FanFic.nl

Mijn Eigen Verhaal

Typisch Jara ~ [03]

Na ongeveer een kwartier naast de bank gelegen te hebben, ben ik er van overtuigd dat ik ze weer onder ogen kan komen. Maar niets is minder waar. Ik loop richting de eetkamer, waar ze ondertussen al begonnen waren met eten - de asocialen - en ga meteen weer plat als ik de slabak toch op tafel zie staan. Ik strompel weer terug naar de bank, ga er op liggen en val er deze keer niet vanaf. Een paar minuten en heel veel ademhalingsoefeningen later durf ik weer een poging te wagen. Ik begin als een idioot te giechelen, maar ga toch aan tafel zitten. Ik schep met trillende handen een rolletje op mijn bord, en probeer hem naar mijn mond te brengen, alleen gaat dat wat minder. Uiteindelijk duw ik hem tegen mijn neus aan. Het giechelen gaat over in een schaterlach. De rest heeft echter niet door wat er is gebeurd, en kijkt me aan met opgetrokken wenkbrauwen. Daarna besluiten ze mij en mijn lachaanvallen te negeren en eten gewoon door. Weer vijf minuten later kan ik ook weer eten.
‘Wil je nog wat sla?’ vraagt Kim met een evil grijns. O God, dat had ze niet moeten vragen. Na haar een paar seconden verbouwereerd aangekeken te hebben, val ik van mijn stoel af en lig letterlijk plat. De rest lacht weer niet mee. Oh, wat is het soms toch leuk om loner humor te hebben.

Een uur later liggen we met z’n vieren voor de buis en ben ik weer in staat een normaal gesprek te voeren zonder na elke zin in lachen uit te barsten. Het is vrijdag, dus hoe jammer het ook is voor de anderen, ik moet Grey’s Anatomy zien. Iemand probeerde net zijn eigen been te amputeren - nee, hij was geen chirurg - en nu is er weer eens een reclameblok.
‘Ik wil haar haar!’ roep ik als een vrouw met ontzettend mooi, glanzend en dik haar in het beeld verschijnt. Boos kijk ik naar mijn eigen plukken. Ik heb fijn - het aardige woord dat gebruikt wordt door kappers voor vreselijk dun - en hopeloos haar.
‘Ik wil haar lichaam,’ zegt Jara als er een zon-zee-strand-vakantie reclame voorbij komt.
‘Zeur niet, jij bent ontzettend dun!’ roept Carlijn.
‘Dunner dan mij!’ valt Kim haar bij.
‘Dunste van ons!’ help ik mee.
‘Dunner dan dat wijf van de tv,’ roepen we met z’n drieën. Oké, dat was raar. Dat hebben we heel af en toe, met meerderen tegelijk hetzelfde zeggen, terwijl het niet is afgesproken. Nou ja, nu lag het er ook wel dik bovenop. Jara is ontzettend dun. Soms ben ik wel een beetje jaloers, maar hé, dan moet ik maar niet zoveel snacken. Nu lig ik bijvoorbeeld in mijn eentje de suikerspin, die nog niet als vermist is opgegeven, op te eten. Als Grey’s Anatomy weer begint, ga ik helemaal hyperen en springen. Sorry, ik hou gewoon van dit programma.

Als Grey’s Anatomy is afgelopen, springt Kim meteen op; ze heeft het niet zo op mijn lievelingsprogramma. Of nee, dat is eigenlijk de Co-assistent. In ieder geval, Kim springt op en haalt een stapel DVD’s tevoorschijn uit Carlijns tas.
‘Brother, where are thou? ; High School Musical 1; -’
‘High School Musical?!’ roep ik er walgend doorheen. ‘Gatverdamme, waar is je smaak gebleven Carlijn?’
Carlijn kijkt me met een grijns aan, waaruit ik interpreteer dat ze hem alleen heeft meegenomen om mij te pesten. Zucht!
‘Mr. & Mss. Smith; Chocolate; Mamma Mia! ; Gooische Vrouwen seizoen 1; Co-assistent seizoen 1;’ Ik begin te joelen, ‘Charmed seizoen 1.. Dacht je, laat ik vooral mijn torenhoge stapel seizoenboxen meenemen, ofzo?’ Carlijn knikt en een zucht ontsnapt uit Kim’s mond. Ze gooit een stuk of tien seizoenboxen in een hoekje en gaat verder met de DVD’s. ‘Harry Potter and the Order of the Phoenix;’ Carlijn grijnst gemeen naar Kim. Zij heeft een enorme hekel aan Harry Potter.
‘There’s something about Mary; Pirates of the Caribbean 1; I could never be your woman..’
Zo noemt Kim nog een stuk of tien DVD’s op. Ze legt ze op de grond en we gaan er allemaal omheen zitten. We doen ons gewoonlijke afvalsysteem: een voor een mag iemand beslissen welke afvalt, tot er uiteindelijk eentje overblijft.
‘Je hebt jezelf overtroffen, Carlijn, wat zitten er veel kutfilms tussen,’ grijnst Jara.
‘High School Musical, bijvoorbeeld,’ val ik haar bij.
Carlijn grijnst. ‘Jullie hebben al mijn films toch al gezien.’
‘Al jouw films gezien, man, jij hebt er honderden! Hoe kunnen we die allemaal al gezien hebben? Anyway, ik laat Mr. & Mss. Smith af vallen.’
‘Nee!’ krijs ik. ‘Dat is een van de weinige die ik niet uit mijn hoofd ken!’
‘Schijt aan jou,’ kaatst ze terug. Ja, wij zijn altijd zo ontzettend lief voor elkaar. Na lang wikken en wegen gaan we uiteindelijk Mamma Mia! kijken. Die film heb ik al minstens vijf keer gezien in de korte tijd dat hij uit is. Nouja, dan heb ik ten minste alle tijd om me over de snacks te ontfermen.

Mamma Mia! was echt een goede keus. We hebben met z’n allen alle liedjes ontzettend vals mee lopen krijsen, aangezien we de ‘Singalong-versie’ hadden.
‘Er heeft nog niemand gebeld wegens geluidsoverlast,’ merkt Jara op.
‘Waarschijnlijk is iedereen binnen een straal van een kilometer niet thuis,’ gniffel ik.
‘Of ondertussen doof,’ grijnst Kim.
‘Wat gaan we nu doen?’ zeurt Carlijn.
‘Ik heb een geniaal idee, al zeg ik het zelf,’ zegt Jara en sprint de trap op. Verbaasd kijken we haar na.
‘Dat zal wel niet al te best wezen,’ zucht ik. Carlijn en Kim knikken.
Aan de stampende voetstappen hoor ik dat Jara weer naar beneden komt.
‘Wat is het deze keer, waterbalonnen?’ vraag ik.
‘Of weer zo’n irritante toeter?’ Dankzij Jara heeft Kim nu een trauma aan toeters.
‘Of je radio, die veel te hard kan?’ zegt Carlijn hoopvol. Zij leeft echt op muziek, nog erger dan ik.
‘Waterbalonnen komen zometeen, toeter vandaag niet, radio komt met waterbalonnen. Nu heb ik iets veel ergers,’ zegt ze met haar evilste grijns. ‘De klassenfoto!’
Ik hoor Kim zuchten, Carlijn zachtjes kreunen en ik denk dat ik zelf aan het jammeren ben.
‘Dat doe je me niet aan, daar sta ik vreselijk op!’ smeek ik haar.
‘Valt best mee,’
‘Ik zit daar in een oranje trui omdat ik niet wist dat er foto’s waren, mijn haar zit niet en mijn lach is gedrochtelijk, maar verder is hij inderdaad heel mooi,’ zeg ik sarchastisch. Jara werpt een blik op de foto.
‘Oké, eigenlijk is hij best erg,’
‘En bedankt!’ roep ik haar toe.
‘Wat, je zei het net zelf!’
‘Dit is een van de dingen die je wel over jezelf mag zeggen, maar anderen niet over jou.’
‘Anyway,’ gaat Jara door. ‘Ik wil wel eens weten wat jullie over iedereen vinden.’ Ze pakt een flesje, een satéprikker en een theedoek.
‘Wees gerust, ik heb hem al gekopiërd dus deze kunnen we ruineren. Ik begin met het flesje draaien, degene naar wie die wijst doet de blinddoek om, prikt ergens op de foto en vertelt wat zij vindt over die persoon. Eerlijk graag! Dan mag diegene draaien.’
‘Dan doe ik nog liever ‘Zoen de hunk’,’ kreun ik.
‘Dan doen we dat zometeen,’ glundert Jara. Ken je ‘Zoen de hunk’? Het is weer zo’n raar spelletje van Jara. Je hangt een poster van een knap iemand op, en teken vanaf zijn mond cirkels. Je stift je lippen veel te dik, en wordt geblinddoekt. Dan probeer je, terwijl je dus niets kan zien, de hunk, of in elk geval de poster, op zijn mond te zoenen. Als het je binnen de eerste cirkel lukt, krijg je honderd punten, tweede cirkel vijftig punten, derde cirkel vijfentwintig punten en ga zo maar door. Vreselijk spel.
Jara draait het flesje, en, wonder boven wonder, wijst hij richting mij. Pff.. kan ik ook nog eens het spits af gaan bijten. Jara wordt echter enthousiast en staat op om mij te blinddoeken. Als ik niets meer kan zien en mijn hoofd wordt afgekneld stopt ze een satéprikker in mijn hand. Ik prik. Mis. Ik prik nog een keer. Muur. Ik prik voor de derde keer. Raak. Leonie. Ik zucht opgelucht.
‘Leonie is hartstikke aardig, als ze wat zegt. Ze zegt alleen niet zo veel. En moeten we dit wel doen? Ik heb het niet zo op roddelen.’
‘Dit is niet roddelen, dit is mening uitwisselen,’ zegt Jara vastberaden. Ik zucht en geef het flesje een duw. Dit belooft een lange avond te worden..

Reacties: