FanFic.nl

Stand Alones

Altijd

Ik heb op je gewacht. Alleen om te wachten. Om te bewijzen dat ik het kon. Iedereen had altijd vriendjes, en vriendinnetjes, en mensen om zich heen. Ik niet. Ik voelde me altijd alleen, alsof er nooit iemand was die iets om me gaf. Natuurlijk hielden mijn ouders van me, maar dat telt niet. Die moeten van me houden, die hebben geen keus. Ik ben hun kind. Dus wachtte ik op iemand anders.
Ik was weg van heel veel mensen. Van artiesten, van acteurs, sporters, van mensen op school - zowel leraren als leerlingen. Allemaal even onbereikbaar. Maar ze doodden de tijd. En ondertussen wachtte ik op jou.
Niet dat ik altijd eenzaam was. Ik had af en toe wel vrienden, heel eventjes. Ik was niet goed in relaties onderhouden. Nooit geweest, en ik zal het ook nooit zijn. Maar daar had ik ook geen behoefte aan. Het gaat niet om de relaties. Het gaat erom iemand te vinden om van de houden. Wederzijdse liefde, daar gaat het om. En daar wachtte ik op. Heel lang leek het erop dat ik niemand zou vinden, want jij kwam maar niet opduiken.
Ik heb aan zelfmoord gedacht. Meerdere malen. Doet iedereen dat niet? Ik denk dat iedereen dat doet. Maar niemand heeft het erover. Iedereen is te laf om het toe te geven. En ze maken er grapjes over. ‘Gooi jezelf toch van het dak af!’ Eigenlijk bewijst dat alleen maar dat ze er wel degelijk over nadenken. Als je ergens niet over denkt, dan praat je er niet over. Ook niet zomaar. Je zult een kind nooit grapjes horen maken over seks. Ze weten niet dat dat bestaat, ze denken er niet over na. Als een kind al nadenkt, maar daar gaat het niet om. Mensen denken heus wel na over zelfmoord. Allemaal. Niemand geeft het toe. Niemand doet het ook, trouwens. Ze hebben er het lef niet voor, de moed niet. Bij het idee een gebouw op te klimmen gaan hun knieën knikken, bij het idee een mes op hun pols te zetten gaan handen shaken. Bij het idee van een strop om hun nek gaat hun huid onaangenaam jeuken. Ze kunnen het niet. Ze durven het niet. Ze willen het niet. Niet echt. Als je iets echt wilt, dan kun je het.
Waarom ik het dan niet heb gedaan? Ik wilde het niet. Nog niet. Dan zou ik verloren hebben. Ik moest op je wachten, al die tijd. Het was mijn levensdoel. En het heeft jaren geduurd voor ik je vond. Maar ik ben geen verliezer. Mensen hebben me vaak genoeg als ‘loser’ bestempeld, maar dat was onterecht. Als je niet meedoet aan een wedstrijd kun je ook niet verliezen. En ik deed nooit mee, niet aan hun wedstrijden. Ik had wel betere dingen te doen. Wachten. Op jou. Mijn eigen wedstrijd. En de enige manier om te verliezen, was om te overlijden voor ik je vond. Daarom pleegde ik geen zelfmoord. Dat kon niet. Verliezen was geen optie.
Het viel niet eens zwaar. Ik heb nooit een moment aan opgeven gedacht. Het kwam niet in me op. Het was nergens voor nodig. Iedereen lachte me uit, elke dag. Bestempelde me met namen die ik niet wilde dragen. Eigenlijk droeg ik ze ook niet. Zij lieten ze me dragen, maar ik droeg ze niet. Niet echt. Ik gebruikte ze als schild. Zolang mensen me als loser en idioot zagen, konden ze niet zien dat ik een rasechte vechter was. Daar hoefden ze niet achter te komen.
Is iedereen dat trouwens niet? Is iedereen niet op zoek naar iemand om van te houden? Wil niet iedereen daarvoor vechten? Ik denk het wel. Ik denk oprecht dat iedereen het wil. Maar ze zijn te zwak. Ze zijn allemaal te zwak om te begrijpen dat je je werkelijk moet overgeven om je doel te behalen. Ze laten zich afleiden door andere dingen. Ze gaan feesten en willen bekend staan als ‘lekker ding’, ze willen begeerd worden. Ze willen dat hun ouders hen laten doen waar ze zin in hebben, omdat ze willen drinken. En op een dag beginnen ze aan de drugs, of aan de sigaretten, en ondertussen vergeten ze totaal wat hun eigenlijke doel is. Ze vergeten dat ze geen zijwegen in mogen slaan. Ze willen teveel. Ze willen veel te veel. En al dat willen leidt ze af van wat ze eigenlijk willen.
Mij niet. Ik ben geen zijwegen ingeslagen. Ik ben altijd thuis blijven wonen, zodat mijn ouders voor mij konden zorgen. Ouders zijn de wortels van je zoektocht, die moet je koesteren. Zonder wortels kan er geen boom groeien, en zonder boom kan er niet omhoog geklommen worden. Dan zul je nooit komen waar je wilt zijn. Dus ik bleef thuis wonen. Ik heb netjes mijn school afgemaakt. Hier en daar een vriendschap gesloten, maar ik heb nooit iets gewild. Niets behalve jou.
Mijn wachten werd beloond. Jij kwam in mijn leven. Ik weet niet of je meteen hoort te weten dat iemand de perfecte persoon is, degene op wie je gewacht hebt. Sommigen zeggen dat het hoort. Liefde op het eerste gezicht. En voor altijd, en dan hebben ze drie maanden later weer een ander. Omdat ze teveel willen. Allemaal. Voor altijd bestaat niet. Niet in deze wereld. Hooguit in het hiernamaals.
Maar ik vond jou. Ik wist het niet meteen. Je was gewoon een vriendschap, één uit duizenden, oppervlakkig en noodzakelijk. Als je nooit iemand aanspreekt , zul je ook nooit iemand vinden. Maar onze relatie ging goed. Ik had nog nooit een vriendschap zo lang behouden als die met jou, en toen begon me te dagen dat jij het misschien wel eens kon zijn. Steeds meer dingen begonnen erop te wijzen. Hoe we met elkaar omgingen, hoe we deden. Wat er gebeurde. Maar het telde allemaal niet.
Pas later, vandaag, om precies te zijn, werd het me duidelijk. Dubbel. Grappig, vind je niet, de timing? Op één dag is mijn hele leven me duidelijk geworden. Dat ik mijn doel bereikt heb.
Ik heb het je nog niet eens verteld. Ik hoop dat je niet boos wordt. Het spijt me niet, en ik hoop dat jij ook geen spijt zult hebben. Het is beter zo. Zij zou ook niets hebben aan mij, ik zou niet goed voor haar kunnen zorgen. Ze verdient beter. Ze is van jou, ze verdient beter dan ik. Maar dat zal ze nooit kunnen krijgen, dus moet het maar zo. Ja, je ziet het goed. Ik draag je kind. Maar niet lang meer, maak je geen zorgen. Ik zal haar behoeden voor mij en mijn gedachten, want ik weet dat de kans klein is dat ze met mij op één lijn zal zitten.
En dan is er natuurlijk hetgeen waar jij wel vanaf weet. Hetgeen dat jij veroorzaakt hebt. Het overdonderde me, werkelijk waar. Ik had het helemaal niet verwacht. Ik hoef je verder niet te vertellen hoe het gebeurd is, dat weet je zelf ook wel. Wat ik wel wil zeggen is dat ik je er heel dankbaar voor ben. Je hebt me bewezen dat ik mijn doel bereikt heb. Ik ben een winnaar, een rasechte winnaar. En ik zal het altijd blijven. We zullen nooit samen op het altaar staan. Ik weet toch al wat je zou gaan vragen. En wat je zou antwoorden. En wat ik zou antwoorden. Ja, ik wil. Ik wil. Voor altijd. Het punt is alleen dat er in deze wereld geen altijd is. Alles gaat kapot, aan alles komt een eind.
Ik ben niet te zwak om het te doen. Ik heb altijd al geweten dat ik het zou moeten doen. Het is beter zo. Het enige wat me tegenhield ben jij. Mijn zoektocht. Het feit dat ik je eerst moest vinden. Ik heb je gevonden. Ik hou van je. Voor altijd. Daarom moet ik het doen. Omdat mijn doel op aarde is volbracht.
Ik ben een winnaar. Voor altijd.
Vaarwel.

Reacties: