FanFic.nl

My lips don't lie! [TC]

8. Making Out

Voorzichtig laat ik hem los. Maar dat is niet op Bill gerekend, hij grijpt me bij mijn pols en trekt me mee. We rennen helemaal rond, dan pas vind Bill de trap en loopt die af. 20 treden lager staan we op het platform er vlak onder. Hij duikt meteen de toiletten in.
‘Wat ben jij van plan?’ vraag ik grijnzend.
Bill haalt zijn schouders op en glimlacht.
‘Hier kunnen we tenminste doen wat we willen, zonder paparazzi te vrezen.’
Shit.
Vergeten.
Bill en ik zijn wereldberoemd.
Hoe kan ik zoiets vergeten? Het is belangrijk, cruciaal. Een factor waar ik rekening mee had moeten houden. We zijn wereldberoemd.
Een relatie is onmogelijk. Iedereen, zelfs de mensen die geen fan zijn, weten dat wij een tweeling zijn. De geringste roddel brengt geld op, wat zal een foto van ons twee dan wel niet opbrengen? Minstens een miljoen, of schat ik dat allemaal verkeerd in?
‘Tom?’
Bill trekt me een wc-hokje in. Het is hier klein. En warm. Klein en warm. Gezellige combinatie.
‘Bill, je weet toch dat dit niet kan?’
Hij duwt me op de toegeklapte wc-bril en gaat op mijn schoot zitten.
‘Waarom niet?’
‘We zijn wereldberoemd. Paparazzi, onze fans, onze band.’
Hij kust me zacht.
‘I don’t care.’

Hij slaat zijn armen om mijn nek.
‘Tom, ik hou van jou en jij van mij. Meer heb ik niet nodig om een gelukkig leven te leiden.’
Hij is zo lief, ik word er bijna week van. Met de nadruk op bijna, ik ben en blijf een man en die zijn niet zo kwetsbaar. Meestal.
Oh nee.
Ik ben een homo.
‘Waar denk je aan?’ vraagt Bill, die met het puntje van zijn neus over mijn wang gaat.
‘Ik ben homo.’
Bill grinnikt. Nu ik het zo zeg, het klonk wel heel droog.
‘Ik ook. Blijkbaar.’
Ik leg mijn armen om zijn middel en mijn handen op zijn onderrug. Onze lippen vinden elkaar weer, ik ben blij met het weerzien.
Nog nooit voelde een kus zo goed, maar nu weet ik wel wat ik al die jaren miste. Gevoel.
Bill kust echt, gemeend. En dat voelt zoveel beter.
Hij likt langs mijn piercing, wurmt zich dan door het kleine spleetje tussen mijn lippen. Zijn tongpiercing gaat over mijn tong, kietelt het, geeft het nog een extra gevoel. Dit is zalig!
Mijn handen gaan nu onder zijn T-shirt, aaien zachtjes over zijn warme huid. Hij rilt, de haartjes springen recht. Ik ga met mijn vinger langs de bovenste punt van de stertattoo.
Bill legt zijn handen nu op mijn wangen, lokt mijn tong nu zijn mond in.
We starten een wild spelletje van uitdagen en toehappen, verleiden en verleidt worden. Bill speelt het gemeen, maar dat maakt het spannend.
Als hij me eindelijk loslaat, verlaat een kreun mijn mond. Daarop giechelt Bill, en begin ik ook te lachen.
‘Dat is wel wat beter dan al die meisjes hé?’
Ik knik en kijk hem aan.
‘Billie?’
‘Ja, Tommie?’
‘Wil je me alsjeblieft nooit meer alleen laten?’
Hij trekt mijn pet van mijn hoofd en speelt met mijn dreadlocks. Alleen een bandana voelt zo kaal.
‘Natuurlijk niet!’
Dan zet hij mijn pet achterstevoren op en buigt weer naar me toe. Hij likt mijn bovenlip en grijnst dan. Hij wiebelt met zijn kont en staat dan recht.
‘Zullen we weer naar het hotel gaan?’
Ik trek mijn kap over mijn hoofd en loop achter hem aan. De Eiffeltoren zal voor altijd prachtige herinneringen met zich mee dragen.

Weer op de begane grond kijk ik in het rond. Er lopen hier verkopers rond, met Eiffeltorens in alle kleuren en maten. Ik wenk er één, maar krijg al meteen het hele plein om me heen.
‘Dei.’ zeg ik, en merk pas later dat het een mislukte mengeling is tussen Zwei en Deux.
Dan steek ik, maar weer, twee vingers op. Ook duid ik het bronzen exemplaar aan, die is het meest waarheidsgetrouw.
Ik geef de verkoper één euro en pak mijn souvenirtjes dankbaar aan. En dan nu Bill terugvinden.
Maar dat blijkt niet zo moeilijk, hij staat bij een winkeltje waar er licht brandt. Overal op het plein lopen mensen, maar buiten de lampjes in de toren en in de winkeltjes is er geen licht.
‘Wat deed je?’
We slenteren op ons traagste tempo naar de straat. Ik kijk om me heen, en als ik niemand opmerk, laat ik Bill stoppen.
‘Om dit nooit te vergeten.’
Ik geef hem één van de twee Eiffeltorens.
‘Dank je, Tom!’ zegt hij glimlachend en kust mijn kaaklijn. Waarom daar, dat is een veel te gevoelig plekje. En ik heb geen zin om met een erectie in een taxi te kruipen.
Taxi’s razen voorbij, ik houd er een tegen door mijn hand in de lucht te steken. Bill en ik stappen in en gaven hem het adres van ons hotel.
Ik zit aan het ene raam, Bill aan het andere. Maar stiekem kijken we naar elkaar, tussen onze wimpers door, subtiel en bijna onzichtbaar. Ik leg mijn hand op het plekje naast me, voel dan Bills hand naar die van mij toeschuiven. Onze vinger raken elkaar, vervlechten zich met elkaar. Wat ik precies allemaal voel, weet ik niet maar het is onbeschrijfbaar. Mijn keel wordt er spontaan kurkdroog van, ik watertand, een warm gevoel hoopt zich op in mijn onderbuik, mijn vingers tintelen. Het is verslavend, ik wil meer. Het is als adrenaline, het geeft me een kick.
Laat dit nooit overgaan!
Oké, we moeten wel ophouden als we bij ons hotel zijn, en dat is al veel te snel. Bill betaalt de chauffeur en we stappen beiden aan een andere kant uit, waardoor onze handen gedwongen zijn elkaar los te laten. Jammer genoeg. Voor mij mag dit eeuwig duren.
Als we ons hotel ingaan, en ons paspoort laten zien, krijgen we onze sleutel. Met de nadruk op onze, want we liggen op één kamer. Niet dat ik dat erg vind. Gezellig met Bill in één kamer, misschien zelfs in één bed. Dat zou pas leuk zijn.

Reacties: