren heen werd dat steeds minder.

Doordat ze anders was, werd ze het pispaaltje van de klas. Als er iets mis ging, kreeg zij de schuld. Het begon met woorden. Kleine vernederingen als ze alleen was. Dat groeide uit tot vernederingen wanneer ze met andere mensen was. De kans dat ze met andere mensen was, was al klein. Hij werd alleen steeds kleiner. Ze deed steeds beter haar best om niet op te vallen. Om onzichtbaar te zijn. Te doen wat de rest van haar vroeg, al was het nog zo oneerlijk. Het kwam alleen van kwaad naar erger. De pesterijen bleven niet bij woorden. Ze begonnen te slaan, te schoppen. Eerst bleef het bij een slag. Het werd alleen steeds erger. Het werden meer en meer klappen. Totdat ze helemaal in elkaar werd geslagen. De mensen die dit deden, zorgden ervoor dat er nooit iets te zien was. Er waren nooit getuigen. Ze gingen nooit door totdat ze knock-out geslagen werd. Het meisje hoopte dat ze ooit een keer te ver zouden gaan, dat ze haar ooit haar laatste klap zouden geven. Dit bespaarde haar pijn en moeite om alles verborgen te houden. Misschien zouden ze dan ook nog ooit gestraft worden. Dat was alleen niet haar belangrijkste punt. Dat was dat zij niets meer zou voelen. Geen enkele klap, Geen enkele schop. Geen enkele steek als er weer een scheldwoord naar haar werd geschreeuw.

Het meisje kijkt in de spiegel en ziet daar iemand. Ze huilt. Haar mascara is uitgelopen. Het bloed loopt uit haar armen. Ze brengt haar armen omhoog en slaat tegen de spiegel. De spiegel breekt. De scherven vliegen in het rond. Kleine steken voelt ze door haar handen trekken. Ze geniet van de korte pijn. Ze zakt hulpeloos door haar knieën en kijkt nog een keer om haar heen. Hoe heeft het ooit zover kunnen komen. De gedachte komt steeds vaker bij haar op. Wat heeft ze fout gedaan. Ze heeft alles gedaan wat ze ooit van haar vroegen. Ze pakt een scherf op van de grond. Een traan valt er op de spiegel. De mascara verplaatst zich over het blinkende glas. Ze zucht diep en duwt de scherf tegen haar pols. Het voelt koud aan op haar warme huid. Ze doet haar ogen dicht en duwt de scherf door.

Een witte kist staat vooraan in de kerk. Een viool laat haar prachtige klanken horen. De kerk zit propvol. Bij iedereen lopen de tranen over de wangen. De meeste zijn diep geschokt. Ze wisten wel dat er iets aan de hand was, maar niet dat het zo diep zat. Ze voelen zich schuldig dat ze haar nooit geholpen hebben. De geest van het meisje staat voor haar kist. Ze kijkt ongelovig naar het leed om haar heen. Ze had nooit verwacht dat zoveel mensen van haar zouden houden. Toch heeft ze geen spijt van wat ze gedaan heeft. Achterin de kerk ziet ze een andere schim. De schim zou ze eeuwig herkennen. Ze loopt nee zweeft, zo sierlijk naar hem toe. Op zijn gezicht staat een glimlach. Hij reikt zijn hand uit naar haar. Ze pakt hem beet en samen rennen ze het licht in. Haar wapperende jurk is het laatste wat er op aarde te zien is.

Reacties: