FanFic.nl

Ogen

Gedachten

De vogeltjes floten, zachtjes, melodietjes die ze niet kende. Het waren niet dezelfde vogels als thuis en de melodietjes waren ook anders. De andere achtergrond geluiden. De hardheid van het matras, de zachtheid van de dekens. De geur. Langzaam ontwaakte ze, glimlachte toen ze zich realiseerde dat ze allemaal bij elkaar waren. Althans, degenen die nog leefden. Zij. Ze leefde nog, wonder boven wonder. Dat alleen al was een glimlach waard.
Toen ze met tegenzin haar ogen opende, zag ze de linkerkant van het bed al leeg was. Het dekbed was teruggeslagen en er zat een kuil in het kussen ten teken dat er iemand in had geslapen. Jade strekte haar arm uit, streelde het onderlaken en constateerde dat het al afgekoeld was. Floor was dus al een poosje geleden opgestaan, zonder haar wakker te maken.
Jade richtte zich op, op haar ellebogen en zag dat zowel Chris als Danielle nog in bed lagen, hun borstkassen rustig op en neer gaand. Ze sliepen nog en de kalmte die het uitstraalde, deed Jade onbewust goed. Meer dan ze gedacht had. Als Danielle sliep, leek ze precies hetzelfde meisje als op de foto’s. Ze zag er precies hetzelfde uit als in haar dossier, dat ze ooit in haar handen gedrukt had gekregen. Dagen geleden, weken geleden. Maanden geleden. Ze wist het inmiddels niet eens meer. Ze waren er lang mee bezig geweest, van tevoren. Dat wel. Maar hoe lang, dat wist ze niet meer. Alles wat gebeurd was voor ze onder de grond waren verdwenen, leek onwerkelijk. Niet bestaand. Herinneringen, jawel, maar niet haar herinneringen. Andermans herinneringen en ze waren in haar hersenen geslopen, probeerden haar voor de gek te houden. Weken, maanden. Jaren. Haar jeugd, haar vrienden, haar werk.
Haar werk, en daarom was ze hier. En zodra die gedachte naar boven kwam, wist Jade dat ze iets moest doen om zichzelf af te leiden. Anders zou ze zichzelf de schuld geven en dan zouden ze helemaal nergens komen. Beschuldigingen waren ongewenst in levensbedreigende situaties, dat had ze in elk geval geleerd van haar werk.
Zuchtend sloeg ze de dekens van zich af en liet ze haar blote voeten in contact komen met de koude vloer. Een rilling liep langs haar ruggengraat, maar eigenlijk vond ze dat wel fijn. Het bewees dat ze nog leefde, en ook dat ze niet geheel gevoelloos was. Zoiets als een koude vloer had nog effect op har, dus dan kon het zo erg nog niet zijn. Toch?
Jade vond van wel, en met die gedachte liep ze de slaapkamer uit, de overloop over, de trap af. De woonkamer in. Ze zag Floor op de bank zitten, in gesprek met Eleanor. Verder was er niemand te bekennen, hoewel de geur van gebakken eieren vanuit de keuken naar binnen dreef.
‘Goede morgen,’ groette Jade de twee op de bank, waarna ze nieuwsgierig richting de keuken ging. Ze verwachtte niets, eigenlijk, hoewel ze de kans het grootst achtte Sharon aan te treffen. Die was zo onvoorspelbaar dat ze overal toe in staat leek. De enige die Jade ervoor aanzag om ontbijt te maken voor iedereen (en Eleanor zou er wel voor gezorgd hebben dat de geur niet afkomstig was van een individueel ontbijtje), waren Chris en Danielle en die sliepen nog. Toch?
Ja, die sliepen nog, vertelde ze zichzelf. Natuurlijk. Er waren geen trucjes uitgehaald met poppen of dergelijke, dat ging zelfs voor hem te ver. En Eleanor en Floor waren echt, die hadden haar zojuist nog een goede morgen gewenst. Er was niets aan de hand.
Wat ze aantrof in de keuken, verbaasde haar eigenlijk nog meer dan een poppentruc gedaan zou hebben. Voor het fornuis stond een meisje, haar haren in haar staart, vier pannen voor haar neus. In elke pan lagen een aantal eitjes te pruttelen en op het aanrecht stonden borden uitgestald, bedekt met boterhammen. Genoeg om alle bewoners te voeden.
‘Goede morgen,’ zei het meisje, ietwat onzeker, toen ze Jade binnen zag komen.
‘Morgen,’ antwoordde Jade ontsteld.
‘Zou jij de rest willen halen? Het is bijna klaar en het zou zo zonde zijn als het koud werd.’
Jade keek haar aan, knikte en liep toen terug naar boven, nog steeds verbaasd over wat ze gezien had. Of was het toch een spelletje van haar hersenen? Misschien sliep ze.
Of misschien niet, vertelde ze zichzelf en daarmee verbande ze alle twijfels uit haar hoofd. Ze had er geen zin in, geen tijd voor.
De eerste deur die de overloop haar aanbood, was die van de tweepersoonskamer. Jade overwoog heel even te kloppen, besloot toen dat het niet nodig was. Perrie was toch al beneden, en wat kon Sharon nou helemaal aan het doen zijn waarbij ze gestoord kon worden? Jade opende de deur dus zonder waarschuwen.
‘Shit,’ hoorde ze Sharon, die in het onderste bed lag, fluisteren. Ze zag haar nog net iets onder de dekens stoppen voor ze opkeek met een blik die een mengeling was tussen zoveel emoties dat Jade het niet kon plaatsen. Wel werd ze er ongemakkelijk van. Ze wist dat ze eigenlijk geen recht had om onderlinge geheimen te willen achterhalen, want als er iemand was die informatie achterhield was zij het wel. Maar ze wist in ieder geval van zichzelf dat ze het met goede intenties deed en dat ze geen kwaad in de zin had. Althans, over het algemeen niet. Niet meer. Misschien soms. Maar in grote lijnen had ze het beste met iedereen voor. Van Sharon kon ze daar niet zeker van zijn, en vertrouwen was een cruciaal punt in het verloop van de geschiedenis.
‘Het ontbijt is zo goed als klaar, dus of je beneden wilt komen,’ zei Jade. Dat was dan wel weer iets wat ze bij haar werk geleerd had: een masker dragen. Wantrouwen niet door laten schemeren. Verandering niet op laten vallen. Doen alsof. Altijd.
‘Ik kom eraan,’ sprak Sharon, terwijl ze zich oprichtte. Haar pyjama was een shirt dat Jade herkende als één van Harry’s shirts. Ze werd bijna misselijk van zichzelf omdat ze het dossier zo goed bestudeerd had, dat ze zelfs wist welke shirts hij op de foto’s aan had gehad. Niet dat ze een keus had gehad. Werk was werk, dat was wel gebleken. En dat Harry zijn oude shirts als pyjama’s beschikbaar had gesteld, wisten ze allemaal. Jade droeg er zelf ook één.
De blondine knikte en sloot de deur weer, begaf zich richting de volgende kamer: haar eigen. Ditmaal kwam kloppen niet eens in haar op, want de kamer was haar eigen en dat gaf haar het recht op elk moment van de dag binnen te lopen. Waarschijnlijk.
Toen ze de kamer betrad, zag ze dat de twee lichamen nog steeds met rustige ademhaling op bed lagen. Bijna voelde ze zich slecht omdat ze hen zou wekken, maar ze deed het met goede bedoelingen: ontbijt. Voorzichtig nam ze dus plaats op het matras, vlak naast Danielle en ze legde een hand op dier schouder. ‘Dani,’ fluisterde ze, terwijl ze haar zachtjes heen en weer schudde. ‘Dani?’
Het meisje kreunde zachtjes, draaide zich zo’n tien graden Jades kant op en mompelde: ‘Liam?’
‘Nee,’ zuchtte Jade, die eigenlijk niet wist hoe ze op zoiets moest reageren. ‘Ik ben het, Jade. Perrie heeft ontbijt gemaakt, ze vraagt of je komt eten.’
Danielle draaide zich weer terug, verstopte zich in de dekens en schudde haar hoofd.
‘Dani, jawel, kom op, je moet iets eten.’
Het meisje schudde opnieuw haar hoofd en Jade overwoog en Liam-zou-het-gewild-hebben-opmerking te maken, maar ze wist hoeveel ze zulk soort uitspraken zelf verachtte, dus deed ze het niet. In plaats daarvan leunde ze een stukje over Danielle heen en schudde ze Chris door elkaar. Ruwer dan ze bij Danielle gedaan had, omdat hij niet de indruk wekte zo fragiel te zijn. Jade kon alleen maar hopen dat hij niet dezelfde fout zou maken als het meisje naast hem. Ze wilde niet voor Kate aangezien worden, ze wilde niet aan Kate herinnerd worden. Dat zou haar dan net even te veel zijn.
Tot haar grote opluchting opende Chris gewoon zijn ogen, draaide hij naar haar toe en rekte hij zich uit. ‘Hoe laat is het?’ vroeg hij.
‘Geen idee,’ bekende Jade, ‘maar Perrie heeft ontbijt gemaakt.’
‘Perrie?’
‘Ja, vraag er maar niet naar.’
‘Schuldgevoel wegwerken,’ constateerde Chris, terwijl hij zich overeind duwde. Hij was waarschijnlijk, samen met Harry en Perrie, de enige die in het bezit was van een eigen garderobe, omdat hij heel een aantal spullen bij elkaar geraapt had voor Sharon hem het avontuur in gesleept had.
‘Is de rest al wakker?’ vroeg de jongen.
Jade schudde haar hoofd. ‘Nee, ik moet Harry en zijn vriendjes nog.’
‘Ga maar,’ grinnikte Chris, waarna hij meteen weer serieus werd: ‘Ik neem Dani wel mee.’
Jade knikte aarzelend, stond toen op en begaf zich richting de enige kamer die ze nog niet gehad had. Hier klopte ze wel, maar er kwam geen reactie. Nogmaals klopte ze, waarop het nog steeds stil bleef. Pas toen ze de derde keer haar knokkels tegen het hout plaatste, kreeg ze gehoor: ‘Wie?’ vroeg een stem die ze zo snel niet aan een naam kon koppelen. Waarschijnlijk was het dan Zayn of Harry, want Louis’ stem was een stuk hoger. En naar de kalmte te oordelen, had ze te maken met Zayn.
‘Jade,’ antwoordde ze, terwijl ze haar vingers om de deurklink sloot.
‘Wat is er?’ Dit keer identificeerde Jade de stem inderdaad als die van Zayn.
‘Ontbijt.’
‘We komen.’
Jade liet de deurklink weer los, staarde nog een seconde of drie naar het hout en draaide zich toen om, terug richting de benedenverdieping. Onder de mensen was ze beter beschermd tegen haar gedachten en ze had eigenlijk best wel honger.

Oké, we krijgen bijna actie. I promise. Nog heel even volhouden! ^^
Oh en ik heb een vraagje. Hoe vinden jullie Ogen tot nu toe? Tegenover Schaakspel? Tegenvallen? Meevallen? Beter? Slechter? Saai? Tell me. Be honest. I want to know.

Reacties: