FanFic.nl

The Game

Level Four: Initiate Tutorial.

“…eist tot op dit moment het leven van meer dan vijftig mensen; een twintigtal personen zijn nog steeds vermist. Onder de slachtoffers zijn oorspronkelijke bewoners van Crescent Island, maar ook enkele kinderen die er op zomerkamp waren. Autoriteiten vrezen dat de tot nu toe nog niet opgeëiste aanslagen slechts een test waren en de daders het gemunt zouden hebben op grotere doelwitten.”�

Het was te zien op elke nieuwszender. Artikels getiteld ‘Mysterieuze machines zaaien dood en verderf’ en ‘Aliens vallen aan: is het einde nabij?’ vulden de voorpagina’s van kranten over de hele wereld. De wereld is om zeep, dacht ik, en ik schakelde de televisie uit.

Twee dagen waren verstreken sinds onze kennismaking met Coder. Het eerste gevecht richtte enorm veel nevenschade aan: aardschokken, die veroorzaakt werden door de manoeuvrerende machines, verwoestten talloze gebouwen en eisten bovendien nog eens vele mensenlevens. Bij de gedachte dat ik deel uitmaakte van dit alles, kreeg ik kippenvel. Het zomerkamp werd natuurlijk afgelast. Het was vreselijk: alle ouders kwamen hun kinderen afhalen, maar één koppel had nog niet vernomen dat hun zoon in de ramp om het leven was gekomen. Ze schreeuwden moord en brand, konden maar niet vatten dat hun oogappel, hun enige kind verloren was. Ik had mijn ouders nog nooit zo emotioneel gezien; ik kreeg er zelf tranen in m’n ogen van. Eenmaal thuis werd er niet meer over gepraat; televisieprogramma’s en radio-interviews over de catastrofe werden vermeden.

Mijn telefoon rinkelde. ‘Ongelezen bericht van *Faith* <3’ stond er op de display te lezen. De bel ging. “Ik kom al!”� riep ik. Met een licht knarsend geluid opende ik de deur. “Paige?”� Ik had haar al die tijd niet meer gezien of gehoord; niet dat dat abnormaal was. “Kom binnen, Faith sms’te me net dat ze er ook aankomt!”� vertelde ik haar. Ze glimlachte en ging in de zetel zitten.

“Iets drinken?”� vroeg ik zoals het een echte gastheer beaamt. “Ik ben bang,”� zo negeerde ze mijn verzoek. Ze keek me aan met haar tranende ogen; haar wangen waren rood, ze had duidelijk al eerder gehuild. “Ik kan er met niemand over praten. Papa is op zakenreis en mama doet alsof er niets gebeurd is,”� ging ze verder. “Dit zou een spel moeten zijn, maar dat is het niet! Mensen zijn gestorven, Josh, écht gestorven!”� Ik had het kunnen denken dat Paige er niet mee zou kunnen omgaan; ze is altijd al zo fragiel geweest. “Geen zorgen, Paige. Het is nu twee dagen geleden, en geen nieuws van Coder. Alles komt in orde, Paige, zolang we elkaar maar hebben,”� stelde ik haar gerust. Ze snotterde nog steeds, maar ze stopte met huilen. Ik legde m’n hand op haar schouder, als teken van troost. Opnieuw keek ze me aan met haar glazige ogen. Om een of andere reden voelde ik me ongemakkelijk als ze me zo aankeek, maar tegelijkertijd was ik benieuwd naar wat ze ging zeggen. “Joshua… Ik -”�

De bel ging opnieuw. “Dat zal Faith zijn!”� Ik sprong enthousiast uit de zetel en opende de deur. “Hey, sexy!”� zei ze opgewonden en gaf me een kus. “Ik kwam deze sukkel onderweg tegen, dus ik besloot hem maar mee te nemen,”� zei ze plagerig en ze wees naar Ethan die naast haar stond. “Wat ben jij weer grappig vandaag,”� spotte hij terug. “Kunnen we nu overgaan tot de belangrijke zaken?”� Met geveinsde interesse vroeg ik enthousiast: “Wat is er? Heb je je highscore verbeterd bij Tetris?”� Ethan kon er duidelijk niet om lachen. “Ik denk dat het met Coder te maken heeft.”� Het lachen verging ons meteen.

“Deze morgen tijdens het omkleden ontdekte ik dit.”� Ethan was aan het woord; we hadden ons met z’n vieren op mijn slaapkamer teruggetrokken. Ethan trok z’n T-shirt uit en draaide zich met z’n rug naar ons toe. Op z’n linkerschouder stond een grote zwarte één. “Is het een tattoo, of verf?”� vroeg ik. Paige wreef erover met haar hand, maar er kwam niets af. “Wat het ook is, ik heb het niet zelf laten zetten. Ik heb het er proberen afwassen, maar zonder resultaat.”� Ethan trok z’n shirt weer aan. “En waarom denk je dat een grote tattoo van het cijfer één op je schouder iets met Coder te maken heeft?”� vroeg ik. “Nu, voor je me opnieuw uitlacht, laat me uitspreken. Weet je nog in de grot, toen hij zei dat wij de piloten van ISIS zouden worden? Deze één op m’n schouder zou best kunnen betekenen dat ik ISIS’ eerste piloot word!”�

“Ik weet niet,”� reageerde Paige. “Zouden we dan niet allemaal een cijfer op onze schouder moeten hebben?”� Op mijn schouder staat alvast niets, dacht ik. “Of ergens anders,”� zo verdedigde Ethan zijn theorie. Meteen speurden Paige, Faith en ik ons lichaam af, maar nergens een grote twee, drie of vier te bespeuren. “Hmm… Oké dan, wat dacht je van dit? We moesten ons elk om beurt registreren, weet je nog? Nou, ik was de eerste die m’n hand op de scanner heb gelegd,”� vervolgde Ethan zijn betoog, “dus ik moet wel de eerste piloot zijn!”� Hij leek enthousiast.

Uit het niets luidde een stem: “De volgorde van de piloten is volledig willekeurig.”� Mijn blik kruiste die van Ethan, Paige en Faith. “Wie is daar?”� riep ik. Ik was er zeker van dat we alleen op mijn kamer waren. “Wat een begroeting; jullie mogen wel wat manieren leren,”� ging de stem verder. De vertrouwde omgeving van mijn kamer vervaagde en maakte plaats voor een helderblauwe lucht en een panoramisch zicht op onze thuisstad. “Dit kun je niet menen!”� schreeuwde Paige. Helaas, dit was ongetwijfeld de cockpit van het gigantische mechanische wezen genaamd ISIS; de nachtmerrie zou opnieuw van start gaan.

“Welkom terug, zou ik zeggen!”� zei de stem sarcastisch. Nog steeds was er geen andere persoon te zien. “Wie, of wat ben jij?”� vroeg ik duidelijk geïrriteerd. “Jeetje, die jeugd van tegenwoordig, geen greintje respect… De naam is Tutorial; ik ben jullie gids, zeg maar. Ik zal jullie bijstaan in jullie strijd tegen blablabla; dat is wat ik jullie zou moeten zeggen, maar eigenlijk ben ik hier gewoon om te zien hoe jullie het verknallen,”� schaterde de onbetwistbaar vrouwelijke stem. “Je staat me niet aan,”� flapte ik eruit. “Nou, jij wordt ook niet mijn dikke vriend, ettertje, maar jammer genoeg zitten we met elkaar opgescheept!”�

“Oké, leuke kennismaking enzo, maar wanneer mag ik nu eindelijk besturen?!”� Verbaasd keek ik naar Ethan. “Jij daarentegen, beste vriend, jou mag ik wel!”� zei de stem enthousiast. In het midden van de cockpit verscheen plots een stoel met armleuningen, volledig bekleed met leer, en elektrische afstandsbediening om te rugleuning te verplaatsen. “All right, dat is mijn gamestoel!”� juichte Ethan en hij plofte in zijn vertrouwde zitmeubel. Vervolgens steeg de stoel zo’n halve meter en bleef hij zweven in de lucht. “Jahoe! Klaar voor de rit van je leven, Ethan, vriend?”� gierde Tutorial.

“Ik veronderstel dat Coder jullie uitgelegd heeft hoe de besturing werkt? Fijn zo, dat bespaart me heel wat werk. Oké, Ethan, gaan met die banaan!”� spoorde Tutorial hem aan. Op zo’n kilometer afstand stond de tegenstander: een exoskelet gebouwd naar het beeld van een bidsprinkhaan. Gewapend met vlijmscherpe messen aan beide voorpoten wachtte het geduldig af wanneer Ethan ISIS in beweging zette.

Met verbazingwekkende lenigheid en snelheid liet Ethan ISIS naar zijn tegenstander toelopen. Als een ervaren piloot vuurde hij een viertal raketten af naar de sprinkhaan. “Ik wist niet eens dat dit ding raketten had!”� riep ik verbluft. “Onze gedachten zijn ISIS’ wapens, Josh. Je had beter moeten luisteren naar Coder!”� pochte Ethan. Drie van zijn raketten troffen het doel, maar één raket zwierf weg en sloeg in op een wolkenkrabber die als een kaartenhuisje in elkaar stortte. De sprinkhaan verloor door de knal haar evenwicht en verpletterde het woongebied dat onder hem lag.

“Recht in de roos!”� juichte Ethan. “Wat ben je in hemelsnaam aan het doen?”� schreeuwde Faith. “Dit is geen spel, idioot! Je hebt zonet meer mensen gedood dan er tijdens het eerste gevecht zijn gesneuveld! Dit is Crescent Island niet, dwaas, dit is Tallahassee, de hoofdstad van Florida waar wel achttien miljoen mensen wonen!”� Ethan ging echter volledig op in de strijd en hoorde haar niet. “Heel mooi, tien op tien. En nu je mond houden!”� snauwde Tutorial haar toe.

ISIS, bestuurd door Ethan, stormde op haar gevelde tegenstander af. Ethan had geen oog voor het leven dat zich op de grond afspeelde en verbrijzelde alles op zijn pad. Met één snelle beweging doorboorde hij met het geslepen mes op ISIS’ arm het pantser van de sprinkhaan die nog even tegenspartelde, maar vervolgens het leven liet. De strijd was gestreden; veel sneller dan het eerste gevecht, maar de vernieling was veel groter. Met een vreugdekreet sprong Ethan uit zijn zetel die intussen terug op de grond stond.

“Zagen jullie dat? Het was geweldig!”� juichte Ethan verder, aangespoord door Tutorials complimenten. Een onaangenaam gevoel borrelde in me op. Als een klein waakvlammetje dat plots aanwakkerde tot een steekvlam, bereikte mijn woede een hoogtepunt en gaf ik Ethan een stoot waardoor hij met zijn gezicht op de grond viel. “Vind je dat leuk, Ethan?! De bedoeling is dat we de Aarde beschermen, niet mee helpen verwoesten, debiel!”� Ethan bleef roerloos liggen. “Ja, blijf maar liggen, ja!”� brulde ik. Faith nam m’n arm vast en drukte zich tegen me aan. “Stop, Josh, alsjeblieft…”�

Paige ging op haar knieën naast Ethan zitten. “Ethan… Kom nou, Josh bedoelde het niet zo.”� Nog steeds gaf Ethan geen kik. Verontrust draaide Paige hem op z’n rug; ze gilde. Geschrokken keek ik naar Ethan. Zijn ogen waren open, maar hij bewoog niet meer. Schuldgevoel overmande me; met een krop in de keel riep ik opnieuw zijn naam, zonder resultaat. “Geef het op, snotneuzen, hij is dood,”� zei Tutorial.

Reacties: