FanFic.nl

A Thousand Suns [Stand Alones]

Eerst tranen

Ik sla de deur met een gigantische klap dicht, luister hoe het geluid rusteloos door het huis resoneert. Heel even, heel hard, dan is alles stil. Er is niet eens iets gebroken. Waarom is er niets gebroken? Er klinken sleutels in het slot. Nog heel even en dan ben ik niet meer alleen en is het niet meer stil. Ik wil het niet. Allemaal niet. Zijn voetstappen die hem het appartement inbrengen. De deur die zachtjes in het slot valt. Zonder echo, zonder iets te breken. Ik wil weg. Ik moet weg, begin te rennen maar kom tot stilstand voor de muur. Ik kan nergens heen, draai me om, zie hem staan. Hij kijkt naar me. Zegt niets, kijkt alleen maar. Hij kent me te goed en weet dat ik vanzelf opgeef. Dat mijn lichaam vanzelf opgeeft. Mijn knieën trillen al, mijn benen worden al slap. Houvast, ik heb houvast nodig. Aan iets, wat dan ook. Niet hem. Hij is buiten mijn bereik en al het andere ook, want het appartement is groot en ruim, misschien ook wel vanwege mij. Soms. En dan zak ik, langzaam, door mijn knieën en kruip in elkaar op de grond. De tranen stromen plotseling over mijn wangen en mijn hele lichaam schokt en hij kijkt toe. Zijn voetstappen weerklinken door de doodse stilte, drukkend. Tot vlak bij mij. Maar niet te dichtbij, niet binnen mijn bereik. Daar komt hij pas als ik hem nodig heb. Als ik hem écht nodig heb, met alles wat ik heb, alles wat ik ben. Dan pas komt hij, nu nog niet. Eerst ik, eerst mijn tranen.
Het is niet echt, maar hij gaat me vertellen dat het wel echt is. Omdat het echt is. Omdat ik iemand nodig heb, die me de realiteit verteld. Nog niet. Eerst de tranen. Het is doodstil op mijn ademhaling na, pijnlijk schokkend door het vertrek. Het weerkaatst tegen de muren, het raam, het bed. Tegen hem. Hem, daar, voor me. Twee stappen van me verwijderd, een onoverbrugbare afstand. Voor mij. En voor hem, zolang ik mijn knop niet omzet. Soms, heel soms vergeet ik het. Lukt het niet. Dan huil ik mezelf in slaap en is hij er als ik wakker word.
Mijn ogen prikken, de tranen trekken brandende sporen over mijn wangen. Ik zie haar op mijn netvlies, recht voor me. Alsof ze er echt is, in ons appartement, van mij en van hem, alsof ze op ons neerkijkt. Bijna geloof ik dat ze er echt is, maar ze is er niet en ze zal er nooit zijn. Schuldgevoel overspoelt me. Het is mijn schuld dat ze niet bij me is, allemaal mijn schuld. Tranen. Zij huilde ook. Toen, de laatste keer. Ik ook en nu nog steeds en ik zal altijd blijven huilen. Voor haar en voor mij en voor hem, omdat hij daarna naar me toekomt. Na mij, na haar. Na alles, want ik moet er zelf doorheen. Door haar heen, door ons heen.
Mijn keel wordt dichtgeknepen. Door haar, omdat ze er toch is. Maar ze is er niet en ik kan nog gewoon ademen en er is geen probleem. Er is alleen hij en ik en stilte. Leegte. Hij wij zij. Ik, wij. Wij, en dan zet hij de laatste twee stappen en komt naar me toe en hij is warm. Hij is altijd warm en dan kruipt hij heel dicht tegen me aan, over me heen en dan word ik ook warm. Samen warm. Zijn haar kietelt en ik hou van hem en ik huil ook voor hem, omdat hij met mij opgescheept zit al jaren. Het is niet echt, schiet er weer door me heen en mijn spieren trekken zich samen en hij moet van me af. Het is niet echt, maar hij fluistert dat het wel echt is en ik geloof hem. Het is wel echt, het is wel echt. Alles is echt, behalve zij. Zij was alleen maar echt. Nu niet meer. Het is niet mijn schuld, zegt hij. Dus is het niet mijn schuld.
Mijn lichaam stopt langzaam met schokken. Hij strijkt zachtjes met zijn vingers over mijn wangen, jaagt de tranen weg. Hij haat me. Hij moet me haten, want ik doe het keer op keer weer. Ik verstrak weer en hij zegt dat hij me niet haat. Precies weet hij, wanneer ik wat denk. Zijn antwoorden geeft hij elke dag, elke keer. Altijd. Het is altijd hetzelfde. Zijn vingers strelen altijd mijn gezicht, zacht en rustgevend. Liefdevol. Soms denk ik dat hij haar is. Maar hij is haar niet. Alles is echt behalve zij. Mijn tranen houden op, mijn wangen worden droog. Door hem. Kom, zegt hij en ik kom. Altijd, want hij zegt het dus ik gehoorzaam. Hij houdt me vast, laat me niet los. Ik weet waar we heen gaan. Hij zucht als hij me neerlegt en naast me kruipt. Uitkleden hoeft niet meer, lang geleden opgegeven. Hij houdt me vast terwijl ik denk en ik ben bijna rustig als ik haar weer zie en zelfs hoor. Haar stem in mijn oor en ze fluistert dat ze van me houdt. Ik wil terugfluisteren, maar het lukt niet. Ik begin weer te huilen, hij kruipt dichter tegen me aan. Hij beschermt me, tegen mij en tegen haar. Langzaam word ik weer rustig en dan hoor ik haar weer. Ik prevel dat ik van haar houd, maar hij zegt nee. Hij zegt dat ik niet van haar hou, dus is het niet zo. ‘Nee,’ beaam ik en ze stopt met praten en met fluisteren. Mijn ogen komen tot rust en langzaam val ik in slaap, wetend dat hij me beschermt. Hij is uitgeput, doodmoe van het voor mij zorgen, maar ik weet dat hij er zal zijn als ik ’s morgens ontwaak. Hij zal me beschermen, of hij nou wakker is of slaapt. Altijd, want ik hou van hem en hij houdt van mij. Niet zij, hij. Wij. Eerst tranen, dan hij. Nooit zij.






Een koekje voor degene die weet wie 'ik' is, wie 'hij' is, wie 'zij' is en, bovendien, wie hier een touw aan vast kan knopen en begrijpt wat er aan de hand is.

Reacties: