FanFic.nl

Instrumental

Childish

Tessa.
De spanning is nog goed na te voelen in de woonkamer. Zo’n tien minuten geleden zaten we nog in de auto waar Yasmine met angstzweet in is gesprongen. Zo heeft ze dat niet gezegd, maar daar kennen we haar goed genoeg voor. Angst voor herkenning en angst voor achtervolging. En samengevoegd is het een dodelijke combinatie; een kat in het nauw maakt rare sprongen.
Veilig thuis is dan ook het hoofdonderwerp duidelijk.
“Hoe dom is die gozer!”� Yasmine ontlaadt zich nu het eindelijk kan. “Het lijkt mij dat hijzelf ook al te goed weet hoe het is om achterna gezeten te worden door fans en het totaal geen privacy hebben. Waarom gaat hij dan om zijn ‘dure laarsjes’ mij achterna rennen! Ik kom er met mijn verstand niet bij.”� En zo komt ze met een plof op de bank terecht.
“Het liefst zeg ik je dat je moet relaxen, maar dat lukt mezelf niet eens.”� Dorien heeft al een luierstoel verorberd en is druk bezig met sigaretten en vloeitjes.
“Do, dat doe je buiten!”� roep ik wanneer ik de geur herken en zie wat ze allemaal op haar schoot heeft. Ze kijkt me zuur aan, maar maakt haar jointje wel af.
“Ik steek hem op als ik op het balkon ben, hoor. Mevrouw Wijsneus.”�
“Nee, dat noem je regels. En die putlucht blijft te lang hangen hier.”� Mijn hand wappert voor mijn neus en trek er een vies gezicht bij. Dorien kan niet tegen stress en volgens haar is een ‘lekker’ jointje de beste remedie die er is. Vaak probeert ze hem dan ook ons aan te smeren - en dan vooral aan Nicole, want die is zo gek om dat aan te nemen. Alleen stoned zijn is minder leuk, zo vindt Dorien. Maar daar steekt vooral Yasmine een stokje voor, die drugs - al is het soft - haat, en dat is nog zacht uitgedrukt. Ze duwt Nicole letterlijk van Dorien vandaan en gooit in de meeste gevallen de joint uit het raam. Ontelbare ruzies zijn hierdoor ontstaan, maar Yasmine veranderd haar tactiek niet. Het werkt dan ook; Dorien valt minder snel Nicole lastig, en als ze dat doet, houdt ze haar ‘remedie’ goed van de gitarist vandaan.
Wat een vreemde vrienden heb ik eigenlijk. Bedenkelijk neem ik van mijn chocoladereep - het is vandaag moccadag - en laat mijn hoofd meedraaien om Dorien te kunnen volgen; ze loopt als beloofd naar het balkon. Ik wil nog wat zeggen, maar mijn vraag wordt al beantwoordt als ik haar de glazendeur zie dichtslaan.
Terug gericht op de woonkamer vraag ik: “Wie stopt Elmo zometeen onder de douche? Want die lucht blijft echt niet braaf bij het balkon hangen.”�
“Ik wil slapen,”� komt er gedempt onder de kussens vandaan. Rianne heeft zich languit op de bank geworpen en de bunkerkussens van haar zus over zich heen gegooid.
“Ik eigenlijk ook wel. Het is onderhand bijna drie uur en morgen moeten we wel een beetje fris en fruitig zijn voor het interview en natuurlijk wanneer we gaan rehearsen. Wacht, we hebben maskers. Oooowh.. dan help ik wel. Ik laat Yasmine dan wel praten en dan kan ik ongestoord een dutje doen.”� Als punt van de zin krijgt Nicole een rake klap tegen haar achterhoofd van Yasmine.
“Dat doen we dus niet. Maar ik wil wel helpen met Dorien onder de douche sleuren, met kleding.”� Een duivelse grijns speelt op, het is een beetje angstaanjagend. Maar ze helpt, dat is het belangrijkste.

“Jongens?”� De balkondeur wordt open en weer dicht gedaan. Aan Doriens geschuifel te horen, probeert ze zonder stoten of vallen door de donkere woonkamer te komen. Ik, Yasmine, Nicole en Rianne staan met ingehouden adem verstopt achter de vaalrode bank. Ze hoeft alleen bij de leuning te komen om haar vol te kunnen tackelen.
“Aanvalí»h!”� schreeuwt Nicole en geeft mij een zet zodat ik ga rennen. Zoals eerder afgesproken werp ik mij naar haar rechterarm, de tweeling storten zich op haar voeten en Yasmine duikt als een rugbyspeler op haar middel af. Geschrokken en hard gillend gaat Dorien neer. Met de tweeling haar voeten en ik en Yasmine haar handen, dragen we haar naar de badkamer.
“Wat is dit!”� roept Dorien en probeert spartelend los te komen. “Laat me los!”� roept ze er achteraan. Maar het jointje heeft haar blijkbaar licht in het hoofd gemaakt, want de gewende kracht van haar is ver te zoeken.
“Nee.”� Yasmine zorgt ervoor dat we nergens tegenaan knallen en leidt ons verder. Met mijn voortanden op mijn onderlip gedrukt volg ik, het liefst wil ik hard in de lach schieten, maar dan ben ik nog verder van huis, als het aan Dorien ligt.
“Wat nee? Nu stelletje bosmongolen! Het is laat en ik ben moe.”� Een harde ‘oef’ laat weten dat Rianne is gevallen door het verzet van de voet die zij vast had. Snel grijpt ze er weer naar, want Dorien probeerde met haar vrije voet op te kunnen staan, maar het bleef bij hinken.
Wanneer het licht aangaat van de badkamer en Yasmine met haar vrije hand het douchegordijn openschuift en een vol bad laat zien, komt er een hard protest uit de mond van de bassist.
“No you don’t!”� Alles in haar probeert haar bedwelmde hersencellen weer actief te maken om een sterker verzet te bieden, het lukt alleen niet en blijft bij slap gespartel.
“Jawel. Één..”� De eerste zwieper naar het bad is van start. “Twee..”� En zo nog een. “Drie!”� Met de laatste zwaai komt ze in het bad terecht. Water wordt met geweld over de rand geduwd. Lachend spring ik dan veilig op de wc-deksel, de tweeling zijn op tijd de badkamer uitgevlucht, alleen Yasmine staat gierend met natte schoenen naar haar vriendin te kijken. Als een verzopen katje komt ze gillend bovenwater. Paars haar zit overal en een spoor zwarte make-up is al bij haar hals te vinden.
“Waar was dit goed voor!”� Het hele effect van het jointje is in een klap verdwenen. “Had het minimaal warm gemaakt!”� Haar lippen beginnen de kleur te krijgen als haar haren.
“Oeps, vergeten,”� komt het schijnheilig uit de mond van de gitarist en glibbert dan snel naar achteren wanneer er een kwade arm uit het bad komt zetten. “Nou, ga je lekker wassen, ik ben pitten.”� Grinnikend loopt ze de badkamer uit en doet daar de schoenen van haar voeten. De Aziaten kijken grijnzend om de deurpost heen om de situatie te peilen.
“En jullie zijn er ook geweest,”� doelen op hun en mij. Voorzichtig ga ik weer van de wc en kijk haar zo lief mogelijk aan.
“We hadden hem speciaal voor jou gevuld, niet blij?”� Hier is ze het totaal niet mee eens en komt met een onderschatte vaart omhoog om mij te grijpen en te gelijken tijd het bad uit te komen. Ik gilde nog ‘nee!’ maar dat allemaal geen enkel effect meer. Proestend en gillend van het koude water kan ik weer luchthappen.
“Hee!”� Bibberend kijk ik Dorien boos aan. Zij kijkt ook nog wat kwaad, maar kan een glimlachje niet onderdrukken.
“Zie ons zitten met ons paarse en blauwe haar. Niet te filmen.”�
“Onee?”� Nicole komt met een lichtroze fotocamera waar je filmpjes van drie minuten mee kan maken. “Nu is er eens een keer iemand anders het water in belandt, dat moet gewoon op camera!”� Rianne begint keihard te lachen, hierdoor komt Yasmine in haar zwarte joggingbroek en witte topje ook even langs en schiet dan ook in de lach. Dorien en ik hebben het te koud om te lachen en steken op hetzelfde moment onze tong naar hun uit.

Ik vraag mij eigenlijk af [gericht op de mensjes die een rol hierin spelen] of ze de delen het leukst vinden wat vanuit hun point of view is, of dat het helemaal niet uitmaakt?

Reacties: