FanFic.nl

When a muggle meets a Weasley.

Hoofdstuk 57: We are family

‘Hou op Fred!’ Giechelde ik. Hij trok een onschuldig gezicht, maar hij liet zijn hand op mijn bovenbeen rusten. Ik liet het maar voor wat het was.
We zaten op één van de vele banken voor het altaar. Fleur kon elk moment binnen schrijden.
Bill stond nerveus aan zijn oorbel te frunniken. Mevrouw Weasley liep de hele tijd heen en weer en toverde overal blauwe bloemetjes.
Harry, Ginny, Hermelien en Ron zaten een bank voor Fred en mij.
‘He he, daar zijn jullie eindelijk.’ Klaagde mevrouw Weasley tegen Angelique en George. Beide kwamen ze met een rood hoofd aangelopen.
Fred gaf een kneepje in mijn bovenbeen en fluisterde: ‘Ik denk niet dat we hoeven te vragen wat die twee hebben uitgespookt.’ En hij gaf me een kusje op mijn wang.
Grijnzend zette George zich naast Fred neer. Angelique ging dicht tegen haar vriendje aanzitten. Ik begroette haar en ze zwaaide naar me. ‘Psst, Ginny.’ En ik porde in haar rug. Toen ze zich omdraaide, knikte ik naar haar broer en zijn vriendinnetje, die hevig aan het zoenen waren. Ze barste in lachen uit. Ook ik kon me niet inhouden en keek lachend naar haar. Mijn blik dreef af naar Harry. Gelijk stopte ik met lachen
Hij staarde somber voor zich uit. ‘Harry? Voel je je wel goed?’ Vroeg ik.
Geen antwoord. ‘Laat hem maar.’ Zei Ginny en ze draaide zich weer om. Ze probeerde hem te zoenen, maar hij week uit. Verbaasd keek ze me aan. Ik haalde mijn schouders op en keek naar Fred.
Hij staarde me aan. ‘Wat?’
Fred lachte enkel en boog zich naar voren. Gewillig liet ik mijn lippen op de zijne rusten. Duizenden vlinders ontpopte zich in mijn buil.
Hij liet mijn lippen los en drukte zijn voorhoofd tegen de mijne aan. Met twinkelende ogen keek hij me aan. ‘Hoi.’ Zei ik.
‘Ik hou van je.’ Antwoordde hij. ‘Dat is een leuke begroeting.’ Merkte ik droog op. Hij grijnsde even, maar keek me toen serieus aan. Het gebeurd zelden, dat een van de tweeling serieus is. Vragend keek ik hem aan. Het leek net alsof hij naar de juiste woorden zocht. Hij deed zijn mond open en probeerde wat te zeggen. Gauw deed Fred zijn mond weer dicht en keek me beschamend aan. ‘Je kan alles tegen mij zeggen, dat weet je toch?’ Zei ik gerust stellend. Hij knikte en dacht diep na. ‘Mag ik je wat vragen?’ Vroeg hij onzeker.
Ik vond het een domme vraag, maar maakte er geen opmerking over. Hij leek al zenuwachtig genoeg.
‘Hou je van me, Vera?’ En hij keek me smekend aan.
Verbaasd keek ik hem aan. ‘Natuurlijk hou ik van je. Gevaarlijk veel zelfs.’
Opgelucht haalde hij adem en gaf me een kusje.
Toen begon de bruidsmars te spelen.
Iedereen draaide zich om, zoekend naar Fleur.
Fred pakte mijn hand vast en verstrengelde die met de zijne.
Ze leek net een engel, zo mooi was Fleur gekleed. Voor haar liep haar kleinere zusje.
De vader van Fleur bracht zijn dochter naar het altaar.
Plots, sprongen de tranen in mijn ogen.
Fleur stond op het moment een eigen familie te creëren, maar wat had ik nou voor een familie? Een uit elkaar gevallen zooitje.
Ik heb mijn moeder, sinds ik ben weggegaan, niet meer gesproken. Misschien word het eens tijd voor een volwassen actie. Bijvoorbeeld, naar haar toe gaan.

Reacties: