FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

Witte Vlinders - Rehab from Gustav

Ik staarde naar het witte papier dat voor me op het bureau lag. De vele woorden glansden in het zonlicht dat aarzelend door het kleine raam naar binnen viel. Ik wist dat de glanzende woorden zinnen vomden. De zinnen vormden een brief, een bericht van wanhoop, van spijt. Ik voelde de spijt als een windvlaag door mijn lichaam trekken. Ik mocht deze woorden niet schrijven, ik mocht de zinnen niet eens denken. Ik had het hem beloofd. Ik had beloofd dat ik mij nleven weer zou oppakken, maar het leek zo nutteloos. Mijn toekomst voelde als een regenboog zonder kleur, als een duisternis zonder eind.
Mijn blik, die even afgedwaald was, werd automatisch weer naar het bureau teruggetrokken. Ik las de eerste regel.
'Lieve Gustav,'
Ik wist niet hoe vaak ik die regels al had geschreven, maar elke keer als ik ze zag vulde mijn lichaam zich met verdriet. Toch voelde ik dat ik niet zonder ze kon. Elke brief begon met die woorden. Elke brief schreef ik aan diezelfde persoon. Elke keer wist ik dat de woorden niet gelezen zouden worden.
Zo veel mensen hadden me verteld dat het zinloos was wat ik deed. Dat hij toch niet terug zou komen. Dat ik mijn leven samen met die van hem verwoestte.
Ik keek afwezig door het open raam naar buiten. Ik wist dat ik moest stoppen, maar het leek zo moeilijk. Ook wist ik dat het zinloos was om brieven te schrijven aan iemand die er niet meer was, die niet meer was dan een herinnering.
Buiten had het zonlicht plaatsgemaakt voor grijze wolken die dreigend op de aarde neerkeken. Deze wolken verwoorden hoe ik me voelde, grijs en kelurloos. De zon verstopte zich voor mijn radeloze ogen. Ik wende mijn blik weer naar de brief. Het witte papier had ik al zo vaak gezien. Plotseling voelde ik de radeloosheid wegvloeien. Een dromerige blik verdreef mijn sombere gedachten en voerde me terug naar die ene woensdagochtend, bijna een jaar geleden.

Zwijgend keek ik toe hoe de kist langzaam in het graf verdween. “Gustav Schafer”�, vermelde de steen. Het definitieve bewijs dat het toch echt Gustav was die in die kist lag. Zijn vrienden stonden voor me. Tranen stroomden. Tom sloeg zijn armen om een huilende Bill heen. Gustav's ouders stonden er zwijgend naast, ook zij huilden. Ik stond meer naar achter, onder een grote kastanjeboom. Mijn ogen bleven droog, mijn tranen wilden niet komen. Iedereen leek vergeten te zijn dat ik er was. Toch wist ik nog wat hoop te vinden. Ik dacht aan de laatste woorden die hij tegen mij gezegd had. Voor me fladderde een witte vlinder weg.

Weer keek ik naar buiten. De hoop die ik toen gevoeld had, was snel verdwenen. Ik staarde naar de grijze wolken. Alles was buiten doodstil, niets bewoog. Toch zag ik iets fladderen in de verte. Een witte vlinder lande op het raam. Het leek alsof de vlinder de hoop weer had teruggebracht, op dezelfde manier als hij hem op de begravenis had afgenomen. Ik pakte de brief die ik zo zorgvuldig had geschreven. Ik scheurde hem in honderden stukjes en liet ze meevoeren door de wind. Ik volgde de snippers met mijn blik. De vlinder vloog weg. Buiten brak de zon door. Een warme traan gleed over mijn gezicht.

Reacties: