FanFic.nl

schrijfwedstrijdIII

De tweede begrafenis

Ieder geluid was verstomd in de grote zaal, waar een massale hoeveelheid mensen aanwezig was. De volmaakte cirkel waarin Harry Potter en Voldemort ronddraaiden, leek het middelpunt te zijn van de verkleinde wereld die hier in de afgelopen uren was ontstaan. Al de ellende en het heftige verdriet was naar een ander plek verdrongen. Alle aandacht was gevestigd op de twee bekendste tovenaars uit de geschiedenis, die met een allesbepalende woordenstrijd bezig waren.
Ik probeerde te begrijpen wat Harry aan zijn vijand uitlegde, maar ik wist te weinig om het ook echt te begrijpen. Enkele zinnen trokken zijn aandacht.. ‘spioneerde Sneep voor Perkamentus…’, Sneep? Ik dacht dat die tot de duistere kant behoorde… ‘Ik heb Severus Sneep drie uur geleden gedood…’, ook dit schokte mij, ondanks alles had hij toch onschendbaar geleken. ‘probeer een beetje berouw te voelen, Vilijn…’, ‘Sneep heeft Perkamentus nooit verslagen…’, ‘…de stok kiest de tovenaar..’, ‘Want als dat zo is… dan ben í­k de ware meester van de Zegevlier!’
In de seconden nadat Harry deze woorden triomfantelijk had uitgesproken, voelde de hele zaal dat de confrontatie nu zou plaatsvinden. De gesimuleerde hemel boven hun hoofden kleurde rood en goud in het licht van de opkomende zon, de vraag was of deze nieuwe dag een dag van vreugde of verdriet zou zijn.
De kille stem en de bekende stem van Harry leken zich te vermengen terwijl ze ieder hun lijfspreuk uitspraken.
‘Avada Kedavra!’
‘Expelliarmus!’
De knal die hierop volgde leek onnatuurlijk hard in de stille ruimte, de gouden vlammen in het midden van de cirkel leken veel te fel. Twee toverstokken vlogen naar het plafond, om vervolgens op de grond te kletteren. Terwijl Voldemort met gespreide armen achterover viel, zakte Harry met een zacht gekreun in elkaar.

Harry wist niet wat harder aankwam, de pijn of het besef dat hij gefaald had. De theorie waarop hij zijn overwinningskans had gebaseerd, had nooit enige kans van slagen gehad. De hints die hij had gezien, het pad dat voor hem leek te zijn uitgespiegeld, alles bleek het resultaat van een te grote verbeelding. Vermengd met het zelfvertrouwen van iemand die jarenlang bijzonder was geweest, bleek dit tot gevaarlijke veronderstellingen te leiden.
De brandende pijn verdoofde al zijn andere zintuigen. De weinige stemmen die hij hoorde, klonken heel ver weg. Harry wist dat hij zou sterven. Het enige wat hij wilde weten was, of Voldemort hun confrontatie overleefd had.
Hij voelde een paar zachte armen om zich heen en wist instinctief dat deze van Ginny waren. Het was ironisch dat ze vlak voor zijn dood toch nog even samen konden zijn.
“Weet jij..,”� stamelde hij, maar hij besefte dat hij nooit meer een volledige zin zou uitbrengen, “Is.. is hij dood?”�
Het verlossende antwoord kwam, hoewel haar stem verstikt was van verdriet. Hij keek naar haar prachtige ogen, die vertroebeld waren door de tranen.
“Ja, hij is dood.”�
Ze wisten allebei dat hij zijn laatste adem uitblies terwijl hij voor de laatste keer in haar ogen wegzonk.

De rest van de dag konden zowel verdriet als vreugde niet zegevieren in de grote zaal. Families werden herenigd, maar er werd gerouwd om de vele doden. De familie Wemel zag Ron weer terug, maar rouwde om zowel Fred als Harry. De vijand was verslagen, maar hun held uiteindelijk ook. Als Hermelien had geweten dat Harry bij de moord op Voldemort het leven zou laten, had ze liever gehad dat Voldemort de gehele wereld geregeerd had. Hoewel dit natuurlijk een volledig irrationele gedachtegang was. De berichten over de mensen die ontwaakt waren van de imperiusvloek en de nieuwe minister van toverkunst interesseerde haar niet. Ze was haar beste vriend kwijt, en het was de vraag of ze ooit zonder hem door zou kunnen leven.

In tegenstelling tot Voldemort, kreeg Harry een begrafenis. Zelfs de begrafenis van Perkamentus was niet zo groots geweest als deze, iets waar Harry het zelf vast niet mee eens was geweest. Iedereen wilde een laatste eer bewijzen aan de jongen die hun had verlost van het kwaad. Vandaag zou alleen om Harry draaien. Vandaag treurde er niemand meer om hun eigen doden, niemand vierde er vandaag feest. Op deze dag treurde de tovergemeenschap om de zoon van Harry Potter, de jongen die bleef leven.. de jongen die stierf op de dag dat hij het duister overwon.
Tijdens de plechtigheid gingen de meeste mensen op in de massa, maar enkelen vielen natuurlijk op. Ron Wemel en Hermelien Griffel werden overdreven vaak gecondoleerd, aangezien zij in het algemeen bekend stonden als de beste vrienden van de overledene. Hagrid wist zoals altijd weer de aandacht te trekken.
Maar achteraan stond een jongen die het liefst in de massa wilde opgaan. De ouders van Draco Malfidus hadden geweigerd naar de begrafenis te komen, maar Draco was toch gekomen, zij het alleen. Als Harry hem gezien had, had hij in stilte kunnen glimlachen. Evenals Perkamentus was hij een legende geworden, maar beiden hadden alleen maar het goede willen doen.

In de jaren daarna werden kinderen geboren voor wie Voldemort en Harry Potter namen uit een geschiedenisboek waren. Zodra ze elf waren zouden ze iedere dag langs het graf van Harry Potter lopen. Hij was begraven op de plek waar hij zijn eerste thuis gevonden had. Perkamentus en Harry, schoolhoofd en leerling, hadden samen Marten Vilijn verslagen, en hadden zo samen een laatste rustplaats gevonden.

Reacties: