FanFic.nl

Digimon: Revamped

0. Proloog.

Het geluid van de schoolbel weergalmde door de lege gangen van de school. Deze werden echter algauw gevuld door de vele leerlingen, nadat het sein was gegeven dat ze mochten vertrekken. Het ging er echter altijd ruig aan toe als je één van de eersten was die naar buiten spurtte, dus wachtten sommigen tot het wat rustiger was met het vertrekken uit het klaslokaal. Vijf minuten nadat de bel was gegaan, was het klaslokaal van 1-C dan ook leeg. Op één iemand na. Rin Suzuki nam haar tijd met het inpakken van haar tas en het vertrekken uit de klas. De lerares was dit na een tijdje wel gewend, dus liet ze de sleutel altijd achter op haar bureau voor Rin, zodat zij het lokaal kon afsluiten als ze vertrok. De rede dat Rin altijd zo langzaam deed, was omdat ze toch alle tijd van de wereld had. Niemand zat thuis op haar te wachten, ze had geen vriendinnen om mee naar huis te lopen en ze werd soms zelfs opgewacht bij de poort. Dan kon ze die mensen toch net zo lang laten wachten tot ze het uiteindelijk zat waren? Wat kon het haar schelen dat ze wel wat beters te doen hadden dan op haar te wachten. Dan moesten ze daar in eerste instantie gewoon niet staan. Kortom; het was gewoon niet haar probleem.

Rin stond na een aantal minuten op van haar stoel, rekte zich langzaam uit en haalde haar iPod Touch tevoorschijn, terwijl ze de roze koptelefoon van haar nek naar boven op haar hoofd verplaatste. Het was niet toegestaan om hem tijdens de les op te hebben, omdat het dan leek alsof ze niet naar de lerares zou luisteren. Ja, pff, alsof ze dat zonder het ding op haar hoofd wel deed. Als het aan haar lag, had ze het apparaat de hele dag op haar hoofd. Hiermee meed ze meestal een gesprek met andere leerlingen, omdat werd gedacht dat ze dan muziek luisterde. En het schrok mensen af, volgens de klassevoorzitter. Wat dat dan ook mocht betekenen. Zonder enige moeite klikte ze haar favoriete nummer aan in de playlist en niet veel later weerklonk het lied in haar oren. Ze pakte vlug haar tas en liep naar het bureau van haar lerares, waar ze meteen de sleutel van afgraaide en naar buiten liep. Toen ze de deur had afgesloten, dropte ze de sleutel in de lerarenkamer en liep ze richting de uitgang van de school. Het viel haar op dat er een groepje mensen bij de poort stond, maar ze besloot er verder geen aandacht aan te besteden. Pas toen ze bijna langs het groepje was, werd het haar duidelijk dat ze op haar wachtten. Dat was ook te verwachten, omdat zij de enige was die zo laat naar buiten kwam, op de mensen die clubactiviteiten hadden na dan. ''Hey!'' Rin negeerde het geroep van één van de jongens en passeerde de rest. Het had zo zijn voordelen om een koptelefoon te dragen. Natuurlijk wist ze dat ze haar niet zomaar lieten gaan. Het groepje splitste zich algauw op in tweeën. Het ene groepje volgde haar, bestaande uit maar een paar personen, terwijl het andere groepje spoorloos verdween. Ze wilden haar vast in de val lokken, maar daar trapte ze niet in. Dan nam ze maar een andere weg naar huis.

Halverwege de winkelstraat hoorde ze opeens iemand haar naam roepen. De stem kwam haar echter totaal niet bekend voor, maar het zorgde er wel voor dat ze haar koptelefoon half afzette. Met het ding nog in haar rechterhand keek ze om zich heen. Er was compleet niemand te zien, zelfs niet haar stalkers. Toen ze niks meer zag noch hoorde, zette ze haar koptelefoon weer terug op haar hoofd en haalde haar schouders op. Toen begon haar iPod vage geluiden tussen het lied door te gooien. Opnieuw hield ze halt en haalde ze het apparaat uit de zak van haar jas. Het vervelende aan een uniform was dat je als meisje een rok moest dragen waar geen zakken in zaten. Gelukkig bezat haar jas wel een paar. Toen ze de iPod eenmaal in haar handen had, hield hij plots op met raar doen. Hij begon echter weer na een aantal tellen, nadat ze hem weer terug op zijn plek wilde stoppen. Wat was er in hemelsnaam aan de hand met dat ding? Rin schudde hem eens even flink op en neer, hoewel ze niet dacht dat het echt nut had. Vervolgens staarde ze het ding vragend aan, maar schrok zich kapot toen haar scherm opeens één of ander ei toonde. Een frons vormde zich op haar voorhoofd, terwijl het ei even snel weer verdween. Nu wist ze het zeker, haar iPod was doorgeslagen. Ze moest haar ouders dan maar om een nieuwe vragen, die zouden dat wel even voor haar regelen. Ze kreeg alles van hen, behalve hetgeen wat ze het meeste nodig had. Niet dat het haar nu nog deerde, ze was eraan gewend geraakt dat mensen haar links lieten liggen. En eerlijk gezegd had ze dat ook veel liever, dan hoefde ze tenminste geen aandacht te schenken aan de nieuwsgierige types die zogenaamde vrienden zouden zijn.

Rin liet een zucht ontsnappen, voordat ze voor de tweede keer haar iPod weg wilde stoppen. Hij had echter nog altijd kuren, maar dit keer werd het scherm spierwit in plaats van dat hij zwart bleef. Opnieuw vormde zich een frons op haar gezicht. Ze had er verder niks achter gezocht, maar haar uitdrukking veranderde al snel toen er een fel licht verscheen, afkomstig van het apparaat in haar handen. Rin hield haar vrije hand voor haar ogen om zich af te schermen voor het licht. Niet veel later was ze omringd door het felle licht. En dat was het laatste dat ze meekreeg.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.