FanFic.nl

My Minds Eye

Ochtend

Mijn hoofd voelde zwaar aan, alsof ik ergens tegenaan was gelopen. En hoewel ik wist dat dat niet zo was, vroeg ik me toch af wat er gebeurd was.
Ik had te weinig geslapen, en in combinatie met de dikke rook en restjes bier die ik had geabsorbeerd zo'n vier uur geleden - alleen voor professionele doeleinden, laat dat duidelijk zijn - zou dat het misschien wel kunnen zijn.
Ik zou het Bill niet vertellen. Die zou zich teveel zorgen maken, me naar een dokter willen sturen of me gewoon zelf verzorgen. Alleen dat laatste stond me aan, maar er was nog zoveel te doen dat we geen tijd konden verliezen door kleine akkefietjes, hoe plezierig ze ook waren.
De opdrachten stroomden maar binnen. Het gouden bordje aan de voordeur trok de klanten aan als confituur een zwerm bijen, want allemaal hadden ze wel een huis te bouwen, verbouwen of in te richten.

Architect. Wie had dat ooit gedacht. Ik in ieder geval niet, en ook mijn ouders reden hier elke dag wel twee keer voorbij om zichzelf ervan te overtuigen dat ik het Wel Degelijk gemaakt had.
Maar Bill, die had altijd geloofd in mijn en later ook zijn toekomst.
Het bordje hadden we samen besteld, samen afgehaald, samen opgehangen. Samen hadden we stoelen gekocht, auto's gehuurd, mensen aangenomen. Zelfs onze eerste échte contractuele klant hadden we samen geassisteerd bij de restauratie van zijn huis.
En toen, twee maanden later, hadden we ook samen- zijn stem haalde me uit de in geluk gedompelde herinneringen, terug naar het zachte dons van het laken.

'Lief? Kom je naar de keuken? Of zal ik je ontbijt brengen?' Ik trok mijn schouders op en duffelde me hoopvol wat dieper in. Zijn van-het-naar-de-bakker-lopen koud geworden vingers gleden bijna onmerkbaar over mijn slapen en vervolgden hun weg naar beneden, onder de dekens. Ik gromde tevreden; dit ging precies de goede kant op.
'Rein, schat?' zoemde hij zacht in mijn oor, zijn neus zocht de golven van mijn krullen. Alsof hij ze vannacht niet gevoeld had, alsof ze nog geen ontelbare keren door zijn vingers waren gegleden. Alsof hij niet wist dat ze alleen maar naar hem roken, naar hem en vannacht.
Ik kromp alleen een beetje in elkaar toen hij de palm van zijn koude hand vlak op mijn borst legde en wachtte ongeduldig tot hij af zou dalen.
Maar dat deed hij niet. Nee, mijn Bill pelde het laken zonder pardon van me af en zoende me vol op mijn mond. Hij lokte mijn tong, maar ik verleidde die van hem en voor we het allebei wisten lagen zijn kleren, zo ver van zijn warme lijf, verslagen af te koelen; ergens gewoon vergeten op de weg tussen grond en hemel.

'Tja.' mompelde hij drie kwartier en een blitzbezoek aan het paradijs later tegen mijn schouder. 'Die koffie zal nu wel koud zijn.'
'Vind je het erg?' bromde ik met een rauwe stem, en zijn opnieuw blonde haren gleden over mijn blote borst heen en weer toen hij nee schudde.
Het zonlicht scheen nu pal boven ons door het dakraam naar binnen, en al vlug had ik veel te warm. Toch bleef ik nog liggen, want Bill was in slaap gevallen en hij zag er veel te gelukkig uit om hem wakker te maken.
Ookal wilde ik het niet doen, het hongermonstertje dat grauwend de laatste restjes voedsel van de wanden van mijn maag schraapte deed dat zo luid dat zijn lange wimpers me vlinderzoenden nog voor ik zijn grom het zwijgen kon opleggen.
'Hier is iemand uitgehongerd,' plaagde hij en plantte toen zijn lippen onder mijn oor. Ik draaide mijn hoofd, zoende zijn neusbrug en wipte uit het klamme bed.
'Hé!' riep hij verbaasd, 'Is dat alles wat ik krijg?' Ik antwoordde niet, maar keerde op mijn stappen terug en legde mijn vingers op zijn mond.
'Lief zijn en gewoon wachten.' beloofde ik hem met een brede glimlach en een zoen op zijn wang, en verdween.
De spiegel haalde schuldbewust zijn wijzende vinger boven om me de wallen aan te duiden, alsof ik er zou over kunnen kijken dat ik amper drie uur had geslapen. Toch voelde ik me niet moe, maar de spiegel verzekerde me dat ik, voor hoe ik eruitzag, dat eigenlijk wel zou moeten zijn. Ik wist dat Bill mij leven inblies, en de spiegel niet.

De twee koppen en de koud geworden koffie stonden verloren op het aanrecht, hun doel voorbij gestreefd. Met mijn verse dosis liefde zette ik meteen twee nieuwe onder het apparaat, neuriede één of ander popliedje dat ik gisterenavond zeker zes keer had gehoord en walste met het beeld van Bill voor mijn ogen rond de tafel.
Geluk bestaat. Echt. Je moet het alleen bij Bill zoeken. En willen vinden, natuurlijk.
En dat had ik gedaan. Gevonden. De rest was me alleen maar - bofkont die ik was - in de schoot geworpen.

Het apparaat rochelde, net op het moment dat zijn twee dunne armen om mijn schouders sloten en we beiden met onze ogen dicht het laatste rondje inzetten. Zijn voorhoofd voelde fris aan tegen het mijne, de zachte haartjes op zijn kaaklijn kietelden mijn wang.
We vonden onze weg naar elkaar als die in de keuken: blindelings.

En een onbelangrijke tweede keer werd de koffie opnieuw onbelangrijk koud.

Reacties: