FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[39] Bill – Petrol Station

‘Jullie krijgen een half uur de tijd om vrij te winkelen in het winkeltje en rond te wandelen over het veld achter de parking. Zitten jullie daarna niet meer terug in de bus, dan zal Tokio Hotel het moeten doen zonder zanger en gitarist.’
Dat laatste stukje hoor ik David ons zo’n beetje naschreeuwen, Tom en ik zijn de bus al uit voor hij zijn zin netjes heeft kunnen afmaken. Een brede grijns trekt mijn mondhoeken ongeveer tot aan mijn wenkbrauwen. Een half uur alleen met Tom - oké, niet heel erg alleen, maar wel zo’n beetje alleen - klinkt me als muziek in de oren.
Het volgende moment draai ik me om en storm weer terug de bus in. Tom roept me iets na, waarschijnlijk een “Dude, wat doe jij nou?”�, maar ik reageer niet. Een minuut later spring ik weer van het trapje af en duik bovenop Tom. ‘Ben ik weer!’
‘Jezus, pinguïn! Waar was dat goed voor?’ puft hij en veegt me van zich af. Ik zwaai opgewekt met mijn portemonnee en MP3 onder zijn neus.
‘Die was ik even vergeten mee te nemen. En hoezo, pinguïn?’ voeg ik er, zogenaamd verontwaardigd, bij. ‘Lijk ik soms op een pinguïn?’
‘Sleek and pretty,’ mompelt Tom met een wenkbrauwwiebel en ik schiet meteen in de lach. Hij steekt zijn tong naar me uit, lacht dan ook en duwt zijn pet een stukje omhoog. ‘Skittles?’
‘Skittles,’ ben ik het met hem eens. Samen lopen we over de parking naar het winkeltje bij het benzinestation. David heeft gelijk, er is echt niemand, behalve dan een vent met een baseballpet die achter de kassa in het winkeltje staat en ons met grote ogen aankijkt als we naar binnen stappen.
‘Goedemiddag!’ roep ik vrolijk. Zijn ogen rollen bijna uit zijn hoofd, maar ik duik weg achter het schap met snoepgoed en ga op zoek naar de Skittles. Het duurt even voor ik besef dat Tom er droogjes naar staat te wijzen. Hij mept zachtjes tegen mijn achterhoofd als ik met een schijnheilig gezicht een paar zakken uit het schap haal, neemt ze dan van me over en brengt ze naar de kassa. Ik betaal en het volgende moment staan we alweer buiten.
Naast elkaar slenteren we over de parking, zwijgend, zonder elkaar aan te kijken, maar ik hoef me toch niet naar hem om te draaien om te weten dat hij net zo’n glimlach heeft als ik. Van Georg en Gustav ontbreekt elk spoor, ook al is de andere bus inmiddels naast de onze geparkeerd. Waarschijnlijk zitten ze op de wc of zo.
Ik grinnik om mezelf en Tom prikt me in mijn zij. ‘Mag ik mee lachen?’
Meteen trek ik een nadenkend gezicht, alsof hij me een vreselijk moeilijke vraag stelt, en duik vervolgens weg voor een nieuwe mep. Dan steek ik mijn tong naar hem uit en huppel half naar de bus, waar ik de Skittles op tafel drop. Het volgende moment voel ik armen om mijn middel en alweer lippen in mijn hals. Even laat ik het gebeuren, dan duw ik hem zachtjes van me af.
‘Pas op, straks zien ze ons nog.’
Tom grimast, maar hij laat me los en pakt een zak Skittles van tafel. ‘Kom, dan gaan we weer naar buiten. De bus heb ik nu wel van binnen gezien.’
Ik bijt op mijn tong om een flauwe opmerking binnen te houden en spring achter hem aan de bus weer uit. In het gras langs de berm zoeken we een mooi - en schoon - plekje uit, vervolgens slaagt Tom erin de zak Skittles open te maken zonder de inhoud over ons heen te strooien en ik leun behaaglijk tegen hem aan. Dat is niet opvallend, dat doe ik namelijk vaker.
‘Hé, tweeling! Dí¡í¡r zijn jullie!’ Georg en Gustav komen uit de richting van het benzinestation, of liever gezegd: uit de richting van de toiletten. Ik spuw haast een handvol Skittles uit van het lachen en Tom kijkt me even vreemd aan, voordat hij de jongens naar ons toe zwaait.
‘Waar anders?’ antwoordt hij luchtig. ‘Bill, je plet me. Ga eens op je eigen kont zitten.’ Hij schuift me nonchalant van zich af, zijn toon en houding helemaal normaal. Damn, hij is hier veel beter in dan ik, ik giechel nog steeds als een idioot. Nou ja, we hadden al vastgesteld dat Tom overal beter in is dan ik, of niet dan?
En ik vind het niet eens erg.
Wat liefde allemaal met je doet...
Liefde.
Ik voel een blos naar mijn wangen kruipen en stop vlug nog een handvol Skittles in mijn mond om dat te verbergen. Liefde. Ik hoef mijn hand maar uit te strekken om hem aan te raken, om te voelen dat hier werkelijk liefde is.
‘Yo, Bill! Waar zit jij met je gedachten?’ Georg port me in mijn zij en ik val om, tegen mijn broer aan. Die verslikt zich bijna, maar gelukkig weet hij zichzelf net op tijd te herstellen.
‘Sorry!’ piep ik. ‘Ik... Laat maar. Weet niet. Bij... Bij l... Ik... Bij de tour!’
Jezus, Bill, verraad dan meteen even dat je een geheime relatie met je tweelingbroer hebt. Hij gooit mijn hele systeem overhoop, ik kan zelfs niet meer overtuigend liegen! Georg en Gustav kijken me sceptisch aan, Tom schudt eventjes zijn hoofd.
Ik kuch en murmel: ‘Dat was niet overtuigend, of wel?’
‘Nee,’ komt het in koor van de andere drie.
‘Oké, oké. Ik geef het toe.’ Ik gluur onder mijn wimpers even naar Tom, die geschrokken zijn wenkbrauwen optrekt, en haal dan diep adem. ‘Ik ben verliefd.’
Meteen word ik bijna weer achterover gejoeld door onze bassist en drummer. Het zijn af en toe net kleuters, die twee, zodra je iets serieus probeert te zeggen beginnen ze te lachen en gillen en juichen als kleine bosaapjes.
Ik schud mijn hoofd en doe dramatisch: ‘Nu weet ik weer waarom ik dit soort dingen niet aan jullie vertel!’
‘Oh, kom op, Bill! Anders hadden we het zelf wel geraden, het staat met blokletters op je voorhoofd!’ Gustav pakt nog een handjevol Skittles en vraagt dan: ‘Op wie?’
Ik negeer zijn afwachtende gezicht, ontwijk Georgs porrende vingers en duw mezelf overeind. In de verte zie ik Davids hysterische gezwaai; voor het eerst ben ik blij dat we een overspannen manager hebben, nu heb ik een goed excuus om een einde te maken aan dit gesprek.
‘Laten we maar weer terug gaan, David staat op ontploffen.’ Ik wacht niet op antwoord, klop mijn kleren af en snelwandel naar de bus. Pas als ik weer binnen ben en mijn kont in een gemakkelijke zetel kan laten zakken, durf ik uit te ademen.
Damn, acteren is toch niet zo makkelijk als ik dacht.

Reacties: