FanFic.nl

Verbeelding [Afgelopen]

17. Einde

Het was weer zondag middag. Tom tikte nerveus op zijn stuur. Georg was weer eens enorm laat. Gustav zat al langs hem, die was al wakker van negen uur vanmorgen. Georg kwam met z’n ene schoen in zijn mond en zijn jas half aan de deur uit. Gustav grinnikte om zijn vertoning en Tom werd er alleen nog maar nerveuzer van. Met een zucht kroop Georg uiteindelijk op de achterbank. Daar trok hij zijn schoen aan. Tom was meteen vertrokken toen Georg de autodeur achter hem dichtsloeg.
“Kalm Tom, zo meteen rijd je ons nog in de gracht,”� zei Gustav kalm.
“Jaja,”� zuchtte Tom terwijl hij gewoon verder reed. Hij had een vreemd gevoel vandaag. Alsof het vreselijk mis zou lopen.
“Waarom ben je zo nerveus?”� vroeg Georg die nog steeds zijn veters aan het strikken was.
“Ik weet niet, ik heb een vervelend gevoel,”� zuchtte Tom.
“Het is vast niets,”� stelde Gustav hem gerust. Tom antwoordde niet meer en concentreerde zich nu vol op de weg. Niet dat hij de verkeerde afslag nam of dergelijke. Die frustratie kon er nu niet meer bij. Ruw parkeerde Tom op de parking van de instelling. Tom was er binnen de twee seconden uit en sloot met zijn sleutel de deur. Hij was vergeten dat de G’s er ook nog bijwaren en zij nu vast zaten in de auto. Tom zuchtte om zijn verstrooidheid en liet de G’s er nu ook uit.
“Ook bedankt,”� zuchtte Georg. Tom reageerde niet en wachtte tot de deuren weer toe waren zodat hij kon sluiten. Nadat hij dat had gedaan snelwandelde hij richting de ingang. Georg en Gustav moesten bijna lopen om hem bij te houden. Binnen werden de drie tegengehouden door een dokter en dit keer was het niet dokter White.
“Ik zou maar niet naar Bill gaan vandaag,”� zei de dokter. Tom trok een wenkbrauw op.
“En waarom niet?”� vroeg hij gehaast.
“Omdat hij noga verandert is,”� zei de dokter. Tom lachte.
“Zo erg zal het nog wel niet zijn, mij zal hij nog wel mogen hoor,”� grinnikte hij.
“Hij doet nogal vreemd en praat niet meer, ook niet tegen de lucht en dergelijke, maar als u toch zo graag wilt gaan, gaat u maar,”� zei de dokter. Tom liet zich dit geen twee keer zeggen en weg was hij. Georg en Gustav bleven toch maar achter en vroegen om meer uitleg aan de dokter.

Tom liep Bill zijn kamer in zonder na te denken. Daar op het bed zat Bill. Hij had zichzelf tot een bolletje gerold en hij keek naar onder waardoor zijn haar voor zijn gezicht viel.
“Gott Bill wat heb ik jou gemist,”� zuchtte Tom. Hij ging op het uiteinde van het bed zitten. Bill gaf hem geen reactie. Hij bleef gewoon doodstil zitten en naar onder kijken.
“Bill?”� Tom legde zijn hand op Bill zijn knie, maar meteen trok Tom die weer terug. Bill zijn been voelde ijskoud aan. Bill keek nu wel op. Tom schrok zich rot van Bill zijn gezicht. Dit was niet zijn gezicht. Het was het gezicht van een monster. Tom struikelde en viel op de grond. Bill maakte een vreemd gebaar met zijn hand en meteen viel de deur in het slot. Tom schrok op van het geluid en kroop weer recht. Tom keek Bill aan. Zijn gezicht was lijkbleek en je zag de aders goed en duidelijk. Bill zijn ogen waren volzwart, ook de oogbol. Bill zijn make-up was nog zwarter als anders. Tom slikte even van het aanzicht. Zelfs Bill’s roet zwarte lippen maakte hem bang.
“Bill?”� vroeg Tom opnieuw. Bill deed weer een vreemd gebaar met zijn hand waardoor Tom naar zijn keel greep. Het was alsof iemand hem wurgde. Tom kreeg nog amper adem. Bill stond op en kwam langzaam op Tom af. Die was inmiddels op de grond gevallen. Bill knielde bij hem neer en verbrak de bezwering die Tom wurgde.
Bill grijnsde kort waardoor zijn tanden zichtbaar werden.
“Wat is er in godsnaam met jou gebeurt?”� vroeg Tom terwijl hij weer op adem kwam.
“Ik hoor bij de badside nu Tom,”� grinnikte Bill. Zelfs zijn stem was anders geworden vond Tom. En dat zinde hem niet.
“Waarom?”� vroeg Tom. Hij raakte lichtelijk in paniek en voelde tranen opwellen. Hij wist dat hij zijn broertje kwijt was en dat maakte hem verdrietig. Opeens veranderde Bill zijn gezichtsuitdrukking. Het leek zachter te worden. Bill keek Tom nu heel doordringerig aan. Tom vond dat niet echt prettig, zeker niet met die volzwarte ogen die er afschuwelijk uitzagen.
“Ik ben dood nu en ik ga je vermoorden,”� grinnikte Bill.
“Wat!”� tierde Tom. Zijn stem schoot de hoogte in. “Waarom dat?”�
Even bleef het stil, muisstil.
“Omdat ik niet zonder jou wil sterven Tom.”�
Nog steeds stilte.
Bill stak zijn nagels en hand in volle vaart op de plaats waar Tom zijn hart zit en rukte zijn hart er in twee seconden uit. Tom was opslag dood, natuurlijk.
Bill keek zijn hartloze tweelingbroertje aan en ging langs hem liggen en sloot zijn ogen.

Wat later werden de twee lijken gevonden door Georg en Gustav.

The end

Bedankt voor het lezen en voor de geweldige reacties.
Ik hoop dat jullie dit einde nog wel goed vonden :']
Trouwens, jullie zijn geweldig<3

Reacties: