Hoofdcategorieën
Home » Overige » A Thousand Suns [Stand Alones] » Fotogeheim
A Thousand Suns [Stand Alones]
Fotogeheim
Klik.
Ik sta achter hem. Achter hen. Ze zien me niet. Iedereen ziet me, maar zij niet. Ze weten wel dat ik er ben. Iedereen weet dat ik er ben. Ze weten alleen niet wat ik denk, niemand, niemand, niemand. Helemaal niet, nooit.
Klik.
Ze horen het niet. Ze zien het niet. Ze weten het niet. Nog niet, later wel. Misschien, of niet. Als ik het ze vertel. Vertel ik het ze? Ik weet het niet. Ze vertrouwen me. Ze vertrouwen me, allemaal. Alle drie. Ze weten het niet. Ze komen er ook niet achter. Nooit. Ik lach, haha. Gegil. Overal gegil, want zo is het altijd. Dat doen ze altijd. Voor ons, voor mij, voor mij. Voor mij.
Voor mij het minst. Omdat ik anders ben.
Ze moesten eens weten hoe anders ik ben, maar ze weten het niet. Ooit zullen ze het weten, maar dan zal het te laat zijn. Veel te laat.
Klik.
Aandenkens. Honderden aandenkens. Mijn perceptie. Niet die van hen, niet die van alle honderden mensen die daar staan. De mijne. Alleen de mijne, de mijne. De mijne. Van mij. Ze komen er niet achter.
Ik ga het niet vertellen. Niet laten zien. Ze begrijpen het niet. Natuurlijk begrijpen ze het niet, ze vertrouwen me. Nog wel. Ik kan hun huis in, zomaar. Ze laten me zelf binnen en hun ouders en vrienden en iedereen. Iedereen. Ik kan bij iedereen naar binnen. Hun bed in, hun douche in. Overal, altijd.
Ze staan met zijn drieën vlak voor mijn neus. Links, rechts, midden. Rechts, links. Voor mij, alle drie voor mij. Ik sta achter hen, bekijk hen en ze zien me niet. Draaien zich niet om. Voelen het niet aankomen. Het gebeurt ook nog niet, nog niet nu. De timing is nog niet goed. Niet nu. Vanavond pas. Als de zon onder is.
Nu schijnt de zon nog. Ze kijkt neer, op ons. Op hen en op mij en op het publiek. De drie voor mijn neus en de vierde, van wie ik niet weet waar hij is. En ik. De zon op ons. Ze schijnt. Wij schijnen. Iedereen kijkt naar ons. Naar hen en naar mij en ze zien me maar ze weten het niet. Niemand weet het. Ik glimlach.
Klik.
Hij heeft een trui aan, een beetje bruinig en hij pluist. Zijn spijkerbroek zit te strak, veel te strak en er steekt een papiertje uit zijn kontzak. Ik wil het eruit trekken en hem aanraken terwijl ik dat doe, zijn kont en zijn dijen en zijn hele lichaam overal. Ik doe het niet. Nog niet. De tijd is nog niet rijp. Straks pas.
Klik, klik, klik. De laatste aandenkens. Van vanavond. Van hem, ooit. Hij zal de eerste zijn. Zijn bruine haar krult om zijn oren. Hij ziet me niet, hij ziet me lekker toch niet.
God, wat zit zijn spijkerbroek strak. Klik, haha. Klik. Laatste keer. De allerlaatste keer. Hij zal de eerste zijn.
De jongen naast hem de tweede. Hij heeft de mouwen van zijn jasje opgestroopt. Zijn bruine haren kortgeknipt. Zijn lichtblauwe spijkerbroek is afgezakt, ook al zit er een riem in. Hij heeft sportschoenen aan. Lelijke, lelijke sportschoenen. Nou ja, die zullen snel genoeg bij het afval liggen.
En hij ook.
Haha.
Ha.
Klik.
Ik ga het ze wel laten zien.
Alles. Alles, alles, alles. Hun angst proeven. In mijn gedachten hoor ik ze smeken. ‘Ik vertrouwde je,’ huilend. ‘We zijn als broers, dit kun je me toch niet aandoen?’ smekend. Tranen over hun wangen, honderden tranen. Duizenden tranen. Ik zal ze van hun wangen vegen. Likken, desnoods. Weghalen. Glimlachen. Lachen, lachen. Ik zal in het middelpunt van de aandacht staan. Niet meer zij. Ik.
Hij zal als derde gaan. Hij met zijn haar dat ook al bruin is, met zijn accent dat ook al Brits is. Hij. Ik heb hem nooit gemogen en zo, terwijl hij naar de grond staat te staren, met de mouwen van zijn grijze vest opgestroopt, zo, haat ik hem nog meer. Maar ik hou ook van hem, stiekem, als ik me bedenk hoe hij zal huilen en smeken en kermen. Vanavond. Om mij. Naar mij. Voor mij.
Klik.
Klik, klik. Klik.
Tot vanavond.
Ik glimlach.
Tot nooit.
Zeg maar dag, dag.
Huilen, smeken, jammeren.
Ik laat het ze zien, allemaal. De foto’s. De honderden, duizenden foto’s die ik van hen heb gemaakt. Obsceen. Luguber. Omdat ik anders ben. Altijd al anders geweest. Een sneeuwvlokje tussen de bruinharigen.
Behalve hem. Hem zal ik sparen. Omdat hij ook anders is.
Ik glimlach, loop het podium af. De zon ziet me niet meer. Zij zien me niet meer. Even niet, straks wel. Voor altijd. Voor mij.
Glimlach.
Klik.
Reacties:
Hij is ook anders. Niall is anders. Want Niall is Iers en heeft geen Bruin haar.
Denk ik. Of Zayn, want hij is geen Engelse.
Maar het is zo gaaf. Het element dat je de hele tijd laat terugkomen vind ik leuk, het woord ''Klik.'' Alleen. Nou. Ik snap het niet.
Wie is de ''ik-persoon'' ? Dat is nou zo leuk. Je weet het niet. Je kan het bedenken, maar weten doe je niet. Hoezo wraak? Of geen wraak.
Hoezo vanavond, wat gaat'ie doen dan? Ja, pijn geven. Ja. Maar nee.
Je weet het niet, kan het niet weten.
EN DAT IS NOU ZO GAAF.
Tips.. Tips... Gosh. Eeeeeeh.
Nou. Veel mensen zouden denk ik zeggen dat je de woorden een tikkeltje minder zou moeten herhalen, maar dat vind ik juist niet. Ik vind dat je dat écht vast moet houden. In schaakspel zie ik dat ook terugkomen en ik vind dat een sterk punt van je schrijven. En het is een goede manier om spanning op te bouwen. ^^ Eigenlijk ben jij best wel gemeen. Je bouwt de spanning op, laat de lezer denken van: Ja, op het einde gaat het gebeuren. BIJNA. BIJNA.
En dan. Boem. Niets, einde. Gemenerd.
Maar gosh. Da's zo leuk. IK HOU VAN DIT SHOT. ECHT. <3
Geen tips dus. I'm sorry, het is gewoon goed. ^^
Ik heb hem 2x gelezen van plezier, hihi. :3
Melding als je weer één plaatst!
Okay, ja. Dit is kinda weird.
Maar ook leuk.
Ik neem aan dat Niall het 'sneeuwvlokje' is. Maar. Dan vraag ik me wel af wie "ook anders" is. Misschien Zayn? Idunnoooo. Dat denk ik ook alleen maar omdat hij uit Pakistan komt en. You get my point? Ik denk niet dat het Lou of Hazz of Liam is. Maar misschien zit ik fout.
Maar. Zo cuwl. Zo.
En. Just.
Ik lach, haha.
Ahahaha :'
).
Die vond ik echt masterlijk!
En zoals Cynthia zei, zoals jij die woorden terug laat komen klopt het.
1. Harry, waarom hij eerst moet begrijp ik niet. Hij is zo schattig
2. Liam, met zijn kortgeknipte haar. Ik dacht altijd de de 'klik' tussen Niall en Liam het grootst was. (Want ja, ook ik ga ervan uit dat Niall de ik-persoon is)
3. Louis, bruin haar. Irritant weet ik niet, zal wel meevallen. Maar ik moet toegeven, van Nouis heb ik de minste plaatjes..
De nummer 4 is voor mij Zayn. Hij is op verschillende punten anders van nummer 1-2-3 maar op bepaalde punten hetzelfde als Niall:
- niet dezelfde nationaliteit
- zwart haar
- hij is de echo-stem
- zelfde leeftijd als Niall
- ze verven allebei hun haar (of heeft geverd eigenlijk)
- zelfde leefdtijd (maar Liam ook weer)
- allebei een andere nationaliteit als het Engelse
Maar Zayn kan ook nog het 'sneeuwvlokje' zijn, want hij verschilt ook. Alhoewel hij minder verschilt dan Niall. En Niall staat bekend als snowflake..
Maar waarom heeft hij iets tegen ze? Waarom wil hij ze iets aan doen?
Allemaal vragen die nooit beantwoord zullen worden.
Dingen over One Direction mag je me altijd vertellen, daar sta ik open voor