FanFic.nl

Kamer 427

17.

De muren waren hetzelfde als altijd. Volgekalkt met vele dreigementen en gemene grappen. Alle kleuren van de regenboog, maar het was allang niet meer grappig en alles bleef altijd maar staan zonder dat er iets gebeurde. Sommige dreigementen waren uitgevoerd, andere niet.
Hij bedacht zich toen pas dat het dreigement voor 427 in feite wel voor Louis bestemd kon zijn. Eerder had hij het idee verworpen omdat hij in de overtuiging verkeerde dat degene in kamer 427 een meisje was, maar dat had hij allang achterhaald. Daarbij kwam dat de jongen daadwerkelijk in de clinch had gelegen met anderen. Had berichtje daarmee te maken? Wie had het geschreven? Wat was er precies voorgevallen? Een nog veel hinderlijker gedachte kwam toen zijn gedachten binnen: Zayns kamer. De jongen had beweerd een heel magazijn aan spullen in zijn kamer te hebben liggen. Zat er een geel schrijfgerei bij? Hij was vaker beneden geweest en voor zover Harry wist kon hij net zo goed iets met Louis’ lot te maken hebben. Of niet? Hoewel hij dondersgoed wist dat de kans bestond dat het zo was, kon hij het niet geloven. Hij kon zich Zayn niet voorstellen als iemand die met opzet een ander pijn zou doen.
Hoewel, hij zat uiteindelijk op groen, wat betekende dat hij op een zekere dag toch een moord had gepleegd. En Harry realiseerde zich dat hij eigenlijk helemaal niet wist wat de jongen gedaan had.
Dan nog – Louis zou hem wel gewaarschuwd hebben. Toch? Hij zou hem toch niet zomaar met Zayn laten omgaan, als die gevaarlijk was? Hij kon het zich simpelweg niet voorstellen. Zayn kon het niet gedaan hebben. Harry besloot net dat hij Louis ’s avonds met al zijn vragen zou confronteren, toen hij de deur open hoorde gaan. Hij bleef staan waar hij stond, midden in de ruimte met zijn rug naar de deur toe. Als het Zayn was, zou hij hem vanzelf van zijn aanwezigheid op de hoogte brengen. Als het Zayn niet was, kon het hem verrotten.
Het was Zayn niet. Harry hoorde de deur van een hokje openen, sluiten en daarna was het stil. Hij luisterde naar de stilte, probeerde zijn oren zo scherp mogelijk in te stellen op het geluid van knoopjes die losgemaakt werden. Het lukte hem niet. Hij sloot zijn ogen, concentreerde zich, probeerde zich voor te stellen dat hij Louis was en dat hij niets anders had dan zijn gehoor.
Het lukte hem niet.
Sterker nog: hij was zo geconcentreerd bezig met het luisteren naar geluiden die er niet waren, dat hij de geluiden die er wel waren compleet vergat. Hij hoorde de deur niet opnieuw opengaan en hij hoorde de voetstappen niet.
Hij schrok van de hand op zijn schouder.
‘Sorry,’ fluisterde Zayn, die waarschijnlijk dacht dat hij Harry pijn had gedaan.
‘Geeft niet.’ Meer zei de jongen niet, niet zolang er oren waren die meeluisterden. Hij wist dat de jongen in het hokje alles zou horen.
‘Wat is er?’ vroeg Zayn. Zachtjes, dat wel, maar hard genoeg om hoorbaar te zijn. Harry draaide zich om, keek Zayn aan en legde zijn vinger tegen zijn eigen lippen. Intussen nam hij de jongen aandachtig in zich op. Zijn wenkbrauwen waren vragend omhoog getrokken, maar verder zag hij er onschuldig uit, alsof hij absoluut geen kwaad in de zin had. De wanhopige uitdrukking op zijn ogen deed Harry ten slotte al zijn verdenkingen overboord gooien: Zayn had het niet gedaan. Het kon niet. En daarbij, schoot hem toen ook nog eens te binnen, zou Louis hem nooit een medicijn voor Zayn gegeven hebben als hij de dader was. Hij zou wraakgevoelens koesteren, sowieso, en Harry simpelweg uitleggen dat hij het risico niet kon nemen Zayn ook op zijn kamer uit te nodigen en Harry zou nooit naar het bestaan van het medicijn geraden hebben, als Louis er niet mee gekomen was.
Nee, Zayn kon het niet geweest zijn.
Zo stonden ze nog een seconde of dertig in complete stilte, terwijl al die gedachten door Harry’s hoofd wervelden. Toen werd het toilet doorgetrokken en verliet de afluisteraar het vertrek. Hij wierp onderweg nog een argwanende blik op de twee die doodstil stonden af te wachten, maar hij kon hen niets maken. Niet zolang hij niets hoorde.
‘Wat?’ vroeg Zayn opnieuw, zodra ze alleen waren.
Harry zei nog steeds niets, haalde in plaats daarvan het flesje uit zijn borstzakje en liet het aan Zayn zien. De letters op het etiket waren niet meer leesbaar.
‘Wat is het?’ De jongen begon duidelijk een beetje ongeduldig te worden.
‘Medicijn.’
Zayns mond viel open.
‘Heb je –’
Harry besloot dat instemmen de beste optie was. Zo niet, dan moest hij uitleggen hoe het kwam dat zijn wonden zo wonderbaarlijk snel genezen waren. Hij wist zelf niet eens hoe het kon. Eén of ander snufje uit de vierentwintigste eeuw natuurlijk. Of zo.
‘Klootzak!’ siste Zayn, terwijl hij Harry een zet gaf. Zijn ogen spoten vuur. ‘Je hebt geen idee hoeveel pijn ik heb gehad vannacht, en al die tijd had je er gewoon iets aan kunnen doen?’
‘Doe rustig man,’ snauwde Harry terug. ‘Hoe groot acht je de kans dat ik heelhuids naar jouw kamer had kunnen gaan?’
Zayn haalde zijn schouders op, ietwat ontwapend.
‘Daarom. Luister, graag of niet. Als je liever boos op me wilt zijn, ga vooral je gang, maar verwacht dan niet dat ik je zal helpen met dit.’ Hij hield het flesje in de lucht, bewoog het heen en weer voor Zayns ogen. De donkere kijkers volgden het met een verlangende blik, alsof hun leven ervan afhing.
‘Geef hier,’ smeekte Zayn met zachte stem, toen Harry maar niet ophield. Harry glimlachte en trok het flesje naar zich toe terwijl Zayn het probeerde te grijpen.
‘Eerst sorry.’
‘Pardon?’
‘Eerst bied je je excuses aan.’
‘Harry, doe normaal.’
‘Ik heb liever niet dat je tegen me schreeuwt.’
‘Oké, oké, ik zal het niet meer doen. Alsjeblieft?’ Harry keek zijn overbuurjongen aan, recht in de ogen, zag de wanhoop weerspiegeld in de donkerbruine irissen en herinnerde zich de ondraaglijke pijn van de brandende wonden. Zijn hele rug, in brand, en hij kon er niets aan doen.
Maar nu wel.
‘Mond open,’ beval hij. Zayn staarde hem aan, leek een seconde lang te schatten of hij Harry wel of niet kon vertrouwen. Waarschijnlijk besloot hij daarna dat hij niets te verliezen had en hij opende zijn mond, legde zijn hoofd zelfs in zijn nek.
‘Tong omhoog.’ Zayn liet zijn hoofd weer zakken, keek Harry aan en trok een wenkbrauw de lucht in. ‘Pardon?’
‘Het moet onder je tong,’ grinnikte Harry.
‘Geen grapjes, oké.’
‘Nee, geen grapjes.’
Zayn keek hem nog aan, heel even, nam toen zijn positie weer in en gehoorzaamde geheel. Harry draaide de dop van het flesje af en druppelde twee druppels onder Zayns tong. ‘Klaar,’ zei hij vervolgens, terwijl hij de dop er alweer opschroefde.
‘Hoe lang?’ vroeg Zayn, terwijl hij zijn hoofd weer in zijn normale positie bracht.
‘Een uur niet eten, dus ik denk ongeveer een uur.’
Zayn knikte, keek Harry aan. ‘Dank je,’ fluisterde hij toen, na een korte stilte, en hij sloeg zijn armen om Harry heen. Heel even wilde de jongen de omhelzing beantwoorden, maar hij bedacht zich op tijd dat Zayn nog niet van zijn pijn af was. Het resultaat was dat hij daar maar een beetje stond, niet wetend wat te doen. Hij hoopte dat Zayn hem zo snel mogelijk los zou laten, omdat de situatie ongemakkelijk was. Tegelijkertijd hoopte hij dat Zayn hem vast zou houden, omdat hij de affectie stiekem wel prettig vond.
Uiteindelijk liet Zayn hem los. ‘Ik denk dat we maar ‘ns moeten gaan, voor we te laat komen,’ zei hij erbij en Harry knikte. Samen liepen ze vervolgens het toilet weer uit en voegden zich bij de stroom gevangenen die richting de werkplek bewoog. Zayn liep nog steeds krom van de pijn en Harry deed nog steeds alsof. Niet meer om zijn overbuurjongen voor de gek te houden, maar zodat eventuele anderen het niet zouden merken. Hij had tenslotte nog steeds het flesje op zak, en als iemand het vond, had hij een probleem. Ze zouden sowieso denken dat hij het gestolen had, en hij zou het niet ontkennen. Oh nee.

Reacties: