FanFic.nl

Bianca & Melanie (temporarily)

[21]

Door de ogen van Melanie

Lachend zwiep ik mijn lange blonde haren achterover. Tom en Bill liggen languit op het vloerkleed voor de televisie en kijken mij met identieke grijnzen aan. Waarom ik zo moet lachen weet ik niet, maar dat ik vrolijk ben staat als een paal boven water.
Natuurlijk mis ik Bianca, tenslotte was ze mijn beste vriendin en kent me door en door. Maar in de afgelopen tijd zijn de jongens en ik minstens net zo close geworden. Ze zijn echt ongelooflijk, ik begrijp niet wat mensen tegen hen hebben. Ik geef toe dat ik hen eerst ook op hun uiterlijk beoordeelde, maar ik gaf hen een kans en nu heb ik hen stuk voor stuk in mijn hart gesloten.
Vandaag ben ik voor het eerst bij de tweeling thuis en ik voel me zorgeloos; ik voel me vrij. Voor het eerst sinds Melisandes dood voel ik me vrij. Doordat de jongens zelf een tweeling zijn, begrijpen ze precies hoe ik me voel. Zelfs Bianca, hoe lief en meelevend ze was, kon niet ten volle begrijpen hoe het voor me is. De jongens wel.
‘Wat ben jij vrolijk vandaag!’ merkt Tom op en plukt de afstandsbediening tussen Bills vingers vandaan. Hij begint te zappen, maar aangezien er niets leuks te vinden valt stranden we uiteindelijk bij My Sweet Sixteen. Dat is ook niet leuk - alleen hebben we geen van allen zin om verder te zoeken.
Het blijft even stil terwijl we naar de meiden op tv kijken, die zichzelf geweldig vinden en de meest dure dingen krijgen voor hun zestiende verjaardag.
‘Wat zijn die trutten verwend!’ zeg ik na een tijdje vol verbazing en afschuw.
‘Daarom zenden ze het ook uit, zodat wij ons kapot ergeren aan die kattenkoppen,’ antwoordt Bill, grist de afstandsbediening terug en zapt verder.
Na een paar klikjes belanden we bij een muziekzender en ik herken het nummer dat speelt meteen: Liebe Ist van Nena. Ik weet dat Bill fan van haar is, dus ik kijk hem meteen grijnzend aan. Hij gaat rechtop zitten, zijn ogen glimmen enthousiast midden in de donkere make-up.
Als het refrein klinkt, begint hij plotseling mee te zingen. Ik heb hem nog nooit eerder horen zingen en kijk hem verbaasd aan. Hij knipoogt, maar gaat vrolijk door en zwijgt pas als het liedje overgaat in Umbrella van Rihanna. Hij kende de hele tekst.
‘Wat kijk je verbaasd!’ grinnikt hij. Ook Tom kijkt me lachend aan.
‘Ik wist niet dat jij zo goed kon zingen,’ zeg ik verrast. ‘Dat klonk echt héél goed!’
‘Dank je,’ glimlacht hij, licht blozend. ‘Hebben we je niet verteld dat ik de zanger ben?’
‘Zanger? Zanger waarvan?’ Verward kijk ik hen aan.
De tweelingbroers wisselen een blik en zeggen dan als één broertje: ‘Van Tokio Hotel!’
‘Watte?’
‘Tokio Hotel,’ herhalen ze. ‘We hebben een eigen bandje, zeg maar,’ vertelt Bill. ‘Tokio, omdat we altijd al graag naar Tokio willen, en Hotel omdat we eigenlijk alleen maar optreden in hotelletjes en clubs als iemand een feest geeft - maar Tokio Club klinkt zo mislukt.’
‘Dus jij zingt?’ vraag ik geïnteresseerd. Dit hele verhaal is nieuw voor me, maar ik vind het geweldig. ‘En wie zijn er nog meer?’
‘Ik ben gitarist,’ vertelt Tom me. ‘En twee van onze vrienden, die in Magdeburg wonen, zijn drummer en bassist. Gustav en Georg.’
‘Wow, gaaf zeg!’ zeg ik. Dit had ik nooit van ze verwacht! ‘Hebben jullie ook eigen nummers?’ Rihanna blèrt maar door, dus als Bill knikt pak ik de afstandsbediening weer bij hem weg en zet de televisie uit. ‘Zing eens iets dan.’
Bill grijnst. Tom springt meteen op en rent naar zijn kamer. Verbaasd kijk ik hem na. ‘Wat gaat hij doen?’
Bill grijnst opnieuw. ‘Dat zul je zo wel zien.’
Dan horen we Tom weer naar beneden komen. Hij trekt de deur open en zwaait blij met zijn gitaar. Dan neemt hij een grote sprong en komt op de bank terecht. ‘Oké, ik ben er klaar voor!’
Bills grijns wordt nog groter. ‘Kom maar op.’
Ik ga rechtop zitten en kijk verwachtingsvol naar de tweeling. Bill wipt enthousiast op en neer, Tom strijkt liefkozend over de snaren van zijn gitaar. Dan houdt hij zijn hand plotseling stil en begint te spelen.
Het is een kalm nummer, vloeiend, doet me denken aan een strandwandeling. Bill sluit zijn ogen en begint met hese stem te zingen.

‘Das Fenster öffnet sich nicht mehr
Hier drin ist es vol von dir und leer
Und vor mir geht die letzte Kerze aus
Ich warte schon ’ne Ewigkeit
Endlich ist es jetzt soweit
Da draußen sehen die schwarzen Wolken auf…’

Wauw. Ik zit doodstil en luister met ingehouden adem. De zachte, kabbelende gitaar in combinatie met Bills perfect hese stem vormt een web van muziek waar ik me in wentel en dat me warm maakt vanbinnen.
Ondertussen zingt Bill met gesloten ogen verder.

‘Ich muss durch den Monsun
Hinter die Welt
Ans Ende der Zeit
Bis kein Regen mehr fällt
Gegen den Sturm
Am Abgrund entlang
Und wenn ich nicht mehr kann denk’ ich daran
Irgendwann laufen wir zusammen
Durch den Monsun
Dann wird alles gut…’

Ik vang Toms blik en hij glimlacht even naar me. ‘Wauw,’ lip ik naar hem. Hij knipoogt, wiebelt mijn zijn wenkbrauwen en buigt zich weer over zijn gitaar. God, wat is hij eigenlijk leuk...

Reacties: