Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Jonas Brothers » is this really happening? » Chapter 10

is this really happening?

7 nov 2010 - 14:42

398

2

268



Chapter 10

. Oh man, sorry sorry sorry dat het zoooo lang duurde. maar ik was met andere dingen bezig, en ik wist wel wat er later moet gebeuren maar niet hoe ik het volgende hoodfstuk kon schrijven! Hij is weer niet zolang. Sorry! Iedereen die nog leest, bedankt voor het wachten(H)

Eenmaal binnen was het doodstil in huis. Een beetje zenuwachtig liep ik naar de woonkamer, de jongens liepen achter mij aan. Daar lag m’n moeder, op de bank te slapen. ‘Mam?’ Zachtjes schudde ik haar heen en weer. ‘Mam, word wakker.’ Ze bewoog. Mam opende een oog, ‘Jasmine?’ ‘Ja, ik ben het.’ Meteen schoot ze overeind en gaf me een bone crushing hug. Even later liet ze me weer los. ‘Jasmine, lieverd, je vader zei dat je was weggelopen.’ ‘Weggelopen, zei hij dat?’ Spatte ik uit. ‘Meneer heeft zelf gezegd dat ik maar weg moest gaan. Alleen maar omdat ik de jongens had meegenomen.’ ‘De jongens? Welke jongens?’ Mam keek me vragend aan. Ik wees naar Kevin, Joe en Nick. ‘Die.’ Mam keek ze even nadenkend aan. ‘Zijn jullie niet van die band, iets met Jonas volgens mij.’ ‘Ja mevrouw,’ zegt Joe beleefd, ‘dat zijn wij.’ Mam knikte, en wende zich weer tot mij. ‘Oke, maar waarom wou je niet bij je vader blijven? Dat is wat je zei aan de telefoon.’ ‘Omdat,’ mijn stem trilde, ‘Omdat hij,’ probeerde ik weer. ‘Wat Jasmine? Hij heeft wat gedaan?!’ Klonk mams stem paniekerig. ‘Hij heeft me,’ Ik zuchtte en aan traan ontsnapte maar ik moest het zeggen. ‘Hij heeft me misbruikt.’ Zei ik toen snel. Mam hapte van schrik naar adem. ‘Nee! Wanneer?!’ ‘De laatste keer toen ik bij hem was, het weekend voor m’n 14e verjaardag.’ Antwoorde ik kleintjes. ‘Dus daarom wou je nooit meer naar hem toe.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Ach meisje toch,’ Ik kroop in mams armen, het voelde vertrouwd en beschermend aan. ‘Het spijt me zo erg.’ Fluisterde ze in m’n haar. ‘Het is niet jouw schuld, je kon er niks aan doen.’ Zei ik tegen haar met een waterig glimlachje. Ze negeerde het en vroeg wat er nou allemaal gebeurd was. Aangevuld door de jongens kreeg ze het hele verhaal te horen. Bij het kussengevecht begon ze te lachen. Maar daarna werd ze weer serieus. Toen we klaar waren stond ze op. ‘Mam? Wat ga je doen?’ Vroeg ik. ‘Wat ik ga doen? Ik ga even een hartig woordje spreken met die vader van je.’ Sprakeloos keek ik haar na toen ze naar boven liep, zodat ze rustig kon bellen. Toen liep ik naar Nick toe, hij gaf me een knuffel, even later kwamen Kevin en Joe er ook bij. Zo bleven we staan.


Reacties:


ItsJustSarah
ItsJustSarah zei op 30 april 2011 - 14:40:
oooh
ik was mij aan het vervelen en kwam op je profiel terecht en toen begon ik dit te lezen en eght eeen zo mooi verhaaaaal!
Snel verder en wil je melding geven???
x je schrijft eght super goed!


lisasnowy
lisasnowy zei op 7 nov 2010 - 15:12:
geeft niet,
verder!!!!!!!!!!!