FanFic.nl

He's just a boy and I'm just a girl

Chapter 1: Just an ordinary day

She works for the weekend
Mixtape of her favorite bands
Tearing up the radio
Lost in the stereo sound

She's trouble in a tank top
Pretty little time bomb
Blowing up, take you down
Living in the radio
Lost in the stereo sound

Glazig staarde ik voor me uit, geboeid door dat té gave liedje van All Time Low en totaal ní­ét geboeid in wat mijn favoriete *ucheuche* wiskundeleraar aan het uitleggen was.

She's dancing alone, I'm ready to go
But she's so lost in stereo, lost in stereo
She's outta control, so beautiful
In stereo, lost in stereo
And I've been waiting for so long
But she'll never know
I'm losing hope cause she's so
Lost in stereo, lost in stereo
Lost in stereo, lost in stereo

Sinds begin dit schooljaar was muziek verboden in de klas, was ik even blij dat ik lang, zwart haar had en je de oortjes van mijn iPod dus niet kon zien.
Aan de gezichtsuitdrukking van Meneer de Leeuw - mijn o zo favoriete wiskundeleraar - te zien, was hij weer eens flink aan het preken. Hij keek richting Paula en Nadine, die vast weer één of andere "kwetsende" opmerking de groep in hadden gegooid. Daar kon de Leeuw eeuwen over doorpreken, maar erg vond ik het niet, want dat betekende alleen maar minder wiskunde.
Mijn beste vriendin Nora tikte me aan en ik zette mijn iPod zachter.
'Wat is er?' vroeg ik.
'Hoe kan hij nou zo knap zijn?' Nora zette grote ogen op en ik zag haar blik meteen naar de plaats van Stijn glijden.
Lachend schudde ik mijn hoofd. Nora vond Stijn al leuk sinds de eerste keer dat ze hem zag en het grote probleem was, dat ze niet de enige was. Want Stijn was enorm populair bij de meiden.
Ik begreep op zich wel wat Nora in hem zag, want je kon nou niet zeggen dat Stijn lelijk was, hij was echt heel erg knap. Maar dat wist hij zelf. En daar maakte hij misbruik van en dat was - voor mij - een reden om hem niet leuk te vinden. Maar Nora keek daar dwars doorheen ofzo, in ieder geval, het was - vond ik - net alsof ze die kant van Stijn niet zag.
Liefde maakt blind, zegt men wel eens. Gelukkig had ik daar op het moment geen last van. Ik werd niet zo snel verliefd, maar als ik verliefd werd, duurde het jaren - letterlijk. Ik was van de eerste tot en met de derde verliefd op een jongen, maar in mijn vierde schooljaar was het me gelukt hem te vergeten. En geloof me, het voelde echt vrij om niemand leuk te vinden. Ik kon gewoon bij iedere jongen die ik zag denken: OMG die is knap! Zonder dat ik elke jongen automatisch ging vergelijken met mijn crush, want die had ik niet!
'Jolijn!' zei meneer de Leeuw ineens.
Ik schoot bijna letterlijk tien meter de lucht in. 'Ja meneer?'
'Jij mag opgave drieëntwintig even voor ons voorlezen.'
Super! Heb ik altijd al gewild meneer! Dacht ik.
Ik bladerde een bladzijde of drie verder - ik had de les niet echt gevolgd en begon de opdracht voor te lezen.
Jesus, wat had ik een hekel aan voorlezen voor de klas. Iedereen luisterde - of nog erger: keek - naar je en als je iets fout deed, hoorde iedereen dat.
Ik haalde diep adem toen ik klaar was met lezen. Als ik geluk had, koos de Leeuw nu iemand anders uit om de opdracht uit te voeren, als ik pech had, moest ik dat doen. En dan had ik een probleem, want ik liep een week achter met mijn huiswerk.
'Goed, Thom. Wil jij opgave a even voor ons voorlezen?'
Pfffff. Opluchting.
Thom begon de opdracht voor te lezen en moest hem ook uitleggen, zo te horen had hij hem wel af.
Thom was de beste vriend van de grote liefde van Nora - Stijn. Nora zei weleens voor de grap dat ik Thom maar leuk moest gaan vinden, maar ik vond hem niet leuk. Ik wilde het ook niet eens - lang leve de vrijheid!
Thom was inmiddels klaar met de opgave en na een minuut of vijf ging de bel. Mooi. Verlost van de Leeuw.

Nora en ik pakten onze tassen in en liepen rustig richting onze plek in de pauze. Nora en ik hadden allebei nooit echt haast om de pauze in te komen. Allebei vonden we het groepje waarbij we in de pauze stonden, niet echt super meer. We mochten elkaar en nog een meisje, Joan. Allebei werden we gestoord van Zara en Rosalyn, die bij elk woord dat je zei gingen doordenken en humor hadden van het laagste niveau ooit. Maar als we ineens ergens anders gingen staan - zou Zara ongetwijfeld naar haar mentor, of ouders toestappen. Zo flauw was ze wel.

Maar nu zag ik onderweg naar onze pauzeplek een poster, die me meteen opviel. Ik bleef meteen staan en las de tekst: Schoolmusical. Ik keek iets verder en zag dat het een zelfbedachte musical zou worden, geschreven door een groepje leerlingen van school. Je kon je voor de volgende dingen opgeven: Acteerwerk, de band, scriptschrijver of licht/geluid man.
'Jolijn, wat is er?' vroeg Nora.
Ik keek Nora glazig aan. 'Watte?'
'Wat er is,' zei Nora lachend. 'Wil je meedoen?'
Ze tikte op de poster.
Ik schudde mijn hoofd, maar bedacht me toen. 'Jawel. Maar dat vinden mijn ouders nooit goed.'
'Vanwege je cijfers?'
Ik knikte met een zucht. 'Ik ga nooit over.'
'Tuurlijk wel,' zei Nora positief. 'Jolijn, de eerste periode is amper voorbij. Je kunt je cijfers echt wel op halen. Als je die musical leuk vindt, moet je gewoon auditie doen.'
Ze moest glimlachen van mijn verbaze gezicht.
'Ik denk erover na,' zei ik uiteindelijk. 'Ik durf waarschijnlijk niet eens auditie te doen.'
'Tuurlijk wel!' riep Nora. 'Je kunt echt supergoed zingen!'
Ik lachte. 'Dank je. Maar voor publiek durf ik het niet denk ik.'
'Heb je het weleens geprobeerd?'
'Uhm. Nee.'
'Nou dan!' Nora trok me mee. 'Je gaat het gewoon proberen. En nu gaan we maar even naar Zara en Rosalyn, voordat ze kwaad worden.'
Ze rolde met haar ogen.
'Oké,' zei ik lachend. 'Ik ga erover nadenken.'
'Goed zo,' zei Nora tevreden.
We liepen richting ons favoriete groepje en ik dacht met een glimlach aan wat Nora had gezegd. Misschien ging ik wel gewoon auditie doen. maar dan moest ik geen woord tegen mijn ouders zeggen, anders mocht ik nooit.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.