FanFic.nl

Schattenseite

9. Hunde

Het was een kwestie van minuten voor we de fans ontdekt hadden die zich buiten het hek ophielden. Aan het gegil te horen hadden ze één van ons gezien. Tom had gemompeld dat het er meer dan normaal waren, maar ik had me angstvallig bij de ramen weggehouden. Mijn broer stoorde zich er wat minder aan: wel vaker liep hij nonchalant naar buiten om een sigaret te roken, iets uit zijn auto te pakken of een van de honden binnen te halen. We hielden de honden het liefst zo veel mogelijk weg bij de fans, bang dat ze met hen wilden spelen terwijl wij zo hard probeerden elke vorm van contact te vermijden.
“Zijn ze weg?”� Ik zat op de bank, opgetrokken knieën en mijn armen om mijn benen geslagen. Ik weigerde mijn zonnebril af te zetten zolang er fans rond het huis zwierven. Tom wierp een blik naar buiten. “Nöh.”� Er laaide gegil op en met een ruk trok hij de gordijnen dicht. Zo ging hij elk raam van het huis na en aan het geluid kon ik precies volgen wanneer mijn broer even te zien was. Toen Tom terugkwam keek hij me grijnzend aan: “Zie je me nog?”� Hij wuifde met twee armen naar me. Met twee vingers pakte ik mijn bril van mijn neus om daarna over mijn wangen en jukbeenderen te wrijven. “Ja hoor.”� Hij mompelde dat ik vals speelde en kwam op de bank zitten.
Georg was bij ons komen zitten, had niet gevraagd naar de reden dat de kamer verduisterd was en had voorgesteld voor ons te koken. We hadden het aanbod maar al te graag aangenomen. Meteen was hij opgestaan en richting voorraadkast verdwenen om te kijken wat we nog in huis hadden. Met ons diner zou het wel goed komen.

“DVD’tje opzetten?”� vroeg mijn broer in een poging me van de fans af te leiden. Er was al een beetje een bioscoopsfeer in de kamer ontstaan en ik had best zin me even te ontspannen. “Als ik mag kiezen!”� riep ik en hoewel Tom tegenstribbelde en tegelijkertijd omlaag dook, was ik de eerste die op zijn knieën voor onze verzameling belandde.
Er waren zo veel films die we nog nooit gezien hadden, al had ik soms het idee dat ik in de afgelopen jaren elke niet-vulgaire film ooit gemaakt bekeken had. Op tour hingen we uren voor de tv, in het vliegtuig, op avonden in hotels of onderweg. Ik had een behoorlijke deskundigheid opgebouwd. “Deze?”� Ik hield een hoesje omhoog dat er niet al te afstotend uitzag. Vandaag had ik even geen behoefte aan spanning - de fans die nog altijd buiten stonden werkten me al genoeg op mijn zenuwen. Tom haalde zijn schouders op. “Zet maar aan.”�

Er verstreek anderhalf uur en toen ik voelde hoe veel moeite ik moest doen om te slikken, vreesde ik dat mijn broer niet meer zo blij was zo snel ingestemd te hebben. Ik durfde niet opzij te kijken, toch een beetje bang dat ik de enige met tranen in zijn ogen was. Geen van ons zei een woord terwijl de aftiteling over het scherm rolde. Het waren pijnlijke seconden en ik voelde elke toon van de muziek in mijn hoofd steken. “Huilde je?”� Ik keek op naar mijn broer die stom zat te grijnzen. Het gevoel in mijn keel was spontaan verdwenen. “Nee”�, loog ik. Ik hoopte vurig dat hij in dit licht mijn rode ogen niet kon zien. Op dat moment zag ik een natte veeg op Toms wang schitteren. Aan zijn verstarrende blik zag ik dat hij dit meteen merkte. “Wie huilt hier nou!”� Ik ging op mijn knieën op de bank zitten en gaf mijn broer een duw. Meteen greep hij me bij mijn polsen en we probeerden om het hardst elkaar neer te krijgen. De film waren we al lang weer vergeten toen Georg zijn keel schraapte. “Eh-ehm… Stoor ik?”� Tom zat nu ook op zijn knieën en had nog altijd mijn polsen vast. “Nee”�, antwoordde ik lachend. Meteen haalde Tom me neer en ik gilde. “We kunnen eten.”�

Ik was gedachteloos de tafel aan het afruimen toen Tom midden in een beweging verstijfde. Ik staakte mijn zin en keek hem vragend aan. “Wat is er?”� Hij keek om zich heen. “We missen een hond.”� Bijna liet ik een pan uit mijn handen vallen. “Wat?”� Ik had hem goed verstaan, maar schaamde me omdat ik nu pas zag dat er slechts drie hondjes om ons heen dartelden. “Zoek jij even?”� vroeg ik voorzichtig, in de overtuiging dat er nooit een van onze huisdieren verdwenen kon zijn. Tom rende gestrest naar de woonkamer. Ik hoorde hem de naam van de zwartwitte korthaar roepen en zag vanuit de keuken hoe de drie andere honden hem vrolijk achtervolgden. “Buiten?”� suggereerde ik. Mijn broer trok de gordijnen open en tot mijn opluchting klonk er in ieder geval geen gegil meer uit de tuin. In paniek kwam hij terug. “Nee. Nergens.”� Ik liet de tafel voor wat hij was en maakte hetzelfde rondje als Tom net gemaakt had. Tot mijn ongenoegen moest ik hem gelijk geven.
De andere twee bandleden werden ingeschakeld en we startten een zoektocht rond het huis. Niemand durfde de hond hardop bij naam te nomen, uit angst dat er ergens nog een fan verstopt zat. Wanneer het publiek de namen kende, wisten we dat we alle vier de hondjes kwijt zouden zijn. Het was de reden dat Scotty nog maar amper los mocht lopen en ik voelde me vaak een beetje schuldig.

Het duurde een kwartier voordat we de zoektocht opgaven. Mijn broer was volledig in paniek. De hond was al vanaf het begin zijn lieveling geweest. “Ja, wat nu?”� Ik haalde mijn schouders op. Georg was nog een rondje om het hek gaan lopen en ik probeerde Tom gerust te stellen, hoewel ik zelf vanbinnen ook uiteenspatte. “Jongens? We hebben een probleem.”� Het was onze bassist die ons vanaf de andere kant van de tuin riep. Gehaast kwamen we op hem afgelopen. “Wat is er?”� Hij hield een wit stuk papier omhoog dat uit een schrift gescheurd leek te zijn. Tom griste het uit zijn handen. Er stond een adres op… en de pootafdruk van onze hond.
Ik zag mijn broer sidderen en het stuk papier met twee handen verfrommelen. Er volgden een hoop scheldwoorden die ik hem nog nooit had horen zeggen. Ook ik kon me maar niet uitlaten over hoe fout dit was. “Echt, ze hebben me ALLES afgepakt, we doen ALLES voor ze, we LEVEN haast voor hen, en dan pakken ze mijn hond af!”� Ik schreeuwde en Georg pakte mijn arm vast. “Ik ga erheen.”� Tom had zijn autosleutels al uit zijn broekzak gehaald en maakte aanstalten om in de auto te stappen. Dit was de reden voor de bassist om ook mijn broer bij zijn arm te grijpen. Hij had nu elk van ons in één hand. “Luister,”� zei hij, rustig als hij altijd bleef. “Als je nu naar ze toegaat, krijgen ze precies wat ze willen: Tom Kaulitz in hun kamer en een mooi verhaaltje voor hun vrienden thuis.”� Tom rukte zich los. “Ik doe ze wat!”� Gustav, die erbij was komen staan, maakte een sarcastisch geluidje. “Vooral doen, Tom. Heel doordacht.”� We wisten heel goed dat hij zich niet nog een aanvaring kon veroorloven.

Terwijl Georg en Gustav mijn broer probeerden te kalmeren had ik onze beveiliging gebeld. Ik wist dat Tom momenteel in staat was tot moord en het was sowieso geen goed idee om hem bij een huis vol hysterische fans te laten aanbellen. Aan de telefoon had ik de situatie uitgelegd en er was zo snel mogelijk iemand naar het adres gestuurd. Dat was gemakkelijk aan security binnen handbereik: wanneer er problemen waren, kon er dag en nacht binnen tien minuten iemand ter plekke zijn. Dat we die beveiliging nodig hadden, was natuurlijk de andere kant.

Ruim twee uur later was het volledige huishouden weer compleet. Het bleek een groep Poolse fans te zijn die een speciale Tokio Hotel-reis had geregeld, waar onze woning één van de stops van was. Ik voelde mezelf van binnen koken maar kalmeerde me met de gedachte dat er waarschijnlijk gerechtelijke stappen tegen ze ondernomen zouden worden. Het was een zieke poging tot contact maken. Waarom kwetsten mensen me, wanneer ze wat van me wilden? Waarom zochten ze contact met mijn vrienden, familie? Ik voelde me bedreigd en wist dat het geen prettige nacht zou worden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.