FanFic.nl

De weddenschap [3-shot]

Tom Kaulitz

Het is bloedheet en de zon schijnt zo fel dat ik enigszins moeite heb met om me heen kijken. Niet dat dat nodig is. Hij heeft overigens precies hetzelfde probleem, dus zit hij een beetje aan het gras te plukken. Zijn flesje is leeg en ik hoor hem bijna nadenken. In de tuin zitten is prima en we doen het graag, maar na een uur of vier wordt het toch wel saai. Dan gaat hij dingen bedenken om te doen. Altijd hij, nooit ik. Maar ik ben zijn beste vriend, dus ik doe wel altijd mee. De ene keer is het iets simpels als wie het langste wakker kan blijven, de andere keer is het wie het meeste bier achterover kan gooien zonder over zijn nek te gaan. Dat is één van de weinigen die ik gewonnen heb. Als hij zich echt heel erg verveelt, gaan we achter mensen aan. Wie het eerst het buurmeisje tussen de lakens krijgt - zulk soort weddenschappen wint hij negen van de tien keer. Ik zou het op zich ook wel voor elkaar krijgen, maar ik ben minder fanatiek. Tom valt altijd met de deur in huis en meestal werkt dat.
Ik vraag me af wat hij nu weer gaat bedenken. Hij staat op en loopt de keuken in. Ik zie het niet, maar ik hoor het wel. Hij opent de koelkast, haalt er nieuw bier uit en komt weer naar buiten. Hij vraagt er niet naar, maar neemt aan dat ik er ook één wil. Dat doet hij altijd. ‘Zeg Gé,’ begint hij, terwijl hij het koele flesje in mijn handen drukt, ‘wat nou als we het onszelf eens echt moeilijk maken?’
‘Wat had je in gedachten?’ vraag ik hem, waarna ik met mijn tanden de dop van mijn bierfles af trek. Ik kan dat, hij niet.
‘We zijn beroemd,’ spreekt Tom stellig, ‘we zijn bekend en we moeten daar maar eens gebruik van maken. Ik zeg: we gaan achter beroemdheden aan.’ Ik schiet in de lach en weet nog net uit te brengen: ‘Je maakt een grapje?’ Hij schudt zijn hoofd en iets in zijn ogen vertelt me dat hij het inderdaad meent. ‘Ik heb het zelfs al helemaal uitgedacht.’
‘Jij Gus en ik Bill zeker?’
‘Durf je niet?’ vraagt hij met pretlichtjes in zijn ogen. Ik geef geen antwoord. ‘Nou?’ vraagt hij. ‘Wil je horen wat ik bedacht heb, of hoe zit dat?’ De zon streelt de donshaartjes in mijn nek. Mijn haar zit naar achteren gebonden in een staart, dat van hem eveneens. Maar hij heeft meer, omdat het nep is, en zijn nek is dus gewoon beschermd. De mijne niet, dus ik houd er een gebruinde huid op na waar hij alleen maar van kan dromen. ‘Vertel maar,’ moedig ik hem aan, maar hij reageert niet. Ik voel zijn ogen priemen, weet dat ze me in de gaten houden. Ik weet wat hij wil, en hij weet dat hij het niet krijgt als ‘ie er niet naar vraagt. ‘Nou?’ vraag ik, wat het doet lijken alsof het zijn schuld is dat het gesprek stil is gevallen.
‘Eerst jij,’ zegt hij, en ik knik, maar doe verder niets. Ik weet dat hij te enthousiast is om lang zijn mond te houden. Ik kom er snel genoeg achter. Hij wint niet alles. Enkele tellen later geeft hij inderdaad op en begint weer te praten: ‘Goed, omdat het nu om beroemdheden gaat, doen we het een beetje anders. We hoeven ze niet mee naar huis te nemen, dat zou te moeilijk zijn. We hoeven ze alleen te zoenen, dat is alles. Maar daar komt wel iets bij,’ hij steekt me zijn bierflesje toe en ik geef hem uiteindelijk toch wat hij wil, ‘we moeten er wel een foto van maken.’ Zelfvoldaan neemt hij een slok van zijn bier en kijkt me verwachtingsvol aan.
‘Hoelang heb je daarover nagedacht?’ vraag ik hem.
‘Best wel lang,’ geeft hij toe. ‘Een week of twee, denk ik.’
‘Maar dat lukt toch nooit? Of zijn er nu heel toevallig twee beroemde mensen in de buurt?’
‘Nee,’ zegt hij met enige aarzeling in zijn stem, ‘daarom heb ik besloten dat we een termijn hebben van twee jaar.’
‘Twee jaar?’ roep ik verbaasd uit. ‘Wie heb je dan wel niet uitgekozen?’ Zijn ogen twinkelen en hij neemt opnieuw een slok bier. Zeggen doet hij niets. ‘Tom, doe eens niet zo flauw. Je wilt het dolgraag vertellen.’
‘En jij wil het dolgraag horen.’
‘Ik ben wel lichtelijk nieuwsgierig, ja.’
‘Nou, in dat geval… We gaan niet achter dezelfde aan, dat is in dit geval niet eerlijk. Ik heb er twee uitgekozen die totaal van elkaar verschillen. Ze hebben allebei hun eigen moeilijkheden, maar het is vast niet geheel onmogelijk.’ Ik merk dat ik toch wel heel nieuwsgierig word, en hij merkt het ook en hij maakt er gebruik van door vooral niets te zeggen en te wachten tot ik ernaar vraag. Ik heb zijn biertje al opengemaakt zonder dat hij ernaar vroeg, veel meer kan hij niet verwachten. Er trekt een wolkje voor de zon en de plotseling ontstane schaduw bezorgt me kippenvel. Hem ook. ‘Ik neem Louis,’ zegt hij na een poosje. ‘Louis Tomlinson, van One Direction.’
‘Dat lukt je nooit!’ roep ik ontzet uit. Een glimlach vormt om mijn lippen terwijl ik me bedenk dat ik deze nog wel eens zou kunnen winnen. Dan zie ik de twinkeling in zijn ogen en realiseer ik me dat mijn onderdeel van de weddenschap me nog geheel onbekend is. Hij gaat het me niet gemakkelijk maken.
‘Moet jij eens opletten,’ grijnst hij, om meteen daarop te vervolgen: ‘Moet je mij nu niet iets vragen?’
Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn trots en ik vraag hem: ‘Wie moet ik pakken?’
‘Jared Leto,’ antwoordt Tom. Mijn mond zakt open van ongeloof. ‘Hij is vijftien jaar ouder dan ik!’ roep ik uit, zonder er erg in te hebben.
‘Zoiets, ja,’ beaamt Tom. ‘Je wilt toch niet opgeven?’
‘Maar dat is niet eerlijk! Ik moet achter een veertig jarige man aan, jij achter een jongen van twintig,’ protesteer ik.
‘Jij moet achter iemand aan die nog enigszins normaal over straat kan. Ik moet iemand te pakken zien te krijgen die nergens heen kan zonder minstens honderd fans achter zich aan te hebben rennen.’
‘Toch is het niet eerlijk.’
‘Jared is knapper.’
‘Wil je ruilen?’
‘Nee, jij en Louis zou praktisch onder pedofilie vallen, oude zak die je bent.’
‘Niet waar.’
‘Toch wel. Dus, doen we het of geef je de winst bij voorbaat aan mij?’ Ik reageer niet meteen, neem een slok bier, sluit mijn ogen en concentreer me op de warme zonnestralen op mijn gezicht, alsof die een antwoord voor me hebben. ‘Twee jaar, één zoen en een foto,’ vat Tom het nog eventjes voor me samen. Ik knik. ‘Oké, we doen het.’ Hij springt overeind en biedt mij zijn hand aan, zodat ik ook op kan staan. ‘Wat gaan we doen?’ vraag ik.
‘Vieren dat we weer iets te doen hebben,’ grijnst hij, waarop ik me overeind laat trekken. Het is lang geleden dat we het er echt van genomen hebben.

Reacties: