FanFic.nl

Eyecatcher

\43./

'Kirre!!' gilden we blij toen ook zij door Johnny over het hek gekatapulteerd was. Maar ze had die seconde geen aandacht voor ons.
'Idioot!' brulde ze geschrokken, maar toen het - ook wel dankzij de geamuseerde blik van Johnny - tot haar doordrong dat dat Nederlandse woord sprekend op het Duitse voor dezelfde benaming leek, glimlachte ze een beetje schuldig en draaide dan vlug haar rug naar hem toe, terwijl ze, alleen voor onze ogen zichtbaar, haar hand voor haar ogen sloeg en zichzelf geluidloos uitkafferde voor die blunder.
Johnny grijnsde bijzonder vol van zichzelf, stak zijn hand op en, na een antwoord van Soetkin, Elke, Renate, mij en zwakjes ook Kirsten, was hij met drie grote passen uit ons gezichtsveld. Ondertussen was het gebrul, -tier, -huil en wat nog meer aangekomen bij een stadium van algemene verbijstering. Er was geen kat meer die zichzelf nog verstond.
'Nou, leg-LEG.. EENS... UIT! HOE KOM JE HIER?' brulde ik in Kirstens oor, omdat ze me eerst niet-begrijpend had aangekeken.
'DOPING!!' gilde ze als antwoord, maar toen ze onze verontruste blikken zag moest ze lachen.
'DE WERELD. KAMPIOEN!! NIET IK!'
We knikten overdreven, en toen ik 'TICKET???' brulde, gilde zij 'GITTE!!' terug.
Gitte was de dochter van haar trainer, Bart. Ze was nauwelijks ouder dan 15, maar dat kind had meer vrijheid dan een op de versiertoer zijnde kater. Ik vermoedde dat zij op één of andere manier aan twee tickets was geraakt, en dat het overgebleven ticket in haar vaders portefeuille was beland, en van daaruit in Kirstens verlangende handen.
Ik vroeg me af hoe smekend ze naar zijn autosleutels had gekeken voor hij haar hierheen had gebracht, mij een sms had gestuurd met de vraag waar we stonden en ik dan vrolijk de 160 tekens van een terugstuursms had volgepropt met JemoetnaardelinksebodyguardgaanenhemvragenomjebijSofieenhaarvriendinnentebrengen
enjemoetwaarschijnlijknietteveeljebestdoenvoorjeDuitstotstraksenkusSofie.
Ondertussen had ik aan een sneltempo ook nog aan Tom gevraagd of ik dat mocht doen, of hij alsjeblief Johnny wilde waarschuwen en of hij al niet doodging van de stress. Hij had nog steeds niet geantwoord, maar toen ik naar het uur wilde kijken lichtte het scherm van mijn gammele lichtbak op. De trilfunctie werkte al eeuwen niet meer.

Oh, wat is het leven makkelijk als je gratis smsen hebt en je je hele leven kan vertellen.
Ik bleef verplicht binnen de 160 letters. Soetkin, Renate, Elke en Kirsten haatten mijn “puzzelen”�, maar í­k moest wel zelf mijn eigen belwaarde betalen, en zij ní­ét. Dus moesten ze er maar mee kunnen leven.

Het licht op het scherm ging uit voor de sms verzonden was. Ik wist dat het riskant was nu op een toets te duwen. Mijn gsm nam elke beweging aan als een bedreiging, en een toets induwen voor verlichting tí­jdens het verzenden van een sms was teveel van het goeie. Het gebrek aan vertrouwen in mijn gsm groeide met de dag. Want nee, het is niet normaal als je drie keer moet herbeginnen als je je PIN wil invoeren omdat de cijfertoetsen niet meewillen.
Mijn oren gonsden, en ik begreep dat de deuren dicht waren. Met één blik maakten we elkaar duidelijk dat we niks meer gingen zeggen. Het kon toch niet dat we al hees waren, nog voor er één noot gespeeld was?
En ik had het woord “noot”� nog niet gedacht, of de lichten in de zaal en de grote witte lichten boven het podium gingen met flits uit. Tegelijk sprongen vier kleine rode spots aan, en tekenden zo vier rode vage cirkels op de vloer.
Het gegil bereikte mijn oren nog voor ik ze kon beschermen. Zelfs mijn vriendinnen waren medeplichtig.
Ik besefte pas heel laat dat ik geen enkel geluid voortbracht. Het viel niet op, want voor elk meisje dat ní­ét gilde, waren er 1000 die het wel deden.
Maar ik, ik bleef ijskoud. Het was niet goed, niet oké. Niet normaal.
Of was het juist wel normaal, als je al met de mensen achter TH - Bill, Tom, Georg en Gustav - gesproken had?
Ik dacht erover na, terwijl de meisjes achter me in mijn rug duwden en hun kelen zo schor schreeuwden dat ze over drie weken nog weg zouden hebben van een paar uit de kluiten gewassen kraaien.
Dat kan ook niet anders, met dat pikzwart gekleurde haar.
Ik schrok toen alles opeens veel luider en harder werd.
Natuurlijk. Dat had ik wel kunnen verwachten.
Gustav zat waar hij hoorde te zitten: achter zijn drums. En niet in mijn zetel, zoals het een moment door mijn hoofd flitste.
Met een stalen gezicht zag hij de menigte aan. Zijn ogen gleden heel vlug over de voorste rijen, om niemand de kans te geven flauw te vallen. Toen hij mij ontdekte knipoogde hij. Blijkbaar had niemand iets gemerkt - ik zou mijn bureaustoel opeten als er ook maar iemand had gezien dat hij me aankeek -, dus ik glimlachte terug en kruiste mijn vingers. Hij knikte heel zacht en onopvallend, en zette in.
Natuurlijk kon je er de eerste tien seconden niks van horen. Zou de muziek eigenlijk boven het gescandeer uitkomen, straks?
Van twee kanten en onverwacht kwamen Tom en Georg ook aanzetten, wat mijn trommelvliezen deed barsten.
Tenminste, zo voelde het. Sorry hoor, maar ligt het aan mij als het gegil van deze mensen mij doet denken aan een hele meute varkens die jammerlijk omkomen in een woest om zich heen slaande brand?
Oh. Natuurlijk rekten ze de intro. De hele zaal brulde nu om ter luidst. Als ik me zou concentreren - wat ik niet wilde en dus ook niet deed - zou ik met veel moeite “Bill”� herkennen.
Toen ik op hetzelfde moment twee paar ogen op me voelde gericht en Elke me stampte om me daarop te wijzen, duwde Tom bij wijze van begroeting met zijn tong tegen zijn piercing en grijnsde playerig - om niet te zeggen seksistisch. Zijn mondhoeken wipten even omhoog, en in zijn ogen schenen de bekende lichtjes van arrogantie toen de hele linkerkant van de zaal zijn stembanden probeerde te verneuken.
Georg was net iets minder begaafd dan zijn vriend in het onopvallend knipogen, en toen ook de hele frontlinie rechts in halfkatzwijm viel, kreeg ik zo stilletjesaan een enorme dégoí»t van enige vorm van welke soort adoratie dan ook.
Zo geweldig zijn ze nu ook weer niet, weet je.
Ze overgieten onschuldige meisjes met een emmer koud water, als je per se een voorbeeld wil.

Die heb ik ook weer blijgemaakt, sprak de grijns die Georgs gezicht bevolkte, en als antwoord trok ik aan de denkbeeldige kraag van mijn T-shirt. Maar omdat hí­j nu eenmaal op het podium stond en í­k in het midden van 10 000 andere gelijken kon hij niet echt reageren, en hield het dus maar ergens tussen een brede glimlach en een stalen gezicht í  la elke officiële foto van TH die je je maar kon indenken. Wat een overigens enorm grappig zicht was.

Toen ik grijnzend naar mijn compagnons keek, zag ik overal de zalige uitdrukking en de glazige blik die mensen ook wel eens kunnen vertonen bij een serieus delirium. Jammer genoeg was het nu niet van de drank - alhoewel, bij Kirsten kan je nooit weten -, nee hoor, ze gilden net als elke andere in een straal van 800 meter de longen uit hun lijf voor, je raadt het nooit, diezélfde Gustav, Tom en Georg, die me zo-even nog vrolijk het resterende bloed van onder mijn nagels haalden.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit, dacht ik zo.

Reacties: