FanFic.nl

Klatschrosen [3-Shot]

3.

Met een betreurd gezicht keek Feline naar het ondiepe water wat rustig door kabbelde. In de plakkerige armen van Bill die achter haar stond, zuchtte ze nog eens diep.
“Die is nu zeker kapot,”� duidde ze op de camera die in het water tussen de kiezels lag. Tijdens het wegrennen van haar vriendje, keek ze niet goed voor haar uit en had met een struikel de camera uit haar handen laten vallen, zijzelf ging er nog net niet achteraan.
“Geeft toch niet, ik koop wel een nieuwe.”� Zijn warme adem streelde tegen haar oorschelp. Het trok geen enkele aandacht van haar, ze bleef sip naar het heldere water kijken.
“Kan ik ook die foto kopen?”� Bill wist hier geen antwoord op te geven, hij snapte het niet. “Ik vond de foto echt leuk,”� meende ze en liet zowaar haar schouders nog meer zakken.
“Er zijn genoeg foto’s van mij.”� Peinzend dacht hij aan al die fotoshoots die hij al had gehad met zijn band, de concertfoto’s en vele paparazzi foto’s. En juist deze waar hij in het zweet en zonder make-up zat en slecht gekleed was, juist die vond ze leuk.
“Daar was je zo mooi,”� zei ze zacht. Zijn grip om haar werd sterker. “Genietend van de natuur, de rust.. van mij. Zulke momenten wil ik vastleggen, omdat ze niet vaak gebeuren.”� Hij trok aan haar hand, wat haar staar naar de camera verbrak, en liet haar omkijken naar hem.
“Kom.”� Woordloos knikte ze hierop en liep met haar hand stevig in de zijne terug naar het veld, de klaprozen wachtten.
Tussen de al vertrouwde bloemen, liet Feline onbeschaamd haar vingertoppen over de warme buik van haar vriend gaan. Zijn navel, zijn zachte tepels, zijn ribben. De jongen had voor even zijn ogen genietend gesloten, maar schoot dan onverwacht omhoog met een angstig gezicht.
“Sch.. diese blumen werden uns nicht verraten,”� fluisterde ze en drukte met het topje van haar wijsvinger in zijn borstkas zodat hij terug ging liggen. Ietwat gekalmeerd liet hij het toe en keek hoe zijn meisje over hem heen ging liggen. Half om half. Een been tussen zijn benen en op zijn kruis, haar andere been in het gras. Met haar handen ter hoogte van zijn oksels, kon ze over hem heen hangen en bestuderen.
“Wat?”� lachte hij dan beheerst en bekeek haar lieve glimlach; haar kleine voortanden waren te zien door een opgetrokken mondhoek, ogen die sprankelden en enkele lachrimpels.
“Je bent mooi, en interessant.”� Bill trok een gek gezicht, hier moest ze nog breder om glimlachen. “Ik blijf steeds weer iets nieuws in je vinden. Een verstopte moedervlek, of een litteken, pukkeltjes en kleine baardgroei die over het hoofd zijn gezien. Je bent mooi,”� sloot ze zuchtend af en boog dan naar hem toe. Instinctief sloot hij zijn ogen en wachtte op haar lichtroze lippen, die hij dan ook gelijk voelde. Voorzichtig, verkennend, alsof dit de eerste keer was dat ze elkaar op deze manier voelden. Handen verplaatsten zich nieuwsgierig over het lichaam van de andere. De hitte was intens, maar het gevoel wat in hun lichaam brandde was veel intenser. Het raasde door hun aderen en uitte zich via hun mond. Wilder, passioneler en verlangend, plakten de lippen aan elkaar. Tongen schoten voorbij, lokte elkaar uit. Zijn handen omsloten haar hoofd, haar handen zaten verstopt in zijn haren. Het idee dat hij zo gezien kon worden was totaal weggeblazen.
Gezucht en gekreun. Ogen waren stevig dichtgeknepen om volop te kunnen genieten. Elke aanraking had affectie en werd met iedere kus toegejuicht.
De rollen werden plots omgedraaid. Bills zwarte haar lag als een gordijn voor beide gezichten, de natuur kon onmogelijk hen begluren. Begerend liet hij zijn handen over haar borsten strijken. Het witte jurkje was zacht onder zijn huid. Zintuigen werden bij elke beweging geprikkeld.
Feline brak de zoen af door haar lippen los te trekken. Ze opende haar groene ogen om de bruine boven haar te bekijken; ze waren warm, vol van energie en verlieft. Ze glimlachte zwakjes op de herkenning en bleef hem met dezelfde ogen aanstaren. Een paar lokken stopte ze achter zijn puntige oortje en kon hem zo nog beter bekijken.
Hier was zijn zomer waar hij zolang op had gewacht. Hij had nooit gedacht dat het in zijn eigen land zou zijn. Dat het met iemand zou zijn waar hij ziels veel van hield en dat het zou plaatsvinden in een veld vol klaprozen, maar zo ging het wel. Hij was verliefd en gelukkig. De wereld leek een stuk aangenamer dan dat hij een tijd geleden vond. Hij had er altijd in geloofd, maar nooit gedacht dat het hem echt zou overkomen.
Hij wilde het uitschreeuwen, laten zien met een dans of misschien zelfs zingen, maar het was allemaal niet nodig. Zij wist wat hij voelde en zij voelde hetzelfde. En stiekem hadden deze rode bloemen het ook door, maar die zouden niets verklappen.

Verstopt in een veld van klaprozen had Bill Kaulitz een geheim die hij met alle geweld voor zich hield. Niemand mocht dit weten. Hij had er alles voor over om dit te kunnen houden. Dit was een wereld waar hij zichzelf kon zijn en waar hij van hield. Maar hij wist dat hij binnenkort weer verder moest met zijn andere leven. Daarom pakte hij alles wat erin zat en genoot van alles wat er was. Van de zon die haar laatste stralen nog over de bladerdak kreeg. Van de bloemen die hen omringende. Van het zachte briesje dat hen deed afkoelen. Van haar. Vooral van haar.
Hij plaatse een liefkozend kusje op het topje van haar neus en sloot toen zijn ogen. Haar warmte nestelde zich tegen hem aan. Hij voelde zijn hart nog vreemde sprongen maken als een jong kalfje in de wei, en viel toen met een dolgelukkig gezicht inslaap.

Reacties: