FanFic.nl

Ogen

Jade

Sharon reed waarschijnlijk bijna twee keer zo snel als was toegestaan en bomen schoten als één grote massa groen aan de auto voorbij. Er viel geen onderscheid te maken tussen verschillende bomen, tussen takken of bladeren of wat dan ook. Ze reden alleen maar, hoopten dat er geen verdwaalde keien op het afgelegen bospad lagen. Het zou zo zonde zijn om dan uiteindelijk daaraan te overlijden. Hadden ze alles overleefd, sloegen ze over de kop omdat Sharon zich niet aan het snelheidslimiet kon houden.
‘Waarom heb je niet eerst gewoon dat hele schrift gelezen voor je actie ondernam? Dat had een stuk gescheeld, denk je ook niet?’ vroeg Zayn. Hij was inmiddels tot inkeer gekomen en zag in dat Sharon inderdaad aan zijn kant stond. Het schrift was echt. Hij hield het zelf in zijn handen terwijl het in zijn schoot lag. Hij had het helemaal gelezen, van de eerste tot de laatste pagina en hij was ervan geschrokken. Sharon ook, omdat zij precies hetzelfde had gedacht als Zayn.
Derek en Chris snapten het niet, waren er niet bij geweest en ze waren ook niet ingelicht. Het was voor hen toch niet relevant, hadden Zayn en Sharon met een stille blik samen besloten. Het deed er niet toe, was nu eenmaal zo en in feite veranderde er helemaal niets.
‘Daar had ik geen tijd voor,’ antwoordde Sharon, terwijl ze de controle over het stuur probeerde te bewaren.
‘Hoezo niet? Je had het vannacht toch kunnen lezen? Toen je Jade en Floor ging halen?’
‘Heb ik ook gedaan, maar Kates handschrift is nou niet bepaald het meest leesbare en jullie zouden achterdochtig worden als ik me steeds afzonderde. Daarbij sliep ik niet alleen in mijn kamer en Perrie vertrouw ik voor geen meter. Niet dat ik denk dat ze bij hen hoort, maar ze lijkt me wel een beetje het typ om alles aan te grijpen waarmee ze haar concurrentie kan uitschakelen. Of ze nog steeds denkt dat ik met je naar bed ben geweest weet ik niet, maar ik wilde het risico niet nemen.’
‘Waarom niet? We hebben toch allemaal het recht om dit te weten?’
‘Jullie zouden denken dat ik er ook bij betrokken was, denk je niet?’
Zayn dacht even na, antwoordde toen: ‘Ja, oké, waarschijnlijk wel,’ en merkte tot zijn grote opluchting dat ze de open plek betraden waar het huis stond. Sharon trapte op de rem en alle vier inzittenden klapten naar voren, tegen hun veiligheidsgordel aan.
‘Moest dat?’ kreunde Zayn, waarop Sharon haar schouders ophaalde. Vervolgens maakte ze haar veiligheidsgordel los, haalde ze de sleutels uit het contact en stapte ze uit. Chris volgde haar voorbeeld, waarna ook Derek en Zayn, op de achterbank gezeten, uitstapten.
‘Wat doen we met het schrift?’ vroeg Chris, een blik op Sharon werpend.
‘Leg maar in mijn dashboard,’ antwoordde het meisje. ‘Daar vindt vast niemand het.’
Chris knikte, nam het papier van Zayn over en legde het in de auto. Vervolgens sloot Sharon het voertuig af, stopte de sleutel in haar broekzak en liepen ze met zijn allen naar binnen.
Ze hadden verwacht een leeg huis te betreden. Nou ja, een lege benedenverdieping. Het was inmiddels diep in de nacht en het zou logisch geweest zijn als iedereen sliep, of tenminste de meesten.
Niets was minder waar: toen het viertal de woonkamer betrad, werden ze begroet door zes personen. Twee ervan lagen op de bank, zaten op de bank, worstelden op de bank – Zayn wist niet precies hoe hij het moest noemen, hij wist alleen dat hij onmiddellijk werd overmand door een ontiegelijk schuldgevoel. Hij had nooit weg moeten gaan, dat bleek maar weer.
Ik zal alles doen om je veilig te houden, Harry, dat beloof ik, hoorde hij weer in zijn hoofd. Zachtjes schudde hij het weg, maar het lukte niet helemaal. En het gezelschap dat toe stond te kijken maakte het er niet makkelijker op. Waarom stonden ze daar?
‘Kijk,’ hoorde Zayn Louis tegen de jongen onder zich zeggen. ‘Daar is ‘ie alweer.’
Harry schudde zijn hoofd, zijn ogen stijf dichtgeknepen en zijn slapen nat van de tranen.
‘Jawel,’ hield Louis vol met een stem die een stuk liefdevoller was dan de manier waarop hij Harry tegen de bank gedrukt hield. ‘Hij is hier, schat. Echt waar. Hij staat achter je, kijk maar.’
Harry schudde opnieuw zijn hoofd en Zayn ving Louis’ wanhopige blik, trok vragend zijn wenkbrauwen op en wees met zijn duim op zichzelf. Louis knikte slechts, waarop Zayn langzaam dichterbij trad. ‘Harry,’ fluisterde hij intussen, zijn stem dik van het schuldgevoel dat hem overmeesterde. ‘Harry, hij spreekt de waarheid. Ik ben er echt. Open je ogen maar, ik sta achter je.’
‘Nee,’ snikte Harry, die nog steeds probeerde onder Louis vandaan weg te kruipen. ‘Nee, nee, nee.’
Zayn knielde naast de bank neer, streek een vochtige pluk haar uit Harry’s gezicht en fluisterde: ‘Harry, lieverd, ik ben het. Zayn. Echt waar.’
‘Cynthia,’ vond Harry echter, terwijl hij zijn gezicht wegdraaide zodat zijn gesloten ogen op de rugleuning gericht waren.
‘Nee, Zayn. Harry, open je ogen, alsjeblieft. Ik ben het, ik beloof het je. Oprecht. Zoals altijd, toch? Cynthia is dood, dat weet je. Ik niet. Ik ben hier en ik hou van je en ik kom voor je zorgen, dat beloof ik. Ik beloof het Harry, ik ga nooit meer weg. Nooit meer, echt niet.’
‘Louis heeft je vermoord.’
‘Nee, Louis heeft Cynthia vermoord. Niet mij, ik ben er nog. Ik sta naast je, echt waar. Voel maar.’ Terwijl hij het zei, sloot hij Harry’s gloeiend hete vingers in de zijne, kneep er zachtjes in. ‘Harry, ik ben het. Alsjeblieft, kijk me aan. Kijk me aan.’
Hij wist dat het bij Danielle geholpen had. Hij had het niet zelf gezien, maar ze hadden het hem achteraf verteld en als Danielle het kon, kon hij het ook. ‘Kijk me aan,’ zei hij dus nog een keer, en hij merkte dat Harry al minder verwoed met zijn hoofd begon te schudden, minder heftig worstelde.
‘Kijk me aan,’ fluisterde Zayn zachtjes, zijn mond hooguit tien centimeter verwijderd van Harry’s oor. ‘Ik ben het, echt waar. Ik ben bij je en ik hou van je, Harry, alsjeblieft. Ik bescherm je, ik beloof het, ik ga nooit maar dan ook helemaal nooit meer weg, maar je moet me aankijken.’
‘Harry…’ fluisterde Louis vervolgens, zijn ogen bezorgd maar zijn handen nog steeds om de polsen van zijn vriend. Tegen de verwachting van beide jongens in, leek dat voor Harry een reden te zijn om inderdaad toe te geven aan het gesmeek van de jongen die geknield naast hem zat.
Zayn dwong zichzelf om Harry’s ogen al die tijd met de zijne vast te houden. Vanaf het moment dat ze opengingen. Ze waren rood van de tranen en zowel de paniek als de angst lagen er duidelijk in weerspiegeld. Het liefst zou Zayn de andere kant opgekeken hebben, maar hij wist dat hij Harry zoveel mogelijk houvast moest geven en dus hield hij de blik van de jongen gevangen. Intussen wreef hij zachtjes over de rug van Harry’s hand en toen hij zich realiseerde dat de jongen geheel opgehouden was met protesteren, fluisterde hij zonder Harry’s blik los te laten naar Louis: ‘Laat hem maar los.’
Vanuit zijn ooghoeken zag hij Louis twijfelachtig gehoorzamen en hij voelde hoe de spanning in Harry’s spieren veranderde, hoopte met heel zijn hart dat de jongen geen gekke dingen zou doen. Hij wist dat het een stom idee was om hem slaappillen te geven in plaats zijn gewone medicijnen, maar hij wist eveneens dat alleen de normale pillen niet genoeg zouden zijn om Harry rustig te houden als hij weg bleek te zijn.
Zodra Louis naast de bank stond, stortte Harry zijn lichaam van de bank af. Hij belandde met zijn knieën hard op de grond en klampte hij zich aan Zayn vast. Die trok Harry dicht tegen zich aan, probeerde hem zo goed en kwaad als het ging te kalmeren en liet hem uitsnikken tegen zijn schouder.
Een minuut of vijf ging voorbij zonder dat iemand iets zei. Zayn kalmeerde Harry, Harry werd gekalmeerd, Louis keek toe en Jade, Sharon, Eleanor, Floor, Perrie, Chris en Derek stonden een beetje ongemakkelijk verspreid over de woonkamer, duidelijk niet wetend hoe ze zich moesten gedragen.
‘Goed,’ verbrak Chris uiteindelijk de stilte. ‘Volgens mij hebben wij een heleboel uit te leggen.’
Alle ogen, behalve die van Harry, richtten zich tot de sprekende jongen. Hij was inmiddels weer helemaal bijgekomen van zijn emotionele dal. Langs de weg was hij in huilen uitgebarsten zodra hij Zayn en Derek bij Sharon gebracht had. Ze hadden hem getracht te troosten en uiteindelijk had hij zich weer herpakt. Het was al niet meer aan hem te zien dat hij überhaupt gehuild had.
‘Dit is Derek,’ sprak hij dan ook rustig, terwijl hij de zestienjarige jongen een stukje naar zich toe trok. ‘Hij is het broertje van Lily.’
‘En jullie moesten hem er per se bij betrekken omdat?’ zuchtte Eleanor.
‘Omdat hij het zelf wilde.’
‘We zijn geen attractiepark of zo, hoor.’
‘Nee, wij wilden het ook niet, maar het is nou eenmaal zo gelopen.’
‘Laten we ons maar voorstellen dan,’ stelde Eleanor voor, hoewel ze het er duidelijk nog steeds niet mee eens was. ‘Ik ben Eleanor.’ Derek gaf haar een hoofdknikje en zo gingen ze het hele rijtje af, tot ze bij Louis aankwamen. ‘Ik ben Louis,’ sprak die. ‘En die twee op de grond zijn Harry en Zayn.’
Derek knikte. ‘Ja, Mohammed kende ik al.’
Zayn grinnikte zachtjes en Chris schudde nauwelijks zichtbaar zijn hoofd. De vragende blikken van de anderen werden genegeerd, want hij ging kalm verder: ‘Verder zijn we dingen te weten gekomen waar we misschien wel iets aan hebben.’
‘Zoals?’ vroeg Eleanor onmiddellijk.
‘Kate.’
Zayn zag dat Jades gezicht vertrok en dat haar ogen zich een stukje opensperden. Waarschijnlijk was ze doodsbang dat iemand erachter zou komen.
‘Degene die hierachter zit is Kates broer.’
Vanuit zijn ooghoeken zag Zayn dat Jade de spijlen van de trap vastgreep en haar ogen sloot. ‘Nee,’ zei ze, zachtjes, maar hard genoeg om voor iedereen hoorbaar te zijn. Vervolgens sloeg ze haar ogen weer op om Chris aan te kijken. Ze schudde haar hoofd en opende haar mond, bracht toen moeizaam uit: ‘Ik zeg het zelf wel.’

Ik heb m'n overzicht niet bij me, dus ik hoop oprecht dat dit het goede hoofdstuk is. If not - my apologies.

Reacties: