FanFic.nl

Schattenseite

10. Sonnensystem

Ik lag te draaien, eindeloos te draaien, voordat ik mijn verwoede poging om in slaap te komen opgaf. Het ging gewoon niet. Ik was eigenlijk al te ver weg om helder te kunnen denken, maar ik was me nog altijd bewust van de kamer waar ik me in bevond. Ondertussen lag ik verticaal op het tweepersoonsbed: mijn hoofd rechts op het kussen, mijn voeten in de linkerhoek. Het dekbed lag een beetje vervelend om me heen gedraaid maar er was geen simpele beweging om het los te krijgen. Ik lag op mijn buik en had beide armen onder het kussen gevouwen. Geen van de hondjes was vannacht op het idee gekomen om bij me te komen liggen. Ik staarde naar het raam, naar de smalle lichtstreepjes die nog langs mijn gordijnen vielen. Dit werd niets meer.

De tijden waarop ik bij mijn broer in bed was gekropen wanneer ik wakker lag, waren al lang voorbij. Vroeger hadden we vaak uren liggen praten tot we samen in slaap vielen. Het waren hele uiteenlopende gesprekken, over vrienden, seks, de band, films of familie. We hadden graag herinneringen opgehaald aan alles wat we samen uitgespookt hadden. En hoewel ik mijn leven op dat moment gehaat had, verlangde ik wel eens terug naar de menselijkheid ervan. Naar de vrienden die me opbelden om mee naar de film te gaan, naar saaie familie-uitjes, naar de enorme ambitie die ik had wanneer we in de rommelige repetitieruimte stonden. Ik had nog geen moment terug gewild, maar er waren bepaalde aspecten die ik miste, en die ik misschien mijn leven lang niet meer zou meemaken. Ik miste het om op mooie dagen een ijsje te kunnen halen en op het terras te genieten van de zon. Er was geen tijd meer om te genieten. Het duurde gemiddeld vijf minuten voor de hysterie op gang kwam wanneer we ergens gesignaleerd werden.

Ik voelde een golf van ergernis over me heen komen toen het al 5 uur bleek te zijn. We zouden vroeg op moeten staan en ik had nog geen minuut geslapen. Zwaar gefrustreerd besloot ik even naar het toilet te gaan, koffie te zetten en een sigaret op te steken. Slapen ging vannacht toch niet meer lukken.
Het licht op de badkamer deed pijn aan mijn ogen. Ik had snel een joggingbroek en T-shirt aangetrokken, en mijn haren piekten alle kanten op. Ik probeerde naar mijn ogen te kijken, maar het waren slechts nog twee streepjes met donkere wimpers. Snel spoelde ik het toilet door en deed het licht uit. Op blote voeten liep ik naar de keuken.
Me druk maken om het geluid dat het koffiezetapparaat maakte, deed ik niet. Op dit soort nachten was ik zo geïrriteerd dat ik geen zin had om rekening te houden met de andere slapende jongens. Ik wachtte tot de kop schuimende Latte eindelijk klaar was en liep naar de woonkamer. Drie honden kwamen me tegemoet rennen - mijn teckel lag te slapen. “Jullie willen eten, zeker.”� Ik moest wel glimlachen toen ik de smekende oogjes zag. “Goed dan.”� Na mijn koffie op tafel gezet te hebben, had ik de etensbakken tot aan de rand toe gevuld. Ook het kleinste hondje was aan komen dribbelen. “Hier.”� Ik stopte haar snel een extra snoepje toe.
Ik ging aan tafel zitten en nam een voorzichtige slok van mijn koffie. Hoewel mijn ogen aan het licht gewend waren, brandden ze verschrikkelijk en ik moest moeite doen om ze open te houden. Er lag een Vogue op tafel die ik doorbladerde, maar ik had geen interesse voor de foto’s. Toms sigaretten lagen nog op tafel dus ik pakte er een uit het doosje en stak hem een beetje onhandig aan. Mijn handen waren te slap om de aansteker goed in te drukken.
Terwijl ik de sigaret oprookte, steunde mijn hoofd op mijn linkerhand en ik staarde naar buiten. Het was donker - in het raam zag ik slechts de weerspiegeling van de kamer. Ik gaapte. Het was hier veel te stil. Nadat ik een laatste trekje genomen had, trok ik de asbak naar me toe en drukte de peuk uit. Ik schoof mijn stoel naar achteren en stond op. Achter me waren vier honden aan het smakken alsof hun leven er vanaf hing. Ik tuitte mijn lippen en maakte een piepgeluidje om hun aandacht te krijgen. Vier koppies keken op. “Willen jullie even naar buiten?”� Ik stond al bij de deur met mijn sleutels en schoof hem met moeite open. Meteen stoven de twee grootste honden naar buiten. Beide teckels hadden meer interesse voor hun voerbak. Ik haalde mijn schouders op, pakte een jas, stapte in gemakkelijke schoenen en liep de honden achterna. Ik schoof met twee handen de zware deur weer dicht.
Het was niet heel koud buiten. De hemel begon in de verte alweer lichter blauw te kleuren en mijn ogen waren snel gewend aan het donker. Ik stak nog een sigaret op, pakte met mijn andere hand een tennisbal van de grond en wierp hem zo ver mogelijk het gazon op. Toms lieveling had hem als eerste te pakken.
Ik ging op een stoel zitten en keek naar de rondspringende donkere vormen op het grasveld. Ik voelde me eventjes wat minder moe - alsof het laat op de avond was in plaats van vroeg in de ochtend. Ik keek naar de zwartwitte hond en rilde. Het idee dat hij uren ontvoerd was geweest door fans was huiveringwekkend. De beveiliging had verteld hoe hij de hond buiten al had horen piepen, en hoe de meisjes gegild hadden toen de bel ging. Ik voelde me ernstig bedreigd. Het was erger dan de keren dat fans door het hotelraam naar binnen waren geklommen, erger dan de keren dat meerdere auto’s onze tourbussen net wat te lang achtervolgd hadden waardoor we niet uit hadden kunnen stappen bij tankstations om een nieuwe voorraad in te slaan. Wanneer je onze honden pijn deed, deed je ons pijn. Ik haatte die fans. Ik haatte ze.

Ik keek omhoog, naar de hemel boven me die nog diepzwart was. Terwijl ik staarde zag ik sterren verschijnen, steeds meer sterren. Ik kon me heel klein voelen wanneer ik omhoog keek. Dan voelde ik me een stofje in het niets. Dan leek Los Angeles opeens vlakbij en mijn hele leven onbelangrijk. Het deed me beseffen dat ik hier maar heel tijdelijk was. Wanneer ik daar over nadacht, was ik trots op het leven dat ik had opgebouwd. Ik had mijn dromen laten uitkomen en zou nooit vergeten worden. Maar het was akelig dat er na mij nog vele generaties mensen zouden leven in een wereld waar ik niets meer van mee zou maken. Met Tom kon ik daar eindeloze gesprekken over voeren.

Het liep tegen kwart voor 6 toen ik begon te rillen van de slaap. Ik had de honden binnen gelaten en de deur afgesloten. Toen ik op mijn kamer kwam zag ik dat een van de teckels op mijn bed was geklommen en diep lag te slapen. Ik glimlachte en kleedde me weer uit. Ik kroop onder het dekbed, waardoor de hond wakker werd, maar draaide me op mijn zij, dekte het diertje ook toe en drukte een kusje op zijn kop. “Welterusten”�, fluisterde ik.

Toen mijn wekker om half 8 afging had ik hem uitgedrukt zonder me er bewust van te zijn. Om vijf voor 8 was er op mijn deur geklopt en ik hoorde Georg mijn naam roepen. Ik kon het niet opbrengen een geluid te maken. Hij mompelde wat en een paar minuten later was mijn broer binnengekomen. “Bill? Heb je je wekker niet gezet?”� Ik voelde hem aan mijn schouder schudden en hoorde de teckel van mijn bed springen. Ik kreunde maar bewoog niet. “Bill?”� Zijn stem klonk ver weg. “Bill!”� Hij bleef mijn naam herhalen, draaide me om en schudde me meerdere keren op en neer. “Oh - je bent écht onmogelijk!”� hoorde ik hem zuchten en het geluid van de dichtslaande deur voelde als een verlossing.

Het duurde een half uur voor mijn visagist naast mijn bed stond. Nu begon ik me ongemakkelijk te voelen en na er stevig in gewreven te hebben, opende ik mijn ogen. “Bill, kom op, je hebt zo een fotoshoot!”� Natalies stem deed pijn in mijn hoofd. “Ik kan niet…”� kreunde ik, en sloeg beide handen voor mijn gezicht. Het was weer een typisch moment waarop er geen mogelijkheid was om nee te zeggen. “Kom op, je bent 20, stel je niet aan. Iedereen is al klaar en jij ligt nog hier. Trek wat aan, dan maak ik je op.”� Ik kreunde opnieuw dat ik het echt niet kon. Het was gewoon niet mogelijk om vandaag te lachen, in flitsende camera’s te kijken en vermoeiende poses aan te nemen. “Hup!”� Ze had me aan mijn arm overeind getrokken. Ik had geen keus.

Opnieuw had ik het een hele dag volgehouden. Steeds weer stond ik versteld van mijn eigen kracht wanneer ik ervan overtuigd was niet meer te kunnen. Al moest ik toegeven dat het niet helemaal mijn eigen kracht was, tot de teleurstelling van mijn tweelingbroer. Ik had gelachen, we hadden ’s avonds zelfs nog in de studio gewerkt en ik was voor twaalf uur uitgeteld op bed neergestreken. Deze keer had ik geen moeite om in slaap te komen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.