FanFic.nl

Toms Twin

Hey, you’re not Tom Kaulitz?

Jong Belegen, pizza, batterijen, shampoo, olijfolie, keukenrollen, chips, cola, nagelremover, wattenstaafjes. Wat nou nog meer? Tom, denk eens een keertje na! Mijn hoofd is écht een zeef, alles wat belangrijk is spoelt weg! Het is een keer zó erg geweest, dat ik de verjaardag van mijn broertje was vergeten, moet je nagaan dat we op dezelfde dag zijn geboren.
Oja, Tampons! Geen wonder dat ik die wil vergeten, kreun ik binnensmonds. Langzaam sjok ik verder over het verlaten voetpad.
“Tom Kaulitz!”� gillen een aantal meisjes met een hoog decibel in koor door de winkelstraat, vanwaar ik dacht dat die dus uitgestorven was. Mijn haar moffel ik nog iets meer onder mijn muts, gedacht dat niemand me zou gaan herkennen. Fans kun je, zo zie je maar weer, niet beduvelen! Een lichte grijns vormt mijn gezicht. Lachend kijk ik om, want meestal ben ik al besprongen als nét mijn naam uit hun mond is gekomen, maar nu? Vrij verbaasd kijk ik rond om te zien waar die flippende fans zich nu bevinden, want horen doe ik ze nog steeds, zien niet.
“Please geef mij een handtekening,”� smeekt een kleine blondine en grijpt naar iemand zijn vest. Zeker dat ik het niet ben, ik ben toch hier? Naast een buspaaltje sta ik het tafereel te bekijk op de hoek bij de groenteboer.
“Tom?!”� gilt dit keer een brunette met haar lange haren in een wilde staart. De gene draait zich loom om. Zijn gezicht is verstopt in zijn capuchon die een schaduw er overheen vormt, zijn ogen zijn verborgen achter een grote pilotenbril. Die lijkt écht op mij? Onwillekeurig begint hij te grijzen en trekt met zijn rechterhand zijn slobberbroek omhoog en met zijn andere hand krabt hij over de capuchon op zijn hoofd, geen idee hoe te handelen.
“Uhh,”� hoor ik hem mompelen.
“Kom op, we zullen braaf zijn!”� praat de derde en tevens het laatste meisje van de gillende groep voor de andere. Ze heeft ook bruin haar, maar dan los met blonde mèches erin.
Geboeid kijk ik toe, tja ik ben ook de enige die weet hoe je moet handelen met zo’n situatie.
“Ik wil wel met je mee,”� zegt de blondine ietwat zachter dan wat ze eerst deed en glijdt met haar hand over zijn rechterarm.
“Ik mag dan biseksueel zijn, meenemen zal ik je nooit doen. Trouwens, Tom ziet je niet eens zitten,”� antwoordt hij droogjes op haar vraag.
Okay, die volg ik niet meer.
De blikken van de meisjes zijn onbetaalbaar. Ogen wijd open, kin op de grond gezakt, starend naar die wannabe me.
“Vies kind! Beetje Tom Kaulitz na-apen, je bent dus een wijf?!”� gilt de blondine gefrustreerd en wappert met haar hand, die ze eerder over zijn -haar- arm had gestreken.
“Chillaxe,”� mompelt ze kalm en frummelt aan de bandana om haar voorhoofd.
Wí¡t?! Wat zei ze nou?
“En ga niet een beetje vertellen wie hij wel en niet leuk vindt, doe niet alsof je hem kent!" gilt ze hysterisch door en kruist haar armen bruut onder haar borsten, wat ze nog wat meer omhoog pusht.
“Droom lekker verder,”� gaat -blijkbaar- het meisje verder en kucht zachtjes in haar gevormde vuist voor haar mond. Mijn ogen sluit ik tot spleetjes en bekijk het gestalte aan de overkant wat beter, maar een stomme bus die voor mij neus stopt moet het weer verpesten.
“Geh!”� Boos zwier ik met mijn handen naar rechts, teken dat hij moet rijden.
“Wil je nog instappen of niet!”� roept de chauffeur gepikeerd terug. Verslagen kijk ik hem aan, maar zie dan pas dat ik bij een bushalte sta. O, grapje.
“Nee, stond hier maar te lummelen,”� antwoord ik lichtelijk aangebrand en zwaai brutaal naar de 60+er. Zachtjes hoor ik hem me nog vervloeken, maar daar geef ik geen snars om en probeer door de bevuilde ruiten de overkant te zien.
Na veel gespring vertrekt eindelijk die klote bus en zie gelukkig die Leute nog staan.
“Bitch, denk je stoer te zijn door een Tom-faker te zijn?!”� gilt de brunette met de paardenstaart en stampt met haar zwarte pumps op de ondergrond.
“Hé, ik weet niet wat je bazelt, maar ga er maar vanuit dat je mijn eerste dag hier totaal verneukt hebt. Later.”� Ze steekt haar wijs en middelvinger op, brengt die naar haar lippen, kust de vingertoppen, wijst terug naar de drie boze meisjes.
Dat, dat, dat kan niet! Mijn mond zakt nu ook zo open als hoe die meiden dat eerder hadden gedaan. Die beweging die ze maakte, die ‘chillax’, dat kan maar een iemand zijn.
“Rea?”� mompel ik te zacht om het hoorbaar te maken voor de overkant.

The Kickoff van een verhaal wat gaat over een verloren vriendschap wat terug herenigd lijkt te worden.

Reacties: