Hoofdcategorieën
Home » Twilight » In Rainier, Oregon » [Zeven]
In Rainier, Oregon
[Zeven]
Zachtjes sluit ik de deur achter me. Nutteloos natuurlijk, Camilla hoort het toch wel, maar ik wil het nieuws vertellen zo lang mogelijk uitstellen. Helaas staat Camilla nog geen seconde later voor mijn neus.
‘Je stinkt,’ zegt ze, en haar ogen vernauwen tot spleetjes. Hoe vaak heb ik deze opmerking al niet gehoord?
‘Ik kan er niet zo veel aan doen, er zit een weerwolf op school,’ mompel ik, maar ik weet dat ze het toch wel heeft gehoord.
‘Een wí¡t?!’ roept Camilla.
‘Je weet wel, bruine huid, zwart haar, stinkt ontzettend, verandert in een wolf..’ zeg ik zo nonchalant mogelijk, terwijl ik mijn schouders ophaal.
‘Potjandorie!’ gilt ze en beent de kamer uit. Denk alsjeblieft niet te raar over Camilla, ze is een schat. Ze is alleen slecht in het opvangen van zulk nieuws en gebruikt dan rare scheldwoorden. Ze is normaal best hip hoor, zeker voor een 127-jarige. Ik weet niet wat ze nu gaat doen, er is niemand waar ze nu naar toe kan stappen. We hebben geen contact met andere vampieren. Als ik Camilla met zes op elkaar gestapelde verhuisdozen weer naar de hal zie komen, snap ik wat ze wil.
‘We verhuizen! Nu!’ roept ze mij toe. Verbijsterd kijk ik haar aan.
‘Denk je dat dat kan? Denk je dat niemand zich iets af gaat vragen wat er met ons aan de hand is, als we bijna meteen weer vertrekken?’
‘Het kan me geen ene donder schelen wat die mensen denken! Ik ga hier niet met weerwolven in een dorp wonen!’
‘Moeten we niet in elk geval het aan een iemand verklaren, opdat die het aan anderen vertelt, voordat mensen hun fantasie op hol slaat en ze er toch achter komen?’
‘Pff.. die kans is miniem!’
‘Misschien is de kans miniem, maar de kans ís er wel,’ zeg ik, proberend kalm te blijven. Soms vind ik het lijken alsof zíj de jongere is, niet ik. ‘We mogen geen risico nemen,’ voeg ik er aan toe. Ik kijk Camilla aan, die snel weg kijkt en de indruk maakt alsof ze vijf jaar is, en stiekem de chocoladekoekjes uit de trommel heeft gejat, terwijl ze wist dat die voor de visite was.
‘Misschien heb je gelijk,’ zegt ze een beetje schuchter. Dí»h, natuurlijk heb ik gelijk. Klonk dat heel arrogant? Maakt niet uit, het is wel zo. Camilla ontspant weer een beetje en zet de verhuisdozen neer.
‘We blijven nog wel een week, en zeggen dan dat dit een kutdorp is. Goed excuus?’ vraagt ze. Ik grijns, typisch Camilla. Vreugde slaat toe als ik me realiseer dat ik dan nog maar vier dagen met een weerwolf op school hoef te zitten. Tevreden loop ik richting de douche - ik moet die stank er toch afwassen? - en zet hem lekker warm. Hoelang ik onder de douche sta, weet ik niet. Het maakt toch niet uit. Ik heb alle tijd van de wereld. Iets letterlijker dan ik zou willen, maar op dit soort momenten maak ik er heerlijk gebruik van. Ik gebruik hopeloos veel douchecrèmes, opdat ik zometeen niet meer zo stink. Ondertussen bedenk ik waar we heen kunnen verhuizen. Nederland? Nee, daar schijnt de zon te vaak. In welk land was het in de winter ookalweer de hele dag donker? Daar zouden we in elk geval de winter kunnen blijven.. ik word uit mijn overpeinzingen gesleurd door wat geschreeuw van Camilla.
‘Wat?’ zeg ik.
‘Er staat een hond voor de deur!’ roept ze woest.
‘Stuur hem weg, als je hem eten geeft, blijft hij terugkomen,’ deel ik Camilla mijn wijsheid mee.
‘Niet zo’n hond!’ schreeuwt ze.
Nee.. Dat meen je niet? Ik adem diep in, en ruik tussen alle douchecrèmes duidelijk de geur van een weerwolf. Godver! Kan hij mij niet met rust laten buiten school? Zometeen moet ik wéér onder de douche.
‘Stuur hem alsnog weg!’ roep ik naar Camilla. Mijn oren vangen gegrinnik op, en ik herken het geluid van de weerwolf van school.
‘Het zijn er meerdere!’ krijg ik als antwoord.
Fuck, is hij met zijn hele club aan komen zetten? Dan zou ik hem wel onder ogen moeten komen.
Snel wikkel ik en handdoek om mijn lijf en ook een om mijn haar. In een paar seconden heb ik me afgedroogd en schiet snel in een rood zomerjurkje, ik heb geen zin om moeilijk te doen voor die weerwolven. Ik wandel naar beneden en zie vier jongens en een meisje in de deuropening staan.
‘Waar is Camilla?’ vraag ik, terwijl ik hen wantrouwend aan kijk.
‘Woedend richting het bos gerend, voordat ze ons iets aan ging doen,’ antwoordt het meisje terwijl ze met haar duim over haar schouder wijst. Ik zucht. Nu sta ik hier ook nog eens alleen voor.
‘Wat willen jullie?’ vraag ik, terwijl ik nonchalant tegen de deurpost leun.
‘Mogen we binnenkomen?’ vraagt de jongen, die vanuit mijn standpunt het meest links staat. Ik zou zijn uiterlijk kunnen beschrijven, maar dan kom ik toch op hetzelfde uit als bij de andere weerwolven.
‘Allemaal?’ vraag ik, hopend dat dat niet hoeft.
‘Allemaal,’ bevestigt een ander, die er vrij jong uit ziet. Hij is misschien net 15 jaar oud.
‘Maar dan stinkt het hele huis zometeen!’ roep ik.
‘Maakt ons niet uit,’ zegt weer een ander, die nogal chagrijnig klinkt. En nee, het is niet die van school.
‘Jongens! We zijn volgende week weg, die week redden we wel zonder dat jullie mijn huis bevuilen!’
Opgetrokken wenkbrauwen, verbaasde gezichten en uitpuilende ogen.
‘Dus jullie kunnen wel weer gaan,’ zeg ik, en zwaai sierlijk de deur dicht. Hij valt echter niet in zijn slot, want een van de weerwolven doet de o-zo-bekend truc van vroegere huis-aan-huis-verkopers: een voet tussen de deur. Ik open de deur weer een klein beetje en zeg tegen de eigenaar van die voet: ‘Als je die voet wilt houden, zou ik hem nu terugnemen,’ en zet mijn liefste glimlach op.
‘Chloë, wacht even,’ zegt de eigenaar van de voet, ook wel bekend als de weerwolf van school, en hij duwt de deur een stukje verder open. ‘Je hebt alle tijd, waarvan je heus wel vijf minuten voor ons vrij kan maken. Desnoods blijven we inde gang staan, maar we willen alleen even een paar dingen zeker weten.’
Ik zucht luid. Die weerwolven weten ook niet van ophouden. Ik geef, na even getwijfeld te hebben, toch toe en open de deur.
‘Struikel niet over de dozen,’ zeg ik zuchtend. ‘Of wel, lijkt me ook wel grappig.’ Het meisje grinnikt en loopt richting de woonkamer. De jongens volgen haar en ze ploffen neer op een bank. Die gaat sowieso een zware schoonmaak ondergaan!
‘Begin,’ zeg ik. Hoe eerder dit start, hoe sneller het is afgelopen.
‘Nou, ehm,.. ik ben Ju-’ begint de schoolwolf.
‘Skip dat deel maar,’ onderbreek ik hem. ‘Begin bij wat jullie willen weten.’
‘Eten jullie alletwee geen mensen?’ vraagt de chagrijnige.
‘Alletwee geen mensen,’ bevestig ik.
‘Eten jullie geen wolven?’ vraagt het meisje.
‘Wat doet dat er nou weer toe?’ vraag ik bot.
‘Wij veranderen allemaal in wolven en hebben liever niet dat jullie ons-’, verder komt de jonge weerwolf niet. Ik onderbreek hem met een schaterlach.
‘Denk je dat we jullie en echte wolven niet uit elkaar kunnen houden? Jullie stinken!’ Ze mogen stinken, maar ze zijn wel grappig, die weerwolven.
‘Beloof ons niet op wolven te jagen,’ gromt de chagrijnige.
‘Ik wil jullie best niet beloven op wolven te jagen,’ grinnik ik. De weerwolven zuchten.
‘Oke, ik snap wat hij bedoelt. Maar nope, ik beloog het niet. Ik kan jullie heus wel uit elkaar houden, vertrouw mij maar.’ Na dit gezegd te hebben, sla ik mijn armen over elkaar. De wolfjes, die blijkbaar toch een klein beetje IQ hebben, zien dat ik niet overhaalbaar ben en ze kijken elkaar twijfelend aan.
‘Mogen we hier even overleggen?’ vraagt de schoolwolf.
‘Tuurlijk!’ zeg ik vrolijk. Ik kan met mijn oren toch wel horen wat ze zeggen.
Twee jongens trekken meteen een vest uit, een ander trekt zijn trui over zijn hoofd, de schoolwolf begint aan zijn gesp te trekken en ook het meisje schijnt van plan te zijn zichzelf van haar kleren te ontdoen.
‘Ehmm.. wolfguys.. We zijn hier niet in een stripclub,’ zeg ik twijfelend. Gelach vult de kamer, zelfs de chagrijnigheid in eigen persoon glimlacht.
‘Dacht je dat we in onze menselijke vorm gingen overleggen? Dan kun je alles horen,’ de schoolwolf kijkt me grijnzend aan.
‘Ik sluit de gordijnen wel,’ zucht ik en voeg daad bij woord. Dan loop ik de kamer uit. Veel behoefte heb ik niet om vijf naakte weerwolven te zien. ik loop het huis uit en ga snel op jacht. Ik heb wel zin in wolf.. Zouden er hier wolven zijn? Ik glimlach om mijn eigen gedachten en ren richting het bos.
Reacties:
Dit stuk is een en al "genialiteit"
Ik weet niet veel te zeggen, vooral dat laatste was
grappig. Dat ze allemaal gaan strippen XD
O gott, en ik moest even heel erg aan Breaking Dawn lezen waar Leah ook een vrouwelijke weerwolf is. Best geinig.. XD
Damn snel verder, en graag weer een groot stuk.
Klink ik erg smekend?XD
Hahaaa xd
Aldie mensen gaan strippen in dat huis
Hij is echt superleuk
Snelverder
x
Haha, geweldig
Wolf-stripact 
kunnen ze niet gewoon buiten staan overleggen ofzo? of het bos inrennen en fase nu moet Chloë haar eigen huis uit
en nu stinkt haar huis dat vinden de wolfjes ckkr ook nie fijn 
K hoop dat ze een wolf vind om leeg te zuipen
kortom: Leuk stukje
snel verder!
Haha, erg leuk. Snel verder!