FanFic.nl

Psychopaat met een hart [6/6]

4

De spanning in de ruimte is te snijden. Iedereen controleert voor de zoveelste keer of hij alle nodige spullen bij zich heeft, en Wulf zie ik een schietgebedje mompelen. Als ik zie hoe zenuwachtig iedereen is, en als ik terugdenk aan de bruine ogen van gisteren, kan ik enkel besluiten dat Wulf gisteren geen letter overdreven heeft.
Hij heeft nog acht mensen meer vermoord dan iedereen denkt. Zou dat de reden zijn dat hij hier in de eerste plaats terecht gekomen is?
Kurt komt de ruimte in, en het klein beetje gefluister dat nog aanwezig was, verdwijnt ook.
“We kunnen het.”� Iedereen knikt en staat recht.
Enkelen mompelen nog een ‘veel succes’ en we lachen zenuwachtig voor we de ruimte verlaten. We passen makkelijk met zijn elven in de oude lift, die ons dichter naar hem toe brengt.
De weg van de ontspanningsruimte tot aan zijn cel duurt slechts enkele minuten, en in die minuten zegt niemand iets. Wanneer we voor de extrabeveiligde celdeur staan, sluit Kurt even zijn ogen om zich een laatste keer mentaal voor te bereiden en knikt dan. Van op een afstand zie ik hoe Wulf de vijf sloten opent.
“Draai je om.”� Hoor ik gedempt.
Ik zie vijf van mijn collega’s de cel in lopen, er klink geroep en het is duidelijk dat de gevangene niet meewerkt. Het duurt langer dan ik verwacht had eer de bewakers weer naar buiten komen. De jongen stribbelt hevig tegen, en nu pas kan ik zijn gezicht zien.
Onschuldig, maar woedend. Zijn redelijk onverzorgd, slordig, half lang zwarte haren schudden alle kanten uit doordat hij heftig zijn hoofd schudt. Hij schopt alle kanten uit en weet enkele bewakers te raken, maar ze blijven staan.
De gevangene hapt naar de polsen van Kurt, en voor zover ik kan zien, mist hij steeds. Na een heus gevecht verdwijnen de oranje kleren, samen met de gevangene, in een andere cel.
Opgelucht komen mijn collega’s naar me toe en pas als Kurt dicht genoeg is, zie ik dat hij bloedt. Blijkbaar heeft de jongen hem dan toch geraakt. Ik zie Wulf naar de grote blauwe plek op zijn scheen kijken, en schrik. Het is inderdaad nodig dat er zoveel bewakers zijn.
Als we weer naar onder gaan zie ik de laatste minuten opnieuw gebeuren en besef dan dat ik amper kan geloven dat het dezelfde jongen is als waar ik gisteren mee gepraat heb.
Terug in de ontspanningsruimte zijn de andere opgelucht dat iedereen ongedeerd is. Degene die re niet ongeschonden uitgekomen zijn, duiken de kleedkamer in om hun wonden te verzorgen, terwijl de anderen nog bezig zijn met bekomen.
Ik ga naast Georg, die hier is mogen blijven, in de zetel zitten en staar voor me uit.
“Wow, ik had nooit gedacht dat die gast tot zoiets in staat was.”�
“Ik heb van enkele gehoord dat hij nog vrij rustig was deze keer.”�
“Wat?! Maar, hij heeft Kurt GEBETEN!”�
“Normaal bijt hij er meerdere, en deze keer heeft hij blijkbaar ook zijn speeksel bijgehouden en geen ijzerdraadje weten te bemachtigen.”�
“Een ijzerdraadje?”�
“Ja, dan kan hij zijn boeien losmaken, dat is de trouwens de reden waarom we hem altijd twee paar handboeien om moeten doen.”�
“Wow, dat heb ik nog nooit meegemaakt.”�
“Je moet er niet te veel aan denken. Een keer in de maand maakt hij ons doodzenuwachtig, voor de rest is hij niemand.”�
Wulf en de andere gewonden komen de ruimte weer binnen, en Georg richt zijn volledige aandacht op hen. Ik staar voor me uit en twee zinnen blijven zich in mijn gedachten herhalen.
Niemand weet alles, hij is niemand.
Hij is de enige die alles weet.

[reacties??]

Reacties: