FanFic.nl

Ogen

Autorit

De wegen waren schaars verlicht en auto’s kwamen slechts sporadisch voorbij gereden. Zayn merkte dat hij er zenuwachtig van werd. Hij moest Derek beschermen en, nog belangrijker, Harry. En als ze achtervolgd werden door de Kale en zijn gezelschap, zouden ze hun verblijfplaats verraden en dat zou hun schuld zijn.
Niet dat het heel veel uitmaakte wiens schuld het zou zijn. Het mocht sowieso niet gebeuren en dus hield Zayn zijn ogen constant op de spiegels en het wegdek voor hem gericht. Hij was vastbesloten zoiets als een achtervolgende auto op te merken. Niet dat het moeilijk zou zijn; de weg was verder immers uitgestorven.
Al een poosje reed er een zwarte Volkswagen achter het gezelschap en Zayn merkte dat hij er zenuwachtig van werd. Verscheidene blikken naar achter leerden hem dat er een man achter het stuur zat, nog een man naast hem. Ze praatten, zo nu en dan, maar eigenlijk vrijwel niet. De bijrijder was kaal en de bestuurder had een dunne bos donker haar, voor zover Zayn kon zien. Hij herkende de twee geheel niet, maar dat stelde hem niet gerust. Steeds vaker gleden zijn ogen naar achteren, steeds vaker ving hij de blik van de twee mannen en hij wist dat het niet lang zou duren voor het op zou vallen. Als het echt collega’s van de Kale waren, dan wisten ze inmiddels in ieder geval wie de zwakke schakel van het gezelschap was: de allochtoon op de achterbank.
‘Wat is er?’ vroeg Derek na een poosje, toen Zayn zijn zoveelste blik over zijn schouder wierp.
‘Gewoon,’ antwoordde de jongen. ‘Ik heb het idee dat ze ons volgen.’
‘Natuurlijk volgen ze ons, er zijn niet echt zijstraten hier of zo.’
‘Nee,’ beaamde Zayn, maar hij klonk weinig overtuigd. Derek boog zich voorover naar Sharon, die reed, en zei tegen haar: ‘Ga eens langzamer rijden.’
‘Ik mag hier gewoon tachtig, hoor,’ protesteerde Sharon. ‘Ik wil een beetje bijtijds thuis zijn, want –’
‘Precies,’ viel Zayn onmiddellijk bij. Hij wist niet of ze hetzelfde motief had als hij, maar zelf wilde hij graag zo snel mogelijk weer bij Harry zijn. Voor hij wakker werd en met een beetje geluk zelfs voor hij merkte dat er iets niet klopte.
‘Van mijn part rijd je hierna tweehonderd,’ wiep Derek echter tegen. ‘Maar Mohammed denkt dat we achtervolgd worden en op zich is dat helemaal niet zo’n gek idee. Ik weet niet wat er precies speelt, maar – nou ja. Als jij heel langzaam gaat rijden en ze achtervolgen ons niet, dan gaan ze er wel voorbij. Toeteren ze erbij, steken ze desnoods hun middelvinger op of zo. En dan zijn we van ze af en kan Mohammed weer rustig ademhalen.’
‘En als ze ons wel achtervolgen?’ vroeg Zayn voorzichtig.
‘Dan gaan ze ons ook voorbij, want anders valt het op. Dan maken we het ze in ieder geval moeilijker om ons onopgemerkt te blijven volgen.’
Zayn knikte, Sharon ook en langzaam liet ze haar gaspedaal los, koppelde ze naar een lagere versnelling. Het pijltje van de kilometerteller begon langzaam te dalen, steeds dieper, ging richting de vijftig. De auto achter hen toeterde en de chauffeur maakte een wilds handgebaar, maar Sharon reageerde er niet op. In plaats daarvan liet ze het pijltje verder dalen, ging ze richting de veertig, vijfendertig. Toen ze de drieëndertig haalden, gaf de Volkswagen luid toeterend gas en schoot hij de rechter rijbaan op, haalde hen in.
‘Zo,’ sprak Derek voldaan. ‘Nou kan Mohammed weer ademhalen.’
‘Wie is in hemelsnaam Mohammed?’ vroeg Chris vanaf de bijrijderstoel.
Dereks ogen leken zich een seconde lang een millimeter te vergroten. De jongen haalde schuldbewust zijn schouders op, wees toen met zijn linkerduim op Zayn en antwoordde: ‘Hij.’
‘Ik heet Zayn,’ wierp Zayn tegen. ‘Niet Mohammed.’
‘Nee, ja, sorry,’ verontschuldigde Derek zich. ‘Je had je naam niet op je bivakmuts geschreven of zo.’
‘Je had het altijd kunnen vragen.’
‘Hoe dan? “Het is leuk dat jullie me met een pistool komen bedreigen hoor, maar mag ik eerst jullie namen weten?” Ik noemde je gewoon Mohammed, want je zag er wel een beetje Marokkaans uit.’
‘Pakistaans,’ wierp Zayn verontwaardigd tegen.
‘Ook goed, het interesseert me eerlijk gezegd vrij weinig waar je familie vandaan komt.’
‘Mij wel.’
‘Uiteraard.’
‘Luister, als je racistisch gaat doen,’ begon Sharon, maar ze werd afgekapt door Derek: ‘Nee, zo bedoelde ik het niet. Ik bedoel alleen dat het me oprecht niet interesseert. Voor mijn part ben je een Brit die gewoon te vaak in de zon ligt, ook goed. Dan ben je wel een hele rare kleur bruin, maar dat geeft niet. Er zijn gewoon veel interessantere dingen, op het moment.’
‘Zoals?’ vroeg Sharon, nog steeds enigszins kil.
‘Zoals bijvoorbeeld hoe jullie heten.’
‘Sharon.’
‘Chris,’ mengde ook Chris zich tijdelijk in het gesprek.
‘Verder nog iets?’ nam Sharon het voortouw weer.
‘Hè, Sharon,’ kwam Zayn tussendoor. ‘Hij bedoelt het vast niet zo kwaad. Laten we hem een kans geven. Hij had in ieder geval gelijk over die auto, niet dan?’
Sharon antwoordde in de eerste instantie niet, hield haar ogen strak op de weg gefocust en reed door alsof ze niets gehoord had. Het verbaasde Zayn; hij kon zich niet herinneren dat hij haar ooit op die manier gezien had.
‘Goed,’ verbrak het meisje na enige tijd toch de stilte. ‘Wat wil je nog meer weten?’
‘Hoe wisten jullie van mijn bestaan af?’
‘Kate,’ antwoordde Sharon.
‘Wie?’ vroeg Derek.
‘Een ander meisje dat bij dit hele gebeuren betrokken was.’
‘Was?’
‘Ze is dood.’
Sharons vingers sloten zich stevig om het stuur. Net niet genoeg om haar knokkels wit te kleuren, maar het scheelde waarschijnlijk vrij weinig. Zayn dacht ook te zien dat ze haar kaken op elkaar klemde. Hij was er dankbaar voor dat ze op een rustige weg reden, want hoewel haar ogen strak op de weg gericht waren, betwijfelde hij of ze daadwerkelijk oplette.
‘Oh,’ stamelde Derek, die het waarschijnlijk ook merkte. ‘Sorry.’
‘Geeft niet,’ zei Chris snel. ‘Jij kon het ook niet weten.’
‘Ze was één van de meisjes die niet hadden moeten overlijden, of niet?’
‘Hoe weet jij dat?’ vroeg Sharon kil.
‘Ik weet het niet zeker, daarom vraag ik het. Maar jullie zeiden dat Lily niets tegen haar zin in heeft hoeven doen, maar andere meiden wel. En aan je reactie te zien was je niet blij met haar overlijden, dus –’
‘Ik heb haar verdomme zelf op de vloer aangetroffen, compleet met bloedbad en verminkingen.’
‘Sorry,’ fluisterde Derek zachtjes. Zayn onderdrukte de neiging de hand van de jongen in de zijne te nemen. Het was niet alleen zijn belofte, het was ook de leeftijd van de jongen, het feit dat hij geen idee had waar hij aan begonnen was. Alles aan hem maakte dat Zayn hem wilde beschermen, hem uit de auto wilde gooien en door de berm naar huis laten lopen. Hij kon hooguit beroofd worden, of verkracht en dat zou niet opwegen tegen de gevaren waar zij hem aan blootstelden. Daarbij leek de jongen veel te slim om het slachtoffer te worden van zulke alledaagse misdaden. Hij zou het wel redden, zolang ze hem op tijd wegwerkten.
‘Je hebt wel gelijk,’ bekende Chris echter. ‘Kate was zelfs alweer thuis toen ze vermoord werd. Ik heb het zien gebeuren.’
‘Wacht even,’ bedacht Zayn zich toen. ‘Sharon, als Kate dood is, hoe heeft ze je dan kunnen vertellen over Derek?’
‘Toen ze leefde natuurlijk,’ snauwde Sharon.
‘Maar wanneer? We hadden geen privétijd, waren de hele tijd met zijn allen bij elkaar. Je weet dat Kate achterdocht gewekt zou hebben, als ze over Derek verteld had. Hoe wist ze het überhaupt? Dat vraag ik me af en dat zouden we ons allemaal afgevraagd hebben.’
‘Wat probeer je nou precies te zeggen?’
‘Dat ze dat nooit verteld zou hebben waar wij bij waren, veel te risicovol. Dus waarom was het zo belangrijk dat ze de moeite heeft genomen het je te vertellen en wanneer heeft ze het je verteld?’
‘Gewoon, naderhand.’
‘Maar wanneer? We zijn naderhand naar huis gegaan.’
‘Ja, nou, thuis.’
‘Kate kwam naar jouw huis?’
‘Nee.’
‘Maar jij bent niet bij haar geweest, of wel?’
‘Jawel.’
‘Ja,’ beaamde Chris. ‘Maar ze was al dood toen jij aankwam.’
De chauffeuse reageerde niet.
‘Sharon, ik zweer het je. Als je met me aan het fucken bent, steek ik je neer.’
‘Ja, dat doe je wel vaker, is het niet?’ reageerde ze.
Zayn zond haar een vernietigende blik via de achteruitkijkspiegel, hoewel hij het voor elkaar kreeg de rest van zijn gezicht redelijk in de plooi te houden. ‘Klopt,’ besloot hij toen. ‘Dus je kunt me maar beter vertellen wat er in hemelsnaam aan de hand is.’
‘Dat kan ik niet,’ wierp Sharon tegen, maar het grootste gedeelte van haar zelfverzekerdheid was al nergens meer te bekennen. Haar knokkels waren inmiddels wel wit van de vaste greep op het stuur en haar ogen konden zich niet meer focussen op het wegdek, schoten onrustig heen en weer.
‘Nou,’ sprak Zayn echter, zonder genade voor haar te hebben. ‘Dan kan ik er niets aan doen als ik je per ongeluk neersteek. Het spijt me, maar ik breek mijn belofte aan Harry om je te helpen, omdat je zei dat het in ieders voordeel zou zijn. Raad eens? Het heeft voor geen meter geholpen en om het nog mooier te maken, hebben we nog een slachtoffer gemaakt. De jongste tot nu toe.’
Derek protesteerde niet eens, hij was te gefocust op de discussie. Zayn ging onverstoord verder: ‘En tenzij je daar trots op bent, is het minste wat je kunt doen ons de waarheid vertellen. De fucking waarheid, Sharon!’ Bij die laatste zin verhief Zayn zijn stem. ‘De hele fucking waarheid,’ voegde hij er vervolgens met klem aan toe.
Sharon slikte. ‘Ze heeft een schrift achtergelaten.’
‘Wat?’
‘Een schrift.’
‘Ja, ik hoorde je de eerste keer ook wel. Wil je serieus beweren dat Kate je een schrift heeft nagelaten met informatie over Lily’s familie?’
‘Over de familie van iedereen.’
‘Hoe wist ze het?’
De auto schokte terwijl Sharon op de rem trapte. Ze haalde diep adem, sloeg haar ogen neer. Haar greep op het stuur verslapte, ze liet haar handen langzaam naar beneden zakken en terwijl ze haar lucht uitblies, trilden haar lippen enigszins. Toen keek ze op, ving Zayns blik via de achteruitkijkspiegel en antwoordde: ‘Ze hoorde bij hen.’

Deze is voor Cynthia, omdat ze gelijk heeft. En omdat ze dus aandachtig meeleest. En omdat dat awesome is. ^^

Reacties: