FanFic.nl

The suicide mission [afgelopen]

5.

Het meisje en de jongen stonden langs elkaar op de rand van een oud gebouw. De wind liet hun haren wapperen. “Mag ik je hand?”� vroeg de jongen zacht. Het meisje liet haar vingers in die van de jongens verstrengelen. “Ik ben zo bang,”� fluisterde het meisje. “Ik ook,”� zei de jongen. Het meisje ging een stap naar achter. De diepte maakte haar misselijk en bang, maar toch wilde ze zo graag springen, haar leven beëindigen.

De jongen ging op zijn knieën zitten, op de rand. Hij keek naar onder. Enkele mensen liepen voorbij, niet veel. Pas over een halfuurtje zouden hier veel mensen voorbij komen, want hier moet je langs om in het centrum van de stad te komen. Zo had de jongen dit oude gebouw gevonden. Hij zat hier altijd, bijna elke dag om zijn zorgen te vergeten en om tegen de maan te praten. Zijn broer had voor hem ooit eens een liedje geschreven met de naam ‘In your shadow.’ Daar had zijn broer dit gezegd: ‘You’re the sun and I’m the moon’.

Het meisje keek de hele tijd naar de jongen. Ze leek wel verliefd. Zelf wist ze niet echt als ze verliefd was, misschien, misschien ook niet, maar moest ze echt verliefd zijn op de zwartharige jongen, zou ze nog willen sterven. Ze was er zeker van dat niemand haar op deze wereld zou kunnen houden. Ze wilde vliegen naar de sterren. In de hemel in een witte jurk rijstpap eten met andere overledenen. Het meisje lachte om het cliché.

Bill lag op zijn buik naar de afgrond te kijken. Zijn gezicht hing boven de afgrond. Ik zat een stukje verder op. Bill zijn tong stak een stukje uit zijn mond. Op handen en knieën kroop ik dichter. Langs hem stopte ik. “Bill, gaan we weg, ik ben bang.”� Dat laatste fluisterde ik. Bill kwam recht. “Ik dacht dat je het nooit zou vragen,”� gaf hij toe. In stilte kropen we van de ladder af en wandelde we richting centrum. Over zo een vijf minuutjes zou het hier mega druk worden want dan heeft iedereen gedaan met school of met zijn werk. “Ik wil nog niet naar huis,”� zei ik. “Ik ook niet,”� mompelde Bill. “Maar, we gaan hier naar binnen, hier kom ik vaak.”� We gingen een oud flatgebouw in een stukje verderop. Het stond al jaren leeg volgens Bill. Hij kende de buurt zelfs beter dan ik. Op verdieping 13 was de vensterbank echt enorm breed. Bill ging erop zitten en brak een stukje glas van het kapotte raam af. “Kom erbij, het is wel sterk hoor.”� Ik ging tegenover hem zitten. Bill hield het stukje glas voor zich. Hij bekeek het langs alle kanten. “Zo zou het ook kunnen,”� zei hij. Bill zette de punt van het glas in zijn pols. “Zo ga je echt niet dood gaan,”� mompelde ik. “Het laat me wel lijden…”� ik opende mijn mond om te spreken, maar sloot hem meteen toen ik rood vloeistof op Bill zijn schoenen zag druppelen. Bill beet hevig op zijn lip en onderdrukte een schreeuw. “Stop toch,”� mompelde ik en ik nam het glas af. Helaas sneed ik mijn vinger. “Auw!”� Bill trok een scheve grijns. “Niet grappig.”� Ik stak mijn vinger in mijn mond. “Wil je nog doodgaan of niet.”� Zijn stem klonk vlak en hard. “Natuurlijk, en stop met me uit te lachen,”� bromde ik. Bill trok weer die scheve grijns. Hij liet zijn hoofd tegen de muur achter hem rusten. Hij sloot zijn ogen en begon zachtjes te zingen. Zijn stem klonk echt geweldig. Ik besefte ook niet echt dat mijn mond was open gezakt. “Kijk niet zo, is het niet normaal dat iemand van zingen houdt?”� Bill grijnsde even en ging dan verder. Hij zong dat ene liedje wat zijn broer voor hem had geschreven. ‘In your shadow I can shine’. De tekst was vrij pakkend. Bill zijn ogen werden nat en zijn stem stierf weg. Ik nam hem in mijn armen en wreef troostend over zijn rug. “Ik spring, hier nu en terplekke,”� snifte hij.

De jongen wurmde zich los uit de greep van het meisje en sprong van de vensterbank af. Hij rende zo snel als hij kon naar de brandtrap en rende de trappen naar boven op. Hij hijgde even toen hij boven was. Toen hij op adem was gekomen liep hij naar de rand, maar ongeveer een halve meter van de rand bleef hij staan en zakte hij op zijn knieën. Hij vervloekte zichzelf dat hij de stap niet durfde te nemen om weer bij zijn broer te zijn.
Het meisje kwam nu ook het dak op. Ze keek van op een afstandje toe hoe de jongen allerlei scheldwoorden tegen de hemel riep. Hoe hij zijn handen kapot sloeg op de harde grond van het dak. Pas toen ze bloed zag, kwam ze in actie. Ze knielde langs de jongen neer op de grond en nam zijn handen vast. Ze dwong de jongen haar aan te kijken. Twee betraande kijkers keken in haar ogen. Zijn ogen stonden dof, ook al hadden ze een glans van de tranen. Het meisje suste een paar woordjes en ze veegde het vuil van de jongen zijn handen. Hier en daar hing bloed en wat losse velletjes. “I promise you right now. I’ll never let you down.”�

Reacties: