FanFic.nl

De Tijd [4-shot][TC]

De tijd van vragen

Het gezicht van Simone hield het midden tussen verbazing en leedvermaak. Haar mondhoeken krulden in een glimlach omhoog en haar lippen produceerden de vraag: ‘Wat is er met jou gebeurd?’
‘Ik had een potlood nodig, maar kon er geen vinden in mijn kamer. Ik dacht dat Tom er misschien één had liggen. Toen struikelde ik over de drempel.’ Bill was er trots op dat hij zo snel iets kon bedenken.
‘Je broer weet niet eens hoe hij een potlood vast moet houden,’ bracht de vrouw uit lachend uit. Op Bills gezicht vormde eveneens een glimlach, al was het geen hele brede.
‘Kom zo maar naar beneden. Ik zoek wel een potlood voor je.’ Met die woorden stapte Simone de deur door, om de boodschappen die ze gehaald had naar de keuken te brengen.
Bill krabbelde overeind, negeerde de pijn die de val veroorzaakt had en strompelde naar zijn kamer. Zodra hij de deur opende werd hij omgeven door blauwe muren. Op zijn bureau stond een ingelijste foto van hem en Tom. Enkel hun hoofden waren zichtbaar. Wilde, blonde dreadlocks omringden het gezicht van de linkse broer. De rechter had kort, zwart haar dat vrolijk om het bleke gezicht piekte. In de rechter wenkbrauw pronkte een zilveren ringetje.
Het belangrijkste van de foto vond Bill toch wel de overheersende glimlachjes. Ongeveer drie jaar geleden had hun moeder dit beeld vastgelegd. Bill kon zich niet meer herinneren waarom hij zo’n lol had gehad, maar hij wenste die tijd terug met heel zijn hart.
In grote lijnen verschilde Bills kamer weinig van die van zijn tweelingbroer. De kleuren waren precies hetzelfde en ook het meubilair was gelijk aan elkaar. De kamer van Bill was weliswaar rommeliger dan die van Tom. Daarbij kwam dat Bill geen computer had - die op Toms kamer was eigenlijk van hen beiden. Wat was dan het grote verschil tussen hem en zijn broer? Was hij werkelijk zo in zichzelf gekeerd of ontwikkelde Tom zich gewoon extreem snel? Eén ding wist Bill zeker: hij had totaal geen behoefte aan een vriendin. Was dat raar als je dertien was? De jongen gaf een harde trap tegen de deur, om het vervolgens uit te schreeuwen van zowel pijn als frustratie. Daarna verliet hij zijn kamer weer, op weg naar beneden. Met het excuus dat hij nog altijd een potlood zocht, denderde hij de trap af. Zijn moeder zat op de bank naar de televisie te staren.
‘Je potlood ligt op de salontafel,’ glimlachte ze naar haar jongste zoon. Hij schonk er geen aandacht aan en nam plaats in de fauteuil in de hoek van de kamer. Vanaf daar kon hij zijn moeder aankijken.
‘Mam, mag ik wat vragen?’ Een glimlach verscheen op haar gezicht.
‘Wat wil je vragen?’
‘Wat vind jij een normale leeftijd?’
‘Normale leeftijd waarvoor?’ fronste ze. Bill zocht naar de woorden om zijn vraag te stellen, maar in feite wist hij niet eens welke vraag dat was. Wat wilde hij weten? Op welke leeftijd ze aan de drank begon? Op welke leeftijd ze haar eerste vriendje had? Waarom deed hij dit? Voor Tom of voor zichzelf? Maakte het überhaupt uit? Bill wierp een blik op zijn moeder en zag een gezichtsuitdrukking die hij niet van haar kende. Was het angst? Of verbazing? Het was in elk geval niet erg positief.
‘Hoe oud was je toen je ontmaagd werd?’ Zonder het te beseffen flapte Bill de vraag eruit. Zijn moeder zuchtte.
‘Ik wist dat je het op een dag zou vragen. Tom was je net een weekje voor.’ Een mismoedig glimlachje sierde haar gezicht.
‘Ik was laat, Bill, extreem laat.’ Haar zoon begreep het niet.
‘Ik kan je een getal geven, maar dat doe ik niet. Laten we het zo zeggen: ik ben altijd zwaar Christelijk geweest. Althans, tot ik Gordon ontmoette. Ik wilde zijn zoals Maria was. De Heilige Maagd, zij was mijn voorbeeld. Ik wilde ook een kind krijgen, net als zij. Geen kind maken, maar een kind krijgen. Ik wilde dat het kind mij geschonken werd. Maar ik wist dat ik niet mocht verwachten dat ik ook heilig geacht zou worden, dus ik besloot het op een andere manier te doen: een kindje adopteren. Toen ik in het weeshuis kwam viel mijn oog op slag op één van de baby’s. Ik vroeg ernaar en er werd me verteld dat ik hem mocht adopteren, maar dat hij wel een tweelingbroer had. Twee kindertjes van elkaar scheiden kon ik niet, dus adopteerde ik uiteindelijk twee kinderen.’ Ze viel even stil.
‘En nooit heb ik het lef gehad het te vertellen.’ De woorden rolden bijna onhoorbaar zacht over haar lippen, haar ogen richtten zich op de grond. Het schuldgevoel straalde duidelijk van haar af. Bill hoefde er niet lang over na te denken. Duizenden vragen hadden door zijn hoofd kunnen spoken: ‘Waarom heb je nooit iets verteld?’ en ‘Hoe oud was ik?’ of ‘Wie zijn mijn echte ouders?’
In plaats daarvan was er één vraag die glashelder in zijn gedachten gekerfd stond. Eén vraag die op dat moment zijn hele gedachtengang overnam: ‘Wie was het?’
‘Wie was wat?’ herhaalde zijn moeder de vraag, omdat ze het niet begreep.
‘De baby die je wilde hebben.’ Simone bleef stil, keek haar zoon smekend aan.
‘Laat me nou niet kiezen tussen jou en je broer, Bill. Ik hou van jullie allebei.’
‘Wie was het?’ Bill verhief zijn stem, het klonk zelfs een beetje dreigend.
‘De oudste.’ De vrouw durfde haar zoon niet aan te kijken, dus staarde ze naar haar schoenen. Zo zag ze niet hoe Bill opstond, hoe hij zich het huis uit haastte. Ze merkte het pas toen de voordeur dichtsloeg. Toen was het al te laat. Bill snelde door de straten heen. Hij hoefde er niet bij na te denken, het ging vanzelf, al wist hij in zijn achterhoofd precies waar hij heen ging. Voor hij het wist stond hij voor de deur. Met een trillende vinger drukte hij de deurbel in. Een klein meisje met twee blonde staartjes deed open.
‘Hallo?’ Ze sprak de begroeting uit als een vraag.
‘Is Tom hier?’ kwam Bill meteen ter zake.
‘Ja, maar -’ Bill liet het meisje niet uitpraten, liep zonder pardon langs haar heen het huis in. Pas toen hij in de hal stond drong het tot hem door dat hij geen idee had waar hij zijn broer moest zoeken. Eigenlijk had hij ook geen idee waarom hij zijn broer zocht. Tom kon er toch ook niets aan doen? Het was toch niet zijn schuld dat hij gewoonweg geliefder was dan zijn jongere broer? Bill wist maar één ding: hij wilde zijn broer zien. Op goed geluk liep hij de trap op.
‘Ik zou ze nu maar niet storen!’ riep het meisje hem nog na, maar hij luisterde niet. bovenaan de trap had hij uitzicht op vier deuren. Tot zijn opluchting vertelde een bordje op de deur aan zijn rechterhand hem dat hij zijn broer daar waarschijnlijk kon vinden. ‘Rosa’ luidde de tekst op het houten plankje. Terwijl hij met zijn knokkels op het hout bonkte, hoorde hij een harde kreun vanaf de andere kant.
‘Tom?’ Vroeg hij aarzelend, maar wel redelijk luid.
‘Zout op!’ beet een meisjesstem hem toe. Bill bleef nog enkele seconden staan, in de hoop dat Tom ertegenin zou gaan, maar dat gebeurde niet. Bills voeten kwamen weer in beweging, voerden hem de trap af, het huis uit en de straat door. Hij doorkruiste heel Loïtsche, rende door Duitsland, sprintte door Europa en tegen de tijd dat hij rust nam was hij in China aangekomen.
Zo voelde het.
Maar zo was het niet.
Bill herkende elke straattegel waar hij zijn voeten op neer liet komen. Hij wist precies waar hij af moest slaan en wat zijn einddoel was.
Thuis.
Tegen de tijd dat hij daar aankwam was het zachtjes gaan regenen. Bill kwam tot stilstand voor de deur. Hij stak de sleutel in het slot en stapte de hal binnen. Het gebeurde allemaal in een roes, hij realiseerde het zich maar half. Zijn gezicht toonde totaal geen emotie. Hij huilde niet eens.
Binnenin hem bevond zich een leegte. Geen hart om het verdriet door zijn lichaam te pompen. Geen maag om zich om te keren door de schok. Geen longen om het uit te schreeuwen bij elke hap lucht die hij naar binnen zoog. Er waren geen stembanden om scheldwoorden te produceren, geen traanbuizen om de pijn naar buiten te laten. Hij had geen hersenen om hem te vertellen dat zijn hele leven was gebaseerd op leugens. De waarheid had zijn hele lichaam ontregeld. Binnenin hem bevond zich een oneindig diep gat.

Reacties:

1 2 3

xjeszell zei op 19 okt 2010 - 1:14:
Kutje, you made me cry. Again.

Neeriash zei op 18 okt 2010 - 23:28:

Ik heb bij dit stukje serieus een traan of twee gelaten. I think that says enough.

xSoParanoid zei op 26 juli 2010 - 16:52:
dit was echt zielig en heel erg mooi Bo jij kan kei goed schrijven man Jezus.
ik vond het echt zielig O___O en mooi..... ik wil dit aflezen
IEEP

xDevilBitch zei op 4 juli 2010 - 21:05:
Het mooooooi <3
En zo zielig voor Bill.
Naja, je weet het wel, skype ><

xBlackAngel zei op 1 juli 2010 - 21:37:
That's the way, Ah-Aha I like this story.
Ah-Aha.