Hoofdcategorieėn
Home » Overige » 2. Mika, The boy who fought too much {songfic} [af] » Tigers and Sharks
2. Mika, The boy who fought too much {songfic} [af]
Tigers and Sharks
Mika’s P.O.V.
Dat was wel mooi gezegd van haar, maar het probleem was dat er geen vervoermiddelen waren, op de tanks na. En daar gingen we echt niet op wachten. Dus we liepen maar gewoon. En uiteindelijk kwamen we in een andere stad aan. Tot onze verbazing waren daar wel mensen. Het eerste wat we deden was dus ook eten en drinken zoeken. “Ik…Eeeh…Ik ga even in dit café…Want…Ik moet even naar de wc.”¯ Stotterde Georgia. Ik had geen idee waarom ze zich nu zo ongemakkelijk voelde. “Voel je je wel goed?”¯ Vroeg Tom bezorgd. “Ja hoor. Gaan jullie maar…Eh…Eten zoeken. Ik kom zo wel. Dan spreken we hier weer af.”¯ Zei ze. En toen liep ze naar binnen. Tom en ik liepen richting de winkels.
Georgia’s P.O.V.
Ik liep het café in. Door het raam had ik iemand zien zitten die ik kende en ik wilde even controleren of het diegene wel was. Als dat zo was, was alles gedaan. Ik wilde alleen niet dat Mika het zou zien. Dat zou het moment nog moeilijker maken. Ik opende de deur en keek om me heen. Ja hoor, daar zat hij. Ik rende op hem af en sloeg mijn armen om hem heen. “John!!!”¯ Schreeuwde ik. Hij keek me aan en na een tijdje zag ik dat hij mij herkende. John was verbaasd. “Georgia! Wat doe jij hier? Dat is veel te gevaarlijk! Hoe kom je…”¯ Vroeg John. “Ik ben samen met Mika. Je weet wel, die beroemde zanger. We zijn hele goede vrienden geworden. Tom is er ook. Ze komen zo.”¯ Zei ik opgewonden. “Mika? Dé Mika? Hoe ken je hem?”¯ Vroeg John verbaasd. “Dat is een lang verhaal, dat begon bij het winnen van een Meet&Greet. Je gaat hem heel aardig vinden, dat weet ik zeker.”¯ Zei ik. Ik zag iets van twijfel in zijn ogen. “Hoelang ken je hem al?”¯ Vroeg John. “Al even. Ik weet niet precies. Half jaar gok ik.”¯ Zei ik. Maar wat maakte dat nu weer uit? “Toen jij weg was hebben Mika en ik heel even iets gehad. Echt maar heel even. Maar toen dacht ik aan jou, en ik kreeg een schuldgevoel. Ik besloot dat ik dit niet mocht doen en ik heb dat tegen Mika gezegd. Mika begreep het, maar hij vond me zó leuk dat hij wegging. Om te reizen. Ik bood aan om mee te gaan als we dan wel op zoek gingen naar jou. En dat hebben we dus gedaan. En nu ben je hier gewoon!”¯ Legde ik uit. “Hé, wat is er?”¯ Vroeg ik toen hij opeens stukken minder vrolijk keek. “Ik dacht gewoon aan hoe erg ik je eigenlijk gemist had…En hoelang ik dit gemist heb.”¯ Toen drukte hij zijn lippen op de mijne.
Tom’s P.O.V.
Toen ik door het raam van het café keek waar we mam op moesten halen zag ik pap zitten. Eerst was ik vrolijk, maar toen bedacht ik me dat Mika dit misschien niet zou willen zien. “Hé, Mika. Zullen we anders voor de zekerheid zelf nog wat gaan drinken? Ik bedoel, dan is het water dat we gekocht hebben ook minder snel leeg.”¯ Mika keek me verbaasd aan. “Nóg meer? Dat hebben we net toch al gedaan?”¯ O ja. Dat klopt. Ik dacht na. “Maar ik moet eigenlijk naar de wc. En daarna heb ik weer dorst.”¯ Loog ik. “Ok dan. Dan ga je in het café maar even.”¯ Zei Mika. Dit werkte ook niet. Mika stond voor de deur en net toen hij hem open wilde doen sprong ik voor hem. “Mika, weet je zeker dat je niets meer hoeft te eten of te drinken?”¯ Vroeg ik in de hoop dat hij nee zou zeggen. “Tom, ga aan de kant. Wat is er toch met je?”¯ Vroeg Mika achterdochtig. Hij duwde mij opzij en deed de deur open. Even keek hij om zich heen en het leek er een moment op dat er niets aan de hand was. Dat veranderde toen ik zag dat hij zijn flesjes water uit zijn handen liet vallen. Als aan de grond genageld staarde hij naar de hoek van het café.
Mika’s P.O.V.
Ik staarde naar Georgia en John, die in de hoek van het café tegen mekaar aan het praten waren. Ik wilde net haar naam roepen, toen ze plotseling begonnen te zoenen. Zonder dat ik het doorhad gleden de flesjes water uit mijn handen en vielen met een doffe plof op de grond. Het was alsof iedereen om me heen verdween, behalve John en Georgia. Het was alsof iedere seconde een minuut duurde. Ik dacht dat Georgia in die weken mij ook steeds leuker was gaan vinden, ook al had ik ook wel door dat ze John niet was vergeten. Stiekem hoopte ik toch dat we hem niet meer tegen zouden komen, en toen Georgia zei dat we naar huis gingen hoopte ik ook dat we dat gingen doen. Toen stopte ze met zoenen en Georgia keek op. Ze keek me recht aan. Toen zei ze iets tegen John en ze keken allebei naar mij. Georgia stond op en liep naar me toe. Ik stond echter op het moment in huilen uit te barsten en ik liep van haar weg, richting de mannen wc. Dit was niet het moment om tegen haar te praten. Ik zag Tom zich omdraaien en naar buiten lopen. Hij voelde duidelijk hetzelfde als ik. Verraad. “Mika!”¯ Hoorde ik Georgia roepen maar ik negeerde haar. Het deed pijn wat ze had gedaan. Het was niet haar schuld maar die van mij. Ik had haar niet mee moeten laten gaan. En daar moest ik nu voor boeten.
All those dirty words that you said...Did you mean them? Did you now?
You're biting at the hand that feeds you like a stray for some scraps
And everybody you once knew has turned their backs
And everyone you once loved has sold you out
Does defeat leave a taste in your mouth
One that you could live without?
And everyone that you once knew has turned their backs
And everyone that you once loved has sold you out
Why do you try to let go of someone that you love?
Reacties:
zielige mika, foei georgia!