Hoofdcategorieën
Home » Overige » Songfanfics » Amphetamine
Songfanfics
Amphetamine
Ze kwam van oost naar west, alsof ze de zon zocht. Van Japan naar Duitsland, van hartje Tokio naar een vergeten gat genaamd Loitsche. Half Japans en half Duits zei ze zelf, en dat was ze ook. En niet alleen in bloed. Ze deelde haar leven in twee met de kilometers tussen beide landen.
Amy was haar naam, haar nieuwe naam. Hoe ze echt heette heeft ze me nooit verteld. Vanaf de eerste dag was ze Amy, zo simpel was het voor haar. Voor haar was alles aan het leven eenvoudig, zelfs je biezen pakken en op een vliegtuig naar een ander continent stappen om bij verre verwanten te gaan wonen. Ik heb haar nooit gevraagd waarom, ik weet alleen dat ze nooit een woord heeft gerept over haar familie. Alsof ze nooit bestaan hadden. Alsof die vijftien jaar van haar leven opgevouwen en weggeborgen waren.
Ik keek graag naar haar. Ze zat voor me in de les, en dan staarde ik naar haar haren. Ravenzwart en zo steil als een waterval die zich omlaag stortte over haar rug. Hier en daar bleke plukjes, haar witte ravenveren. Als de zon er onder de juiste hoek in speelde, zwommen er blauwe en paarse visjes in het zwart.
Haar bles was zo schuin als de laatste mode voorschreef, haar nagels waren zwart, haar ogen dramatisch donker opgemaakt. Op haar heup een zwarte tattoo van drie sterren in elkaar. Een ring in haar wenkbrauw. Twee tepelpiercings waar elke jongen naar staarde tijdens de zwemles. En haar kleren maakten haar één van die tienermodellen waar elk meisje in mijn klas zo naar opkeek. Fucked up genoeg om perfect te zijn.
Ze was niet mooi. Ze was hartverscheurend. Bleke huid, groene ogen, magisch haar. Iedereen was verliefd op Amy.
Het duurde even voor ik door haar rustige, bijna verveelde masker dat ze Amy noemde heen keek. ’s Nachts noemden ze haar Amphetamine. Het was tijdens zo’n nacht dat ik tegen haar opbotste. Haar pupillen waren zuignappen, de groene oevers eromheen bezaaid met gevallen sterren. Ze struikelde, ze viel, ik hielp haar overeind. Twee seconden keek ze me aan met dezelfde stilte die ik kende uit het klaslokaal, en toen begon ze te praten.
Zonder dat ik erom vroeg vertelde ze me dat ze hierheen gekomen was om te ontsnappen aan haar familie en haar vroegere vrienden. De droom van een jong meisje, opstaan en wegvliegen. Op dat moment werd ik halsoverkop verliefd op haar, op alles dat ze was.
Er volgden nog veel nachten zoals die, en ze eindigden allemaal op dezelfde manier. We gingen samen naar huis, naar mijn kamer, ik ging in bed liggen, we kusten één keer, heel lang en langzaam, en vervolgens ging zij op mijn vensterbank zitten roken en luisteren naar de verre geluiden van de snelweg, en keek ze hoe ik sliep. Wanneer ik wakker werd kon ik aan de sigarettenpeuken zien hoe lang ze gebleven was. Ze was iedere keer weg voor ik opstond, dat was het enige wat ik ooit zeker wist.
Ze kon er soms zo triest en verloren uitzien dat ik me afvroeg of ze gelukkiger zou zijn geweest in een ander leven. En zo ja, in welk leven dan? En zou ik er in voorkomen? Telkens ik dat dacht keek ze me aan en legde ze haar handen om mijn wangen. En dan wist ik genoeg, en zij lachte een beetje verborgen in haar mondhoek.
Op een dag was ze verdwenen. Toen ik aanbelde raakte ik niet verder dan de drempel. Ze waren het zat geweest, haar gedrag, haar levensstijl, haar dansende ondergang. Ze hadden haar naar een ziekenhuis gestuurd. Zes maanden zou ze er blijven. Ik klapte dicht, net als de deur, en begroef mezelf in mijn muziek.
Na zes maanden dook ze zonder waarschuwing weer op. Zes maand clean, zei ze. Voel je je beter, vroeg ik. Ze antwoordde me niet, ze legde enkel haar handen om mijn wangen en keek me aan. Geen gevallen sterren in haar ogen, maar ook geen andere.
Ze zei dat ze zich drie jaar had laten achtervolgen door de pillen, maar nu niet meer. Ze liet me een klein potje zien. Afkickpillen. Pillen voor pillen, de ironie paste niet bij haar stem. Ze zei dat ze was teruggekomen om afscheid te nemen. Ze ging weer naar Japan. Voorgoed.
Voorgoed duurde tot 2013. Mijn band kwam en ging, mijn leven kwam en ging. Al die jaren had ik stiekeme herinneringen aan haar bij me gedragen. Haar tattoo, haar wenkbrauwpiercing, haar kleren, haar make-up. Alles spelde ‘Amy’. Ik probeerde zelfs haar magische haren te kopiëren, maar alles verbleekte bij de gedachte aan het origineel.
De band doofde zachtjes uit in 2011. Tegen 2012 was iedereen mijn naam vergeten, in 2013 gold hetzelfde voor mijn gezicht. Enkel mijn liedjes waren af en toe nog ergens te horen.
Een feestje in een bar in Magdeburg, waar we vroeger ook vaak kwamen. Ik botste tegen haar op, ze struikelde, ze viel, ik hielp haar overeind. Twee seconden had ik nodig om die ogen te herkennen, niet langer. De gevallen sterren waren terug.
Ik nam haar mee naar huis, mijn nieuwe huis. Ze was nog steeds het meest intrieste wat ik ook gezien had, en ze was mooier dan alles wat ik mij herinnerde. Verdriet maakt mensen lelijk, maar haar niet. Het maakte haar breekbaar, perfect in that fucked up way. Het maakte dat je van haar wilde houden, dat jij degene wilde zijn die haar zou redden. Iets aan haar liet je geloven dat ze het allemaal waard was. En dat was ze ook. Ik weet het, want ik heb van haar gehouden. En zij van mij.
Amy was het soort meisje dat je midden in de nacht wakker maakt, je aanstaart en dan op fluistertoon verkondigt dat alles beter zal worden. En ze zei het op zo’n manier dat je haar wel moest geloven, elke keer opnieuw. Zelfs al werd het niet beter.
Ik volgde haar voetsporen naar de sterren, tot ze ook mijn ogen vulden. Pillen waren niet langer haar grote liefde. Amphetamine heette nu Heroin. Die eerste keer vergeet je nooit. Even stond ik weer op een podium, in het licht van duizend spots.
Het werd een ziekte. De roes duurde steeds korter, de val werd steeds pijnlijker. De liefde van twee junkies voor elkaar kan je niet begrijpen, die moet je gevoeld hebben. Je weet wat de andere doormaakt omdat je hetzelfde voelt, je deelt de meest intense pijn en het diepste genot. We deden alles ofwel in cold turkey, ofwel volledig high, tot seks toe, en het enige wat we zeker wisten is dat we van elkaar hielden. Wij deelden elke hemel en hel, elke dag opnieuw.
Ze was tot alles bereid om ons te helpen met onze ziekte, ons verlangen, onze verslaving. Ze verkocht zichzelf op straat voor mij, en als ze naar huis kwam met gescheurd ondergoed en de pakjes in haar vuist geklemd, kuste ik eerst elke centimeter van haar lijf terwijl ze onder de douche stond, en waste ik haar haren tot de shampoo op was, en hield ik haar vast tot ze weer helemaal van mij was. Dan namen we elk een shot en hadden we heel langzaam seks, tot we niets anders meer konden dan ademen.
Mensen fluisterden, Tom schreeuwde, maar niets raakte ons. Ze begrepen niet dat ik echt gelukkig was in deze hel met mijn heroïneprinses. Compleet verloren in elkaar.
Ze kwam niet naar huis die avond. Ik was zo turkey dat ik niet eens op kon staan om haar te gaan zoeken. Het duurde nog een hele dag voor de afkickverschijnselen genoeg gezakt waren. De politie startte met tegenzin een onderzoek, en ik brak al mijn nagels terwijl ik haar naam dertien keer in de muur van onze kamer kraste.
Ze vonden haar in een klaprozenveld, twee kilometer buiten de stad. De laatste zonnestralen kusten haar gezicht, maar haar lichaam was al ijskoud en verkrampt. Het zoveelste vermoorde heroïnehoertje, zei de agent. Geen zin om nog verder te zoeken, die daders pakken ze nooit. Ik las nog net Opgeruimd staat netjes in zijn blik.
Ze verdween anoniem in een archiefkast, onopgeloste moordzaak zoveel. De autopsiedokter vroeg me of ik haar wilde laten begraven, en wat haar naam was. Amy, ik weet geen achternaam, zei ik. De dokter stelde geen vragen. Ze kreeg een goedkope grafsteen, maar de letters waren mooi. Amy.
Ze was het soort meisje dat je nooit zou willen verlaten, maar soms doet het er niet toe wat je wilt. Ik mis haar, maar het doet zoveel pijn dat ik juist wil verder leven. Is dat logisch? Ik weet het niet. Ik ben nergens meer zeker van.
Ik heb zoveel van haar gehouden, maar ik heb haar denk ik nooit begrepen. En voor vragen is het nu te laat. Maar misschien is het ook beter zo, op deze manier blijft ze altijd de Amy uit mijn fantasie. Je hoeft niet altijd alles te weten, want de waarheid is vaak precies wat je niet wilde weten.
En als ik één wens mocht doen voor alle sterren die ik heb zien vallen in haar ogen, dan zou ik niet wensen om dit ongedaan te maken, want hoe fucked up het ook is, het is mijn verhaal. En ik zou ook niet wensen om de pijn te laten ophouden, want zelfs al brandt mijn wereld aan de randen, het houdt me wakker. Ik zou wensen om nog één keer wakker te worden en groene ogen te zien die me toefluisteren dat alles beter zal worden, op zo’n manier dat ik het geloof.
Reacties:
Zo mooi!
Ik weet niet hoe je het doet, maar al je verhalen en kortverhalen zijn zo prachtig.
Elke keer staan de tranen weer in mijn ogen!
Echt...wow! _xx
Zucht..
Je doet alles zo fucked up mooi!
Het is niet meer eerlijk..
Die brok in mn keel wordt volgens mij een blijvend verschijnsel bij jou verhalen..
Ik ben een Junkie van jou verhalen..
Trip hem als er niet meer is O.O
Love Yahhh <33
mooi!
anders dan je andere verhalen maar wel weer mooi.
het was best wel wennen want mijn zus heeft amy
maar echt mooi geschreven!
wauw
zucht
wauw
zucht
wauw
zucht.
wauw.
ikheb het opnieuw gelezen
wauw
ik kan niets anders zeggen
dit verhaal is zo mooi & zo echt.
en als ik even iets zeg
toen je dit had geschreven, had bill nog geen tepelpiercing
en nu wel- het is zelfs bijna zo echt dat je het kan geloven
wauw
o.o <3