FanFic.nl

Snape Story

Now it makes sense

Mijn moeder knikte. "Maar dat kan niet. Is dat nou echt gebeurd?" Vroeg ik ongelovig. "Maar jij zei dat ik dat had gedroomd." Zei ik nou boos. "Liefje, waarom denk je dat ik dat nou zeggen?" Antwoordde ze me. Ik dacht weer na. "Omdat mijn dromen altijd uitkomen." Vroeg ik onzeker. "Ja. Je snapt het." Zei ze lachend. "Dus toen oma haar verjaardagstaart liet vallen en het bleef zweven…" Ik was verward, ook omdat ik luisterde naar wat ik zei. "Heb ik dat gedaan." Vroeg ik nog steeds af. "Jep." Zei mijn moeder droog en bleef glimlachen. "Oké, en wat voor school zei je dat ik naartoe zou gaan?" Vroeg ik aan haar. "Oja, Zweinstein." Zei ze nog steeds glimlachend. "Waarom lach je nou de hele tijd? Het is irritant." Zei ik serieus. "Omdat mijn lieve Hope weet, dat ze een heks is." Ze kreeg tranen in haar ogen toen ze dat zei. Ik liep naar haar toe en gaf haar een stevige knuffel. We zaten te praten over Zweinstein en alle leraren. "We gaan morgen voor eerst samen naar Weg is weg." Zei mam. "Hoe komen we daar?" Vroeg ik. "Wil je eens met een openhaard transporteren? Vroeg ze blij. "Is goed..." Zei ik verward, want ik wist niet wat ervan zou verwachten.

Ik wou net naar boven lopen totdat iets me binnenschoot. "En hoe zit het dan met mijn oude school?" Vroeg ik aan mam. "Dat is al geregeld." Zei ze kortaf. "En mijn vrienden?" Vroeg ik ook. "Oja, dat moet je maar zelf regelen." Ze moest nog steeds lachen. "Maar mam." Zei ik boos. "Ik wil hun niet verlaten." Zei ik verdrietig. De tranen rolde al over mijn wangen. "Rustig lieverd. Het was maar een grapje. Alice, Brenda en Nick gaan ook naar Zweinstein." Zei ze rustig. Ik veegde snel mijn tranen weg en keek haar boos aan. "Waarom? Waarom maak je altijd grapjes, als het serieus is." Zei ik nu boos. Ik kon niet lang boos blijven op mijn moeder, want we begonnen meteen te lachen toen ik dat zei. "Ik kan echt nooit boos op jou worden." Zei ik lachend. "Mam…" ik wist niet hoe ik dit moest zeggen. "Gister.. nou.. ik…" Mompelde ik. "Zeg het maar lieverd." Zei ze ongerust. "Je weet wel dat ik gister een nachtmerrie had. Nou jij ging dood." Zei ik verdrietig. Mam was ongerust, maar er kwam een glimlach. Wat ik niet snapte. "Meisje. Iedereen gaat ooit een keer dood. Maar dat betekent niet dat ik binnenkort doodga. Misschien is het wel over 20 jaar of over 40 jaar. Misschien komt deze droom niet uit. Zowel, dan moeten we maar het beste ervan maken." Zei ze blij. "Maar mam. Ik wil niet dat je dood gaat!" Zei ik nu huilend. "Hope, ik ga toch nu niet dood. Dus veeg je tranen weg en geniet van het leven nu het nog kan." Zei ze vastberaden. Maar ik was niet meer blij vandaag, tot nu toe kwamen al mijn dromen uit. Misschien heeft mam gelijk en moet ik me niet zo druk maken.

Ik liep naar boven toe en ging een boek lezen. Na het lezen verveelde ik me erg. Dus ik belde maar naar Brenda. Niemand nam op. Dus ik belde naar Alice, ook daar nam niemand op. Ik keek op de klok, het was al 3 uur. Ik zette de radio aan en luisterde naar de muziek die ze draaide.

"Hope!" Riep iemand mij. Ik keek weer op de klok, het was nu 6 uur. Oh ik ben denk ik in slaap gevallen. Ik liep naar beneden. "Hope, ik roep al de hele tijd naar je. Het eten is klaar." Zei mijn moeder geïrriteerd. Ik ging aan tafel zitten, en at mijn bord leeg. Vervolgens liep ik naar de voordeur om naar buiten te gaan. "Waar ga je naartoe?" Vroeg mijn moeder. "Oh, ik wil even gaan lopen. Frisse lucht." Ik liep rustig naar buiten toe. Waar zijn mijn vrienden? Vroeg ik me af. Na een uur buiten te hebben gelopen liep ik weer naar huis. Thuis aangekomen deed ik mijn schoenen uit en wou naar de woonkamer lopen. "He, ik ben er weer." Riep ik blij. Ik keek in de woonkamer en ik zag dat we bezoek hadden.

Reacties: