FanFic.nl

Friends or more...|| Louis Tomlinson [Afgerond]

Hoofdstuk 29

Zayn POV
We stappen in de hummer. Liam zit achter het stuur.
Gister heeft Silvanita ons ge-sms’t. Louis heeft bewogen en er is een grote kans dat hij gauw wakker wordt. We hebben afgesproken dat we morgen, vandaag dus, naar haar toe zouden komen.
Ik kijk uit het raam, Perrie, Danielle en Miranda staan voor het huis en zwaaien ons uit.
Ze passen op het huis. Ik kijk uit naar het moment dat we weer in Doncaster zijn. Ik heb Silvanita gemist. Ik durf het niet echt toe te geven, maar ik ben erg gesteld geraakt op Silvanita.
Ik hou van haar, niet op de manier zoals ik van Perrie hou, meer als de manier waarop ik van Doniya, Waliyah en Safaa houd. Liam draait de snelweg op en trapt op het gas, ik word in mijn stoel gedrukt. Harry, die voorin zit, lacht. ‘Kop dicht.’ Bijt ik hem toe. ‘Ach Zaynie toch, heb je een slecht humeur?’
‘Ik zweer je Harry, als je niet gauw je kop dicht houd…’
‘Jongens Jongens,’ roept Liam, ‘Vrede graag.’ Ik steek nog snel mijn tong uit naar Harry en pak dan m’n schetsblok erbij. Wat afleiding kan ik wel gebruiken. Ik zet mijn voeten tegen Harry’s stoel en begin te schetsen.

Het is twee uur en Liam parkeert voor het ziekenhuis. We stappen uit en ik strek snel mijn benen.
Van drie uur stilzitten word je heel erg stijf. In de tourbus kunnen we tenminste nog rondlopen.
Liam doet de auto op slot en we lopen met z’n drieën naar binnen. Schichtig kijk ik om me heen, maar er is geen paparazzi te zien. Aan de ene kant ben ik blij, aan de andere kant vind ik het raar dat die aasgieren nog niet hebben achterhaald waar hij ligt. Ik haal mijn schouders op en loop achter Liam en Harry aan. We stappen de lift in en wachten geduldig totdat we bij de juiste etage zijn. Als de pling heeft geklonken en de deuren opengaan lopen we naar Louis’ kamer. Ik kom als eerste aan bij de kamer en kijk om het hoekje. Silvanita zit in een stoel vlak bij Louis’ bed. Haar benen heeft ze onder zich getrokken en ze leest een boek.
Niall zit aan de tafel en leest ook. Naast hem ligt een pak koekjes. Ik glimlach en loop dan naar binnen. ‘Knok knok.’ Zeg ik glimlachend. Silvanita kijkt om en begint te grijnzen.
‘ZAYN!’ roept ze blij. Ze springt op en geeft me een dikke knuffel. Ik hou haar stevig vast.
‘Ik heb je gemist.’ Fluister ik in haar oor. Ze lacht. ‘Ik jou ook.’ We laten elkaar los en ik loop naar Niall. Snel pak ik een koekje uit de doos. ‘Thanks Niall.’ Zeg ik met volle mond. Niall kijkt op.
‘Zayn!’ roept hij verrast. Ik grijns.
‘hey Nialler.’ We geven elkaar een high five, dan ga ik naast Silvanita zitten. Ik kijk even de kamer rond. Liam en Harry hebben ook een plaatsje gevonden. ‘Dus Silvanita. Brand los.’
Ze kijkt ons één voor één aan, haalt een paar keer diep adem en begint te vertellen.

Silvanita POV
Als ik klaar ben met vertellen zijn de jongens één moment stil. Dan beginnen ze zacht te juichen.
‘Dat is echt geweldig!’ roept Liam. Ik knik lachend. ‘Ze weten alleen niet precies wanneer hij ontwaakt.’ Zayn haalt zijn schouders op. ‘We blijven gewoon hier, toch jongens?’ De anderen knikken enthousiast en ik begin te stralen. ‘Dat zou ik echt geweldig vinden. Jullie gaan dan zeker wel naar een hotel?’ Harry kijkt me raar aan. ‘En jou alleen achterlaten?! Dacht het toch niet.’
Ik giechel. ‘Als jullie het echt niet erg vinden..’ Ze schudden resoluut hun hoofd.
‘We blijven bij jou.’ Zegt Niall. Een glimlach siert mijn gezicht als ik opsta en ze één voor één een knuffel geef. ‘Jullie zijn de beste vrienden ooit.’

Zonlicht kietelt mijn gezicht, hoofdpijn plaagt me, armen omklemmen mijn lichaam, een lichaam drukt tegen de mijne. Wacht, wat?
Angst overspoelt me en ik open mijn ogen. Ik kijk tegen de deur van mijn kleerkast aan.
Dan kijk ik naar beneden, twee armen klemmen zich om mijn buik. Zachtjes draai ik om, mijn ogen stijf dichtgeknepen. Ik wil niet zien van wie de armen zijn. Een ademhaling bereikt mij oren.
Het is niet mijn ademhaling. De armen omklemmen nu mijn rug, de handen rusten zacht op mijn billen. Het voel fijn, maar ik ben alsnog bang. Bang dat het Louis is en het nachtmerrie was.
Bang dat het niet Louis is en dus de waarheid is. Bang dat ik een fout heb begaan.
Bang dat het Thomas is. Een zucht, lucht dat over mijn gezicht strijkt.
Mijn ogen zijn nog steeds dicht geknepen. Uiteindelijk wint de nieuwsgierigheid het van de angst.
Langzaam open ik mijn ogen. Een gezicht verschijnt in mijn gezichtsveld.
Het is een lief gezicht, zijn ogen zijn gesloten, zijn haar zit door de war. Een lichte glimlach ligt op zijn lippen. Eerst komt het me niet bekent voor, dan komt de waarheid binnen als een bliksemschicht.
O nee. Dit is foute boel, hele foute boel.
De paniek komt in golven en ik probeer me los te worstelen. De armen gaan niet losser, maar vaster en ik wordt dichter tegen zijn lichaam aangedrukt.
Zachtjes plaats ik mijn handen op zijn borst en ik duw. Het werkt niet.
Weer een zucht, lucht dat over mijn gezicht strijkt. Zijn lichaam is warm en het is best fijn, maar het kan niet. Het is fout. Ik heb al iets met Louis.
Zo fout, maar zo verleidelijk. Zo warm, maar zo fout. Ik zucht en opeens heb ik weer slaap. Ik vecht ertegen, ik moet hier weg.
Zo fout, zo fout, maar ook zo warm en veilig.
Langzaam en voorzichtig probeer ik me weer los te wortstelen.
Het lukt niet. Dan maar op de hardere manier. Ik plaats mijn handen op zijn schouders en haal diep adem.

Reacties: