FanFic.nl

Ogen

Beloftes

Het trok allemaal als een waas aan hem voorbij. Het wist niet precies wat er gebeurde, wilde niet weten wat er gebeurde. Hij sloot zijn ogen, opnieuw, vroeg zich af of zijn medicijnen hallucinaties konden veroorzaken of niet. Of ze al werkten of niet. Hij wilde weten of het echt was wat hij gezien had. Hij wilde weten of Zayn echt dood was, of dat het alleen maar zo leek. Misschien was het zijn verbeelding, misschien was het gewoon een hersenschim geweest. Zayn zat recht naast hem, net als altijd, Zayn was degene die hem door elkaar schudde en hem probeerde aan de praat te krijgen. Ik ga niet meer weg, nooit meer. Ik blijf bij je.
Het duizelde Harry en hij greep zich vast aan de graspollen die rondom de boom groeiden. Hij voelde het mos, hij hoorde de pistoolschoten maar hij wist eigenlijk allang niet meer of die in zijn hoofd klonken of dat er daadwerkelijk nog steeds geschoten werd. Hij zag hun ogen, zag ze allemaal. Cynthia, Zayn, Danielle en Liam. Met zijn vieren. En hij hoorde Sharons stem, Dereks stem, hoorde ze praten, zijn naam fluisteren, hem dingen toezeggen. Hij wist niet wat ze zeiden, weigerde te luisteren, maar kon het wel zo’n beetje raden. Kijk me aan, alsjeblieft.
Harry schudde zijn hoofd. Hij was bang, wilde niet zien wat hij zag en hij wilde niet meemaken wat hij meemaakte. Harry, kijk me aan. Jawel. Jawel, kijk me aan, Harry. Luister naar me, kijk me aan. Ik doe je niets, echt niet, dat weet je. Ik zal je nooit iets doen. Harry schudde verwoed zijn hoofd, probeerde de opkomende tranen weg te duwen. Hij probeerde onderscheid te maken tussen de werkelijkheid en de schimmen van het verleden, probeerde alle stemmen en alle ogen uit zijn hoofd te verwijderen. Ik ben er alleen maar om je te helpen. Hij zag haar, recht voor zich, naast zich. Hij voelde haar hand op zijn been en hij hoorde haar stem, glashelder, echt. Toe nou, Harry, alsjeblieft. Er kan je niets gebeuren, we zijn bij je.
Hij probeerde haar uit zijn gedachten te verdringen, maar het lukte hem niet. Het lukte hem niet omdat hij het niet meer oprecht wilde, omdat hij twijfelde, omdat hij misschien wel liever met haar mee zou gaan dan dat hij achter zou blijven. Niet vanwege haar, niet vanwege Cynthia, die achter haar stond. Niet vanwege Liam naast haar, maar vanwege Zayn.
Zayn was naast haar, vlakbij hem en hij praatte, fluisterde, beloofde. Hij zou nooit meer weggaan, helemaal nooit meer, zou bij hem blijven en Harry wilde met hem mee. Hij zou zijn relatie met Louis ervoor opofferen, als hij de kans kreeg. Zonder twijfel, daar was hij van overtuigd.
‘Zayn,’ fluisterde Harry, zachtjes, en de weerspiegeling van de jongen glimlachte naar hem. Of hij verbeeldde het zich, dat kon ook. Hij wist het niet, wilde het niet weten. Uit alle macht probeerde hij de schimmen bij zich te houden, maar hij hoorde Sharons stem al tot hem doordringen. ‘Harry, kom op, werk een beetje mee.’
Hij voelde een hand op zijn been.
‘Werk een beetje mee.’
Toe nou, Harry, alsjeblieft.
‘We moeten Louis gaan halen.’
‘Zayn.’
‘Harry, Zayn is –’
‘Zayn is dood,’ mompelde Harry in zichzelf, terwijl hij zijn ogen opende en zachtjes zijn hoofd schudde. De hand bleef op zijn knie liggen en Harry’s blik gleed van daar naar het gezicht en haar blik ving de zijne. Bruine ogen, diepe, bruine ogen. Niet Cynthia, niet Danielle, zelfs niet die van Zayn. Die van Sharon.
‘Dood,’ fluisterde Harry nogmaals. ‘Zayn is dood.’ Niet Zayn maar Sharon.
Ik ga niet meer weg, nooit meer. Ik blijf bij je.
‘Ja,’ beaamde Sharon. ‘Zayn is dood.’
Sharon. Niet Zayn, Sharon. Harry knikte zachtjes, liet zijn ogen scherpstellen en nam het meisje in zich op. Ze zag er doodmoe uit, afgepeigerd door de nachtelijke tocht en toch probeerde ze hem erdoorheen te helpen. ‘Ben je er weer?’ vroeg ze, zachtjes, zodat hooguit Derek, die vlak achter haar stond om in te grijpen zodra het mis ging, het kon horen.
Harry staarde haar aan, liet de woorden eventjes bezinken. Intussen bleef het stil. Ademhaling weerklonk door de nachtelijke boslucht, verder was het stil. Er werd niet meer geschoten. Tik, tik, tik.
‘Lily is ook dood,’ sprak Derek, die naast Harry tegen de boom kwam zitten. De jongen met de krulletjes keek verward opzij, nam zijn gezelschap in zich op, reageerde niet.
‘Maar dat wil niet zeggen dat ze weg is,’ ging Derek onverstoord verder. ‘Ze is nog bij me. En ze beschermt me, dat weet ik zeker. En Zayn beschermt jou ook. En Liam,en Niall. Ze zijn bij je, altijd.’
‘Ik zie ze,’ prevelde Harry.
‘Ik zie haar ook,’ deelde Derek mede. ‘Lily. Nu, straks, altijd als ik m’n ogen sluit, als ik haar nodig heb, als ik alleen ben. Ze is bij me.’
‘Zwart.’
‘Zwart?’
‘Lily is zwart.’
‘Nee, Lily is niet –’
‘Ze staart me aan. Grote, zwarte ogen. Diep, oneindig diep. Ze ziet me niet, maar ze voelt me wel en ze is er en ik wil dat ze weggaat.’
‘Ze beschermt je.’
‘En Cynthia.’
‘Cynthia?’
‘Ja, en Danielle.’
‘Ja, en Danielle.’
‘En Zayn.’
‘Zayn sowieso.’
‘Ik hield van hem.’
‘Hij ook van jou, Harry, dat weet ik zeker.’
‘Maar nu is ‘ie dood.’
‘Ja, maar hij is nog wel bij je.’
‘Maar niet meer echt.’
‘Niet meer fysiek, wel echt.’
Harry keek opnieuw opzij, staarde Derek aan. Vervolgens schudde hij zijn hoofd en stond hij op. ‘Nee,’ constateerde hij, alsof hij plotseling zeker wist hoe alles in elkaar stak. ‘Nee, niet echt. Laten we Louis gaan halen.’
‘Misschien kunnen we beter even wachten.’
‘Nee.’
‘Maar –’
‘We gaan Louis halen,’ sprak Harry dapper. Hij wist dat het slechts een kwestie van tijd was voor zijn masker van verhardheid af zou vallen en voor die tijd wilde hij zo ver mogelijk bij Zayns lichaam vandaan zijn. Later konden ze misschien teruggaan om het lichaam op te halen, beloofde hij zichzelf.
Eerst moest hij zorgen dat hij er zo ver mogelijk bij vandaan was, zolang hij nog enigszins helder na kon denken. Hij gaf zichzelf hooguit vijftien minuten en met energie die hij eigenlijk al niet meer had, begon hij dus te joggen.
Het duurde een kleine eeuwigheid voor ze de rand van het bos weer bereikt hadden en in het schijnsel van de lantaarn bij de voordeur Oscars lichaam zagen liggen. Ze liepen er alle drie voorbij, gingen richting de openstaande voordeur. Alsof het afgesproken was, hielden ze daar gezamenlijk hun pas in, spitsten ze hun oren en luisterden ze naar de doodse stilte die er heerste.
Sharon was de eerste die de knoop doorhakte en een stap over de drempel zette en het huis betrad. ‘Hallo?’ riep ze, terwijl ze opnieuw haar pas inhield. Ze bleef ongeveer een minuut staan in afwachting van een eventueel antwoord, riep toen opnieuw: ‘Hallo? Sharon hier, is er nog iemand?’
Er kwam opnieuw geen antwoord en op de één of andere manier hadden ze geen van drieën de moed om het licht aan te knippen. Derek en Harry bleven buiten staan, in het zwakke schijnsel van de lantaarn en keken toe hoe Sharon naar binnen liep, opgeslokt werd door het donker. Ze hoorden haar regelmatige voerstappen steeds verder weg voeren, tot ze uiteindelijk stopten en werden vervangen door zacht gevloek.
Twee tellen later kwamen de voetstappen alweer terug hun richting op en Harry vroeg zich af of hij weg moest rennen, of het misschien de Kale was die Sharon in stilte omgebracht had, maar hij kon zich er niet toe zetten en geloofde zichzelf eigenlijk ook niet. Dus bleef hij staan, wachtend, naast Derek.
Het duurde niet lang voor Sharon weer voor hun neus stond, haar gezichtsuitdrukking een mengeling tussen verdriet en walging. ‘Ik denk dat we maar beter kunnen gaan,’ deelde ze mede.
‘Gaan?’ vroeg Harry ontzet. ‘Maar Louis dan?’
‘Ik denk niet dat Louis hier nog is,’ sprak Sharon, waarna er een stilte viel.
‘Nee,’ ging ze uiteindelijk zelf weer verder, ‘laat ik het anders formuleren. Ik hoop dat Louis hier niet meer is, want volgens mij is er geen levende ziel meer aanwezig.’
‘Wat?’
‘Ik ben tot aan de woonkamerdeur gekomen, toen struikelde ik bijna over een lichaam. Ik weet niet wie het is en ik weet ook niet of er nog meer zijn, en als je het niet heel erg vindt, ga ik het liever niet uitzoeken. Er reageert ook niemand als ik roep en… nou ja, ik bedoel, ik denk dat ze flink hebben huisgehouden hier zo.’
Harry schudde zachtjes zijn hoofd. ‘Nee,’ protesteerde hij vrijwel geluidloos. ‘Niet Louis.’
‘Misschien leeft hij nog,’ opperde Sharon. ‘Ze kunnen natuurlijk best degenen aan wie ze iets denken te hebben meenemen en de rest neerknallen.’
‘Waarom zouden ze in hemelsnaam iets aan Louis hebben?’ zuchtte Harry wanhopig.
‘Geen idee, maar er is maar één manier om erachter te komen.’
‘Wat stel je voor?’
‘De auto. Ik heb zijn adres.’
‘Is dat niet veel te riskant?’ vroeg Derek. ‘Ze zullen toch zeker wel merken dat ze niet iedereen daar binnen hebben aangetroffen? Misschien staan ze nog op de uitkijk en als we dan de motor starten en wegrijden, komen we ze onderweg vast ergens tegen.’
‘Wat stel je dan voor?’ vroeg Sharon, ijskoud zoals alleen Sharon dat kon. ‘Dat we gaan lopen? Ik wens je veel succes, maar dan komen we nooit levend dit bos uit.’

Reacties: