FanFic.nl

The Stepbrothers

05. Beautiful Day

“Saté! Wie hier wil er saté?” roept Meneer Trümper van achter de barbecue. Het is zaterdag en het is lekker zonnig hier in Leipzig. De meeste studenten hebben dan ook iets lekker lichts aan. Ik en Krista hebben voor een keer de trend gevolgd en ook een lichtere jurk aan gedaan. Lichter in stof, niet in kleur als je dat denkt, het zijn gewoon zwarte jurken. Die van mij is strapless en komt tot net boven mijn knieën. Het is van een erg lichte stof en de jurk is vrij wijd waardoor de wind mooi met de onderkant kan spelen. Krista heeft een iets strakker jurkje en eentje die niet te veel beweegt.
“Dames, jullie ook nog een sateetje?” vraagt Meneer Trümper als hij naast ons staat. Ik houd mijn bord naar voren en Meneer Trümper legt er twee sateetjes op. Krista stomp mij zacht tegen mijn schouder aan en schudt haar hoofd. “Jij vreet bij het leven. Dat jij niet aan komt man,” lacht ze. Ik grijns en begin aan een sateetje te nibbelen.
Nils en Nora komen ook bij ons staan en mengen zich in het gesprek dat gaat over hoe vervelend het weer de afgelopen weken is geweest. De meesten waren toen nog op vakantie. Krista en ik zijn een weekendje met elkaar weg geweest naar Berlijn. Het was leuk, maar het is niet iets dat ik zo weer zou doen. Wel weg gaan met Krista, maar niet naar Berlijn en niet voor maar een weekendje. Dat kostte in verhouding veel te veel geld.
Na een tijdje ben ik het gesprek beu en begin ik om mij heen te kijken. De hele middag heb ik al zacht gitaarspel gehoord, maar ik weet niet waar het vandaan komt. Eerst leek het van de muziek die aan stond te komen, maar ik hoorde het door elk nummer heen. Misschien is dit wel een heel erg muzikale buurt.
Dan zie ik de piano en een akoestische gitaar in de overkapping staan. Ik tik Krista aan, wijs naar de piano en gitaar en zie dat zij begint te grijnzen. We kijken elkaar aan en sprinten dan uit het niets zo snel als we kunnen naar de instrumenten toe. Krista pakt de akoestische gitaar en gaat naast mij op het krukje bij de piano zitten en kijkt mij dan aan.
“Welk nummer?” vraagt ze met een opgetrokken wenkbrauw. Ik bijt even op mijn lip en denk na. “Ehm, wat denk je van... my songs know what you did in the dark?” vraag ik dan met een grijns op mijn gezicht. Krista knikt glimlachend en tikt met haar voet het ritme. “Een, twee... een, twee, drie, vier,” telt ze af. Daarna beginnen we samen met de intro te zingen en te spelen. Ik op de piano en Krista op haar gitaar. Ze gebruikt de klankkast ook om een klein beetje de drumlijn erin te spelen.
“Be careful making wishes in the dark, can’t be sure when they’ve hit their mark. And besides in the mean, mean time, I’m just dreaming of tearing you apart,” zing ik terwijl Krista de tweede stem erbij zingt. Dit is een van de nummers die we wel eens vaker zo bij mij thuis hebben gespeeld als we weer een jamavondje hadden. Meteen trekken we ook erg veel aandacht van onze klasgenoten, maar dat merken Krista en ik niet meer, we zijn zo in het nummer verzonken dat we nog maar heel erg weinig merken van wat er om ons gebeurt. Het enige dat we merken is dat Nils en Nora zich ook bij ons hebben gevoegd om meerdere stemmen mee te zingen. De rest van de klas die is mee aan het klappen op het ritme.
“In the dark, dark!” zingen Krista en ik als laatste met een afsluitend, hartstikke vals akkoord op de piano en de gitaar. Daarna kijken we elkaar aan en geven we elkaar een high-five waarna we in lachen uitbarsten. Geklap komt van buiten, maar ook van binnen. Krista en ik kijken meteen op naar de twee jongens in de deuropening naar de overkapping staan te klappen. Ergens komen ze mij hartstikke bekend voor, maar ik weet niet waarvan.
“Bill, Tom, ik had niet verwacht dat jullie nog naar beneden zouden komen,” zegt Meneer Trümper terwijl hij naar ze toe stapt. De jongens kijken hem glimlachend aan. “Maak je niet druk, als er hier een feest gebouwd wordt en er ook een nummer zo goed gecovered wordt dan moeten wij ons wel mengen in de menigte, hè,” zegt de jongen met de zwarte haren en vrij wijde kleding. Hij heeft een brede, scheve glimlach op zijn gezicht staan. De jongen die naast hem staat, met de lange blonde haren, geeft hem een stomp tegen zijn schouder aan en glimlacht dan naar ons.
“Dat was werkelijk een interessante en goede cover,” zegt hij dan. Krista en ik weten meteen niet wat we moeten zeggen en kijken elkaar aan. Onze hoofden zijn bijna te vergelijken met tomaten, zo rood zijn ze geworden.
“Jongens en meisjes, misschien kennen jullie ze al, misschien hadden jullie het al door de eerste keer dat ik bij jullie de klas in kwam lopen. Dit zijn Bill en Tom Kaulitz, mijn zoons,” zegt Meneer Trümper met een glimlach op zijn gezicht. Nu begint er bij mij een lampje te branden en uit gewoonte klap ik mijn hand tegen mijn voorhoofd aan. Krista begint kei hard te lachen om mijn reactie en valt bijna van het krukje af waardoor ik weer hard begin te lachen.
“Meneer Trümper, waarom heeft U dat niet meteen verteld?” vraagt Anton die zich al aan het voorstellen is bij Bill en Tom. Na hem volgen meerdere klasgenoten. Bill en Tom die groeten gewoon terug en stellen zichzelf ook nogmaals voor.
“Omdat jullie er niet naar vroegen,” zegt Meneer Trümper zachtjes lachend. Dat is weer een typische docentenopmerking. Krista en ik zijn uiteindelijk de enige die ons nog niet voor hebben gesteld, maar blijkbaar willen Bill en Tom onze namen wel leren kennen, dus komen zij naar ons toe met uitgestoken handen. Krista en ik stellen ons gewoon voor. Ergens van binnen voel ik me toch wel heel erg vereerd, maar mijn moeder heeft mij altijd geleerd dat bekende personen ook maar normale personen zijn. Ze ademen ook en ze voelen ook.
“Volgens mij heeft pap ons wel eens over jullie verteld. Jullie zijn vrij apart en lachen heel erg veel op school, niet?” vraagt Bill met een grijns op zijn gezicht. Ik begin meteen onbewust te grijnzen. Hiervoor krijg ik meteen een stomp tegen mijn schouder van Krista. “Ja, dat zijn wij inderdaad,” zegt ze dan beschaamd. Ik grinnik zacht, Krista die schaamt zich bijna nergens voor.
“Zijn jullie al lang vrienden?” vraagt Tom. “Pas een jaartje nu,” zeg ik met een glimlach. Krista legt breed glimlachend haar arm om mij heen.
“Wauw, jullie hebben echt een hele goede band dan,” zegt Bill verrast. Ik kijk Krista grijnzend aan. “Ik ben volgens Kris haar kleine zusje,” zeg ik dan. Krista lacht zachtjes en knikt. Gelukkig wel ja. Ik zou me niet meer kunnen voorstellen hoe het zou zijn als ik Krista niet zou hebben. Ze weet wie ik ben, ze weet hoe ik reageer op heel veel dingen. Zonder haar zou ik ook niet zo uit mijn schulp gekropen zijn als op dit moment. Zij heeft mij onbewust heel erg veel geholpen.
“She’s a keeper,” zegt Krista en geeft mij een spontane kus op mijn kruin. Ik grinnik en kijk haar aan. “Maar Krista gaat stiekem wel vreemd hoor,” grijns ik. Krista steekt haar tong naar mij uit en zet daarna een scheve grijns op. Ik schud lachend mijn hoofd om haar uitdrukking. Bill en Tom kijken ons een beetje verbaasd aan, maar lachen ook zacht.
Bill en Tom blijven de rest van de avond ook gewoon bij de klas hangen. Krista en ik blijven de hele avond bij elkaar plakken en lopen ook soms naar de rest van de klas om ons in gesprekken te mengen. Het is echt een super leuke avond met nog veel muziek door alle klasgenoten en met veel gebarbecuede producten en ijs.

Reacties: