Zoute Liefde (TC)

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » Tokio Hotel » Zoute Liefde (TC) » 7

Zoute Liefde (TC)

Geschreven door:

KaulitzFreak

Onderdeel van:

Zoute Liefde (TC)

Laatst bijgewerkt:

17 sep 2010 - 21:00

Aantal woorden:

1006

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

652

7

Ik laat nu even mijn 5 jaar duikervaring op jullie af ^^ En ik ben ziek, dus ik had niks beters te doen

Bill
“Zo, denk goed aan alles wat ik je geleerd heb. Is je trimvest opgeblazen?”
“Check.”
“Goed, sta maar recht dan.”
Ik gooi mijn hele gewicht naar voren, maar slaag er niet in om recht te staan. Logisch ook, de boot gaat op en neer, de fles op mijn rug weegt een ton, ik heb 15 kilo lood om mijn middel hangen, en ook die zwemvliezen maken het er niet eenvoudiger op.
“Eh, Tom? Kan je me even helpen?”
“Ja, wacht even.” Hij gooit zijn opgeblazen trimvest in het water en komt dan naar m toe. Hij tilt de gele fles op en meteen voel ik het gewicht op mijn rug afnemen.
“Sta maar recht.” Ik doe een tweede poging en deze keer lukt het wel om recht te staan. “En nu?”
Ik neem mijn regulator, klem de bitjes tussen mijn tanden en adem uit voor ik inadem. Ik zie Tom lachen.
“Goed zo. Nu, denk eraan, bril vasthouden, een grote stap, en niet vergeten te ademen, je zal niet zinken.”
Ik knik, druk met mijn rechterhand mijn felgele bril tegen mijn hoofd en adem diep in. Ik til mijn rechterbeen op en neem een grote stap richting de zee. Ondanks de waarschuwing van Tom, ben ik niet in staat om te ademen. Mijn trimvest trekt me weer omhoog en wanneer mijn hoofd weer boven water is, zuig ik een hele teug perslucht naar binnen.
“Alles oke?” Ik draai me naar de boot en zie Tom staan.
Met mijn duim en wijsvinger vorm ik een rondje, het teken dat verteld dat alles in orde is.
“Je mag wel even gewoon ademen hoor, zo spaar je lucht.” Ik doe hij zegt en hem een, zo te zien waterdichte, camera om zijn pols hangen. “Dacht dat je wel wat foto’s wilde van je eerste duik.” Ik knik en Tom springt in het water.
Snel trekt hij zijn trimvest aan en kijkt me dan grijnzend aan.
“En nu maar hopen dat ik niet de hele week mijn vrije tijd voor niets heb opgeofferd.” Ook ik lach en gelijk steken we onze regulators in onze monden.
Het dingetje dat dient om de lucht in het trimvest te regelen, en waarvan ik de naam steeds vergeet, houdt Tom boven het water en drukt op het bovenste knopje. Ik volg zijn voorbeeld en samen zakken we onder water.
Wanneer we een halve meter onder het wateroppervlak zitten, stoppen we en Tom maakt hetzelfde gebaar als ik daarstraks maakte, hij wil weten of alles in orde is. Ik maak hetzelfde gebaar, en probeer ondertussen goed op mijn ademhaling te letten.
We blijven even op deze plaats hangen, waarschijnlijk zodat ik wat kan wennen. Ik kijk rond in het heldere blauwe water en kan zeker honderd meter ver zien.
Er zijn niet veel levende wezens te zien, enkele kleine visjes, en ver onder me een zeester. Ondanks het weinige leven, ben ik onder de indruk van de pracht van de onderwaterwereld, het is zoveel mooier dan ik me voorgesteld had.
Ineens voel ik een warmte rond mijn hand en als ik opkijk zie ik dat Tom mijn hand vastheeft. Hij trekt me mee naar een rots iets verderop en ik voel een druk op mijn oren. Met mijn vrije hand pits ik mijn neus dicht en probeer dan krachtig door mijn neus te blazen. Met een plofgeluidje verdwijnt de druk en ik ben trots op mezelf omdat het klaren van de eerste keer lukte.
Opnieuw vraagt Tom of alles in orde is, en ik geef hem hetzelfde teken als antwoord.
Ik kijk weer om me heen en zie her en der visjes zwemmen. Plots tikt Tom op mijn arm en wijst dan omhoog. Ik volg zijn vinger en zie dan een hele school vissen boven ons zwemmen. Diep onder de indruk kijk ik Tom aan, en merk dat het ademen vanzelf gaat, ik moet er gewoon niet aan denken.
Ik werp een blik op mijn dieptemeter en zie dat we ons op twee meter onder het wateroppervlak bevinden.
Tom trekt me opnieuw mee en ik merk dat we om de rots heen zwemmen. De kant waar we ons eerst bevonden, is niets vergeleken met deze kant. Overal zwemmen kleurrijke vissen, en de zon verlicht de open ruimte. Wow, hier wil ik voor altijd blijven, ik wil niet meer naar boven!
Een kort rukje aan mijn arm haalt me uit mijn verbazingtrance en ik zie hem grijnzen achter zijn regulator. Hij trekt mijn hand naar de rots waar ik me vasthouden kan. De camera haalt hij van zijn pols en dan komt hij naast me hangen om een foto van ons beiden te maken.
Opnieuw word ik meegetrokken en opnieuw voel ik druk op mijn oren. Ik probeer ze te klaren, maar de druk blijft. Ik doe een tweede en derde poging, en moet volgens Toms lessen dan stoppen. Ik tik op Toms schouder, kantel mijn gestrekte hand een paar keer en wijs dan naar mijn oor om aan te geven dat daar het probleem zit. Tom trekt me iets omhoog en doet teken dat ik het opnieuw moet proberen. Ik doe een vierde poging, die lukt, en maak het oke-gebaar.
Opnieuw moet ik me aan een rots vasthouden en Tom zwemt weg. Ik werp een snelle blik op mijn diepte meter. Iets meer dan vier meter. Nog steeds zeer diep onder de indruk kijk ik rond in deze prachtige onderwaterwereld, en zie dat Tom al terug komt zwemmen met iets in zijn handen.
Wanneer hij weer bij me is, zie ik dat Tom een zwarte zee-egel vastheeft en in zijn andere hand een steen. Wat gaat hij daarmee doen?
Al snel krijg ik antwoord als hij met de steen de zee-egel stukslaat en dan me gebaart mijn hand uit te steken. Ik doe wat hij vraagt en dan legt hij de zee-egel in mijn hand.
Langs alle kanten komen vissen afzwemmen om wat voedsel te halen en na enkele seconden zijn e volledig omgeven door de meest indrukkwekkende visjes.
Mooier had ik me mijn eerste duik niet durven voorstellen.

~~[reacties om mij beter te maken??]~~

Edit: Surprise!!
Ik ben ziek, dus ik ben niet in staat om perfectionistisch te zijn, dus niet zeuren als het je niet bevalt.