FanFic.nl

Bill POV*

“En hier is dus onze slaap ruimte.”� vertel ik Taylor, die meteen op een bed neerploft. Toevallig net op mijn bed, waar door ik als automatische reactie dus naast hem kom zitten. Kennelijk was David van gedachte veranderd, ik mocht hem opeens een rondleiding geven. De rest van de jongens zijn even TV aan het kijken, wachtend op het moment dat ik Taylor uitzwaai, en we weer verder kunnen rijden. Een sombere uitdrukking vormt zich op mijn gezicht. Ik ga die knul wel missen hoor, we hebben zoveel gemeen! Hij is ook zo aardig en lief… Ik durf te wedden dat hij geen vlieg kwaad zal doen.

“Wel jammer dat je straks al weer weg moet… Ik had je nog heel wat langer willen zien..”� verbreekt Taylor sip de stilte. Ik open mijn mond om hem gelijk te geven, maar word abrupt onderbroken door de deur die open gaat. “Het is tijd.”� zegt David in zijn handen klappend. “Waar woon je Taylor? Dan kunnen we je bij je huis afzetten.”� zegt hij zonder enig emotie. Hij denkt ook alleen maar aan geld, nooit eens aan het belang van de band. ’t Is net als of hij ons het ergste wenst.. Zelfs als we echt niet meer kunnen moeten we nog door gaan, en met een nepglimlach voor onze fans doen als of alles goed gaat. Dan voert hij ons pillen zodat we sterk blijven, maar fysiek worden we gewoon gesloopt!

Nadat Taylor zijn adres verteld heeft loopt David weer weg, ons alleen achterlatend. Een pijnlijke zucht rolt over mijn lippen. Hij merkt het en slaat zijn arm om me heen. “Ik ben dus niet de enige die er mee zit..”� zegt hij zacht. Ik weet precies waar hij het over heeft. “Afscheid nemen kan soms zo moeilijk zijn…”� fluister ik waarna ik treurig mijn wimpers neer sla. “Vind ik eindelijk iemand die ik op het eerste gezicht meteen vertrouw, als enige van de hele mensheid alles met me gemeen heeft, word ons contact onmogelijk gemaakt.”� zegt hij me de woorden uit de mond halend. Overtuigend begin ik te knikken. “Ja, precies wat jij zegt! ’t Is net als of we tweeling zijn, en Tom en jij als baby omgewisseld zijn..!”�
“Ja inderdaad, als of we voor elkaar geboren zijn!”�
“En met elkaar..”� lach ik hem toe. Ook op zijn gezicht verschijnt een glimlachje. We hadden gewoon broers moeten zijn, niet ik en Tom. Tom had juist mijn vijand en secret lover moeten zijn. En als we het dan al helemaal goed praten had Tom van mijn part ook een meisje mogen zijn, zodat ik gewoon als Hetero door het leven kon.